Novellen en gedichten

[p. 85]

Bezinning

De avond laat ons nu alleen
met brood en rozen achter, kwamen
de grijze beelden van voorheen
nog eens op onze ogen samen,

wij zouden vallen, luister: geen
verlangen keert terug, de namen
slaan op dit uur in schuim uiteen,
dat is genoeg: voorbij de ramen

schuift eens een ander landschap open
met vuur en bloemen, dan beroert
ons nog een enkel vleiend hopen

dat onze moed is opgericht
tot het vervullen van die plicht,
die u bevrijdt en mij ontvoert.

Hanno van Wagenvoorde