Pit-tah de grijze wolf

[p. 135]

Vijfde gedeelte.

Eerste hoofdstuk.
Op reis.

Er dreigde weer iets. Pittah voelde het zelfs voor hij er de bewijzen van zag. Hij voelde dat er een verandering zou komen. Hij wist niet hoe of waarom, maar hij voelde het, hij begreep instinctmatig hun gedachten.

- Luister, mijnheer! riep Matt toen zij hun avondmaal gebruikten.

Weedon Scott luisterde. Door de deur klonk een zacht treurig janken als een onderdrukt snikken. Toen kwam een lang gesnuif, alsof Pittah gerustgesteld was, dat zijn god nog binnen was en niet weer op geheimzinnige wijze was verdwenen.

- Ik geloof dat de Wolf mee wil, zei Matt.

Weedon Scott keek zijn makker aan met bijna smeekende blikken, doch hij zei:

- Wat duivel kan ik in Californië met een wolf doen?

- Hm, ja, dat zeg ik ook. Wat duivel kunt u met een wolf doen in Californië?

Maar dit antwoord stelde Scott niet tevreden. De ander keek hem nietszeggend aan.

- Honden van blanken zijn geen cent waard tegenover hem, vervolgde Scott. Hij vermoordt ze dadelijk. Als hij mij niet arm zou maken door de vele schadevergoeding, die ik moest betalen, zou de politie hem mij toch afnemen en van kant maken.

[p. 136]

- Hij is een echte moordenaar, dat weet ik, sprak Matt effen.

Weedon Scott keek hem achterdochtig aan.

- Het gaat niet, zei hij beslist.

- Het gaat niet, herhaalde Matt. Wel, u zou een knecht moeten nemen, speciaal om op hem te passen.

In de stilte, die volgde, werd het zachte snikkende janken bij de deur gehoord en het lange, onderzoekende gesnuif.

- Het is niet te ontkennen dat hij dol op u is, zei Matt.

De ander keek hem met plotselinge woede aan.

- Och kerel! Ik weet het beste wat ik wil en wat goed is.

- Ik ben het met u eens, maar...

- Maar wat? vroeg Scott scherp.

- Maar... begon de ander zacht en vervolgde toen driftig, maar u behoeft je daarom zoo nijdig niet te maken. Op die manier zou men denken, dat uzelf niet weet wat u eigenlijk wil.

Weedon Scott bleef lang in tweestrijd met zichzelf en zei toen vriendelijker:

- Je hebt gelijk, Matt. Ik weet ook niet wat ik wil en dat hindert mij zoo.

Hij bleef zwijgen en zei na een poos plotseling:

- Het zou gewoon bespottelijk zijn den hond mee te nemen.

- Daarin hebt u gelijk, zei Matt en weer keek zijn patroon hem onderzoekend aan.

- Maar, vervolgde Matt onschuldig, ik snap niet hoe hij in 's hemelsnaam weet dat u heengaat.

- Ik snap het ook niet, Matt, zei Scott treurig het hoofd schuddend.

Toen kwam de dag, dat Pittah door de openstaande deur der hut den noodlottigen koffer op den grond zag staan en zijn meester die bezig was hem te pakken. En dan het aanhoudende heen en weer loopen. Dat sprak nog duidelijker - zijn god ging weer weg en zou hem achter laten.

Dien nacht liet hij het lange wolfsgehuil hooren. Hij stak

[p. 137]

zijn kop omhoog en klaagde den kouden sterren zijn leed, zooals hij dit had gedaan in zijn jonge dagen toen hij terugkwam uit de Wildernis en in plaats van Grijzen Bevers tent slechts een hoop afval vond.

De twee mannen waren juist naar bed gegaan.

- Hij eet weer niet, riep Matt uit zijn kooi.

Uit Weedon Scotts kooi klonk een gebrom en recht trekken van dekens.

- Te oordeelen naar hetgeen gebeurde toen u den vorigen keer wegging, zou het mij niet verwonderen als hij nu stierf.

De dekens in de andere kooi werden ongeduldig heen en weer gerukt.

- Och, klets toch niet! riep Scott in het donker. Je zanikt erger dan een vrouw.

- Dat ben ik met u eens, antwoordde Matt en Weedon Scott was niet zeker of hij hem niet hoorde lachen.

Den volgenden dag was Pittah onrustiger dan ooit. Hij liep achter zijn meester aan, zoo vaak deze de hut verliet en bleef op de stoep liggen zoolang Scott binnen was. Door de open deur kon hij verschillende dingen op den grond zien liggen. Naast den koffer lagen twee linnen tasschen en een kist. Matt rolde zijn meesters dekens en pels in een zeildoek. Pittah jankte toen hij dat alles zag.

Later kwamen twee Indianen. Hij keek hen onderzoekend aan, terwijl zij de bagage op hun schouder namen en begeleid werden door Matt, die een handtasch en de dekens droeg. Na een poosje kwam Matt terug. De meester kwam bij de deur en riep Pittah naar binnen.

- Arme bliksem! zei hij vriendelijk en wreef Pittahs ooren en rug. Ik ga voor goed weg, vrind, en je kunt mij niet volgen. Grom nu nog eens - grom eens lang en krachtig - als afscheid.

Maar Pittah weigerde te grommen. In plaats daarvan en na een treurigen, onderzoekenden blik stak hij zijn kop tusschen zijn meesters arm en lichaam.

- Hoor! Ze fluit al! riep Matt.

[p. 138]

Van de Yukon klonk het heesche gebrul van een stoomfluit.

- U moet u haasten. Maak voort, sluit u de voordeur, dan ga ik de achterdeur uit.

De twee deuren werden op hetzelfde oogenblik dichtgeslagen en Weedon Scott wachtte tot Matt weer bij den voorkant van het huis kwam. Binnen werd weer het snikkende gejank gehoord. Toen lang, diep gesnuif.

- Je moet goed op hem passen, Matt, zei Scott den berg afgaande. Schrijf mij vaak hoe het hem gaat.

- Stellig, antwoordde Matt. Maar luistert u hiernaar eens.

Beide mannen bleven staan. Pittah huilde zooals honden huilen wanneer hun meester dood is. Hij uitte zijn bittere smart in hartbrekend, gillend gehuil, dat wegstierf in trillend gejank en weer opkwam met hevige, smartelijke kreten.

De ‘Aurora’ was de eerste stoomboot die dit jaar de reis aanvaardde en het dek was vol avonturiers en ongelukkige goudzoekers, die thans evenveel haast hadden van het Goudland weg te gaan als zij oorspronkelijk hadden om er te komen. Bij de loopplank drukte Scott Matt de hand tot afscheid. Maar Matts hand bleef slap liggen, terwijl hij staarde naar iets achter zijn patroon.

Scott keerde zich om en keek. Op het dek zat Pittah, die hem met smeekende, treurige oogen aanzag.

Matt uitte een gesmoorde vloek. Scott keek alleen verbaasd.

- Hebt u de voordeur gesloten? vroeg Matt.

De ander knikte en vroeg:

- En jij de achterdeur?

- Ja stellig, mijnheer.

Pittah stak vleiend zijn oogen naar achteren, maar bleef waar hij was en deed geen pogingen om dichterbij te komen.

- Ik zal hem mee aan land moeten nemen.

Matt deed eenige stappen in de richting van Pittah, maar deze gleed achteruit en wist door wenden en draaien te ontkomen.

Doch toen de meester sprak, gehoorzaamde Pittah hem onmiddellijk.

[p. 139]

- Wil niet komen bij den man die hem al die maanden eten heeft gegeven, zei Matt boos. En u hebt hem nooit voedsel gebracht na den eersten dag. Ik laat mij hangen als ik weet hoe hij snapt dat u de baas bent.

Scott, die Pittah streelde, boog zich eensklaps dieper en wees op eenige diepe sneden in den muil en tusschen de oogen.

Matt bukte zich ook en streek zijn hand over Pittahs buik.

- Wij hebben het raam vergeten. Hij is van onderen heelemaal gewond en gesneden. Is regelrecht door de ruit gesprongen.

Maar Weedon Scott luisterde niet. Hij dacht snel na. De fluit van de ‘Aurora’ gaf het signaal tot vertrek.

Matt nam zijn halsdoek om hem om Pittahs hals te binden. Maar Scott greep Matts hand.

- Vaarwel, Matt, vaarwel. Omtrent den wolf - behoef jij mij niet te schrijven. Ik -

- Wat! riep Matt uit. U wil toch niet zeggen dat...

- Ja, dat wil ik juist zeggen. Hier is je halsdoek. Ik zal jou nu over hem schrijven.

Matt bleef halverwege de loopplank staan.

- Hij zal nooit het klimaat kunnen verdragen, schreeuwde hij, tenzij u in warm weer zijn haren knipt.

De loopplank werd ingehaald en de ‘Aurora’ zette zich in beweging.

Weedon Scott wuifde nog een laatst vaarwel. Toen keerde hij zich om en bukte zich over Pittah, die naast hem stond.

- Grom nu, voor den drommel, grom! sprak hij en streelde den kop en wreef de achterover liggende ooren.