Novellen en gedichten

[p. 77]

Ritselnocturne

Driehoog achter woont de maan,
draaiend als een vliegwiel
komt hij voor zijn venster staan.

Ritselingen, kaartenhuizen,
elk van hen die omviel
wil de zwarte muur vergruizen,

eens zo veilig rond mijn bed.
Dan rijst met gewiegel
uit de bouwput 't nachtskelet

schuddend met de zwarte stoelen.
En rondom de spiegel,
hoort men ritselfietsen gaan

langs 'n ovale wielerbaan
achter 't tasten van de maan,
die geen ritseling wil voelen.

L.Th. Lehmann