Pit-tah de grijze wolf

[p. 74]

Derde hoofdstuk.
De verstooteling.

Lip-lip bleef Pittah zoo tergen, dat deze hoe langer hoe kwaadaardiger en nijdiger werd. Hij was altijd een woest dier geweest, maar zoo woest als hij thans was, had de natuur hem niet geschapen. Zelfs de mensch-dieren zeiden dit. Zij vroegen niet naar de oorzaak van dit alles, maar scholden hem voor gluiperd en dief, voor ruziemaker en vechtersbaas, voor een wolf met wien het nog eens slecht zou afloopen.

Hij was de verstooteling van het dichtbevolkte kamp. Al de jonge honden volgden Lip-lips voorbeeld. Er was een onderscheid tusschen Pittah en hen. Misschien voelden zij instinctmatig voor hem den afkeer van tamme honden voor den wolf. Maar hoe het ook zij, zij voegden zich bij Lip-lip in zijn vervolgingen. En nadat zij hem eenmaal den oorlog verklaard hadden, gaf hij hun wel aanleiding dezen vol te houden. Allemaal voelden zij van tijd tot tijd zijn tanden en men moet hem de eer geven, dat hij meer gaf dan hij ontving. Hij had ze afzonderlijk best kunnen overwinnen, maar zoover lieten zij het niet komen, zij vielen hem altijd allemaal tegelijk aan.

Bij die vervolging leerde hij twee dingen: hoe hij op zichzelf moest passen in een aanval van alle kanten, en hoe hij een enkelen hond het meeste kwaad kon doen in den kortsten tijd. En dan leerde hij, hoe hij ook werd geduwd en gegooid, altijd als een kat op zijn pooten terecht te komen.

Als honden vechten, is er altijd een voorspel voor den eigenlijken slag - grommen, uitdagen, met stijve pooten loopen. Maar Pittah leerde al deze dingen vermijden. Uitstel beteekende voor hem de komst van al de jonge honden. Hij moest zijn werk snel doen en maken dat hij weg kwam. Hij snelde toe zonder waarschuwing, beet en hapte oogen-

[p. 75]

blikkelijk voor zijn vijand erop verdacht was. Zoo leerde hij snel en zwaar wonden. Zoo leerde hij ook de waarde van een overval. Een hond wiens schouder was opengebeten of wiens oor in flarden was gescheurd voor hij wist wat er gebeurde, was een reeds halfoverwonnen hond.

Bovendien was het zeer gemakkelijk een plotseling overvallen hond om te gooien, waarbij de hond dan altijd een oogenblik zijn keel blootgaf - de plek waar een wond levensgevaarlijk kon zijn. Pittah kende die plek. Dat was een kennis welke hij geërfd had van zijn wolf-voorouders. Pittahs methode was dus: ten eerste een jongen hond alleen aan te treffen; ten tweede hem te overvallen en ondersten boven te werpen; ten derde zijn tanden in diens keel te slaan.

Daar hij echter maar half volwassen was, waren zijn kaken nog niet groot en sterk genoeg om dien beet doodelijk te doen zijn, maar meer dan één jonge hond liep het kamp rond met een opengereten keel als bewijs van Pittahs bedoelingen.

Op zekeren dag kreeg hij een van zijn vijanden te pakken dichtbij den ingang van het bosch en het gelukte hem de groote halsslagader door te bijten en den hond te doen doodbloeden. Dien avond was er groote ruzie in het kamp. Men had hem gadegeslagen, het nieuwtje was den meester van den dooden hond verteld, de squaws herinnerden zich al het vleesch dat Pittah haar had ontstolen en Grijze Bever werd door heel wat toornige stemmen aangevallen. Maar deze verdedigde vastberaden den ingang van de tent, waar hij den schuldige had verborgen en weigerde de wraak waarop zijn stamgenooten aandrongen.

Pittah werd gehaat door menschen en honden en kende in dien tijd van zijn groei geen oogenblik van veiligheid. Zijn soortgenooten begroetten hem met grommen en ontbloote tanden, zijn goden met vloeken en steenen. Hij leefde in voortdurende spanning.

Hij kon echter vreeselijker grommen dan eenig dier in het kamp en Pittah wist van die eigenschap voordeel te

[p. 76]

trekken. Zijn grommen was kwaadaardig, valsch, vreeselijk. Zijn neus was gerimpeld, zijn haar stond in golven overeind, zijn tong verscheen en verdween als een roode slang, zijn ooren lagen achterover, zijn oogen gloeiden vol haat, zijn lippen waren opgetrokken, zijn scherpe tanden waren vol speeksel en wit schuim - en daardoor kon hij iederen aanvaller tijdelijk op een afstand houden en vaak ook gelukte het hem daardoor zijn vijand geheel te verjagen. En meer dan één volwassen hond was door Pittahs grommen tot een spoedigen aftocht gedwongen.

En alle waren bang voor Pittah. De jonge honden, met uitzondering van Lip-lip, bleven altijd bij elkaar tegenover hun vreeselijken vijand. Zij wisten dat een jonge hond, alleen bij den oever der rivier, een dooden hond beteekende of een hond die, gillend van pijn en vrees het kamp binnen holde, opgewacht door Pittah.

Maar gezamenlijk vlogen zij alle op hem toe en dan zocht hij gewoonlijk zijn heil in een snelle vlucht. Doch wee den hond, die bij die vervolging zijn makkers vooruitholde. Pittah had geleerd plotseling om te keeren en dien voorlooper een woesten beet te geven voor de rest van den troep in de nabijheid was.

Jonge honden spelen graag en daardoor werd de jacht op Pittah hun geliefkoosd spelletje - een ernstig spel, misschien een doodelijk spel. Pittah echter, die sneller liep dan een der andere, was niet bang zich te vertoonen. In den tijd dat hij vergeefs op zijn moeders terugkomst wachtte, lokte hij menige jacht uit in de naburige bosschen. Maar de troep miste hem onveranderlijk. Hun geschreeuw en geraas waarschuwden hem voor hun tegenwoordigheid, terwijl hij alleen liep op fluweelen voeten, stil, een schaduw die zich tusschen de boomen bewoog, zooals zijn vader en zijn moeder dit vóór hem hadden gedaan. Voorts was hij meer bekend met de Wildernis dan zij; en hij kende beter haar geheimen. Een van zijn geliefde krijgslisten was zijn spoor uit te wisschen door de rivier door te waden en dan in een dichtbijzijnd

[p. 77]

kreupelboschje rustig te liggen, terwijl hun kreten van teleurstelling in zijn ooren klonken.

Gehaat door zijn soortgenooten en de menschen, ontembaar, voortdurend in oorlog, was zijn ontwikkeling snel en eenzijdig. Hij had geen begrip van vriendelijkheid of genegenheid. Het eenige wetboek dat hij kende, leerde hem de sterken te gehoorzamen en de zwakken te verdrukken.

Grijze Bever was een god en sterk. Daarom gehoorzaamde Pittah hem. Maar de hond, jonger en kleiner dan hij, was zwak - iets dat vernietigd moest worden. En zijn heele ontwikkeling wees in die richting. Hij werd sneller van beweging dan de andere honden, vlugger ter been, sluwer, gevaarlijker, leniger, meer gespierd met ijzeren pezen, krachtiger, wreeder, woester, verstandiger. Als hij al die hoedanigheden niet had bezeten, zou hij nooit zijn blijven leven in de vijandelijke omgeving, waarin hij zich bevond.