Novellen en gedichten

[p. 47]

Columbus

I

De dagen gaan uit u verloren,
de nachten laten u alleen.
Gij kunt geen wisseling behooren,
dan die van steen in steen.

Zijn het seizoenen als te voren?
Uw schijngestalten om mij heen,
houden mij in den ban bezworen
van een bestaan, dat ik niet ken.

II

Om de zielsverrassing te hervinden,
die het bloed van u bewaart,
sinds gij keerde in het hart der dingen,
ga ik naakt;

kan ik u alleen herkennen
in de kern van zon en zaad;
moet ik mij aan donker wennen,
dat geen licht meer overlaat.

Om de tegengolfslag op te wekken
van uw dood,
stel ik mij aan stroomen bloot
die geen gronden meer bedekken.

G. Achterberg