Den gheestelycken Orpheus

Godt altijdt voor ooghen hebbende Zielen.

Naer de Doodt volght het Oordeel, van het welck soo luttel jemandt vry sal zijn als van de Doodt, maer dat isser van soo wy wel geleeft hebben, ende wel gestorven sullen zijn, volgens dien sal over ons een genadige sententie uytgesproken worden: maer wee de gene die haer niet aen en stellen, soo

[p. 117]

sy geerne geoordeelt waeren: daer en is niet aen te twyffelen, ofte wy souden alle te gader geerne inden Hemel komen, maer men loopt daer soo met koussen, en schoenen niet in, al is het saken dat veele lichveerdelijck ende onbedachtelijck seggen, dat den Hemel voor de gansen niet gemaeckt en is, die nochtans weten moeten dat de Hel voor de selve oock niet en is, maer voor de sondaers, die door boosheyt daer in sincken, sonder eenichsints meer te mkogen ofte konnen appelleren; want voor dien Rechtveerdighen Rechter geen voorder appel en valt. Maer soo de sententie is gegeven,

Off eeuwigh inde Doodt, off eeuwigh in het leven,
Sal yder hem tot straff, off tot de vreught begeven,

Dus laet ons leven hier, altijdt soo stellen aen,

Dat wy niet tot de Doodt, maer tot het leven gaen.

Wy dan met den Heylighen Hieronymus moeten ons altijdt inbeelden, ende vastelijck laeten voorstaen dat wy gedurigh die trompette ofte basuyne des Oordeels,

Klincken hooren, in onse ooren,

En dat den Boeck sal open gaen,

Daer ‘t all’ in sal geschreven staen,

VVat dat den Mensch hier heeft gedaen.

Denckt op Doodt, Oordeel, Hemel, Hell’

Op dat de Ziel vaert eevvigh vvel’.