Novellen en gedichten

[p. 84]

Dernier soir

Het avondlicht spreidt als een deken
De bronzen warmte op je huid,
De vouwen van het kleed verbleeken,
Hier spat het licht in vonken uit.

De lijnen van mijn hand zijn beken,
Verzand in zilveren geluid
Waaraan de kleuren niet ontbreken.
Ik weet je nu het eerst mijn bruid

En denk aan diepe waterkreken,
Waarin een beeld verteekend lag,
Waar stemmen op elkaar geleken

Toen in de helle zonnedag
De handen het gevaar ontweken
Dat 'k in het licht verscholen zag.

Max Nord