Novellen en gedichten

[p. 48]

Tweemaal hervonden

Hier is de boomgaard: blonde kruisbesstruiken,
De gloed der bramen, 't wuft aspergegroen,
In 't brons der blaren 't paarse vleesch der pruimen...
Het is nu zeker, dat 'k niet meer ontkom.

Ik ga de heg, 't priëel, het huis voorbij
En zoek, verdroomd in de namiddagzon
Van dezen laten zomerdag, den vijver.

Op deze plek, in dezen wilden tuin,
Vond ik haar liggen - jaren zijn verleden -
En kwam zij vastberaden op mij toegetreden,
Alsof zij op mij wachtte, en ik kwam.
Tezamen zwijgend, hulpeloos verrukten,
Den avond begeleidend naar den nacht,
Verdoolden we in de hinderlaag der struiken
Louter op diepgedeeld geluk verdacht.
En na dien tocht, die langer scheen dan tusschen
Geboorte en dood de ons toegemeten tijd,
Vonden wij weer die plek, bij dezen stillen vijver,
Terug, als ik nu, na den tocht van jaren,
Haar weerzie, bij den vijver, in den tuin.

Nu sluit de nacht mijn oogen met de kussen,
Die ik niet gaf en die ik niet ontving
Toen wij daar stonden, schreiend van verbazing
Om zooveel eenzame verzaliging.

D.A.M. Binnendijk