Uytspanningen, behelsende eenige stichtelyke liederen, en andere gedichten

Genaden Afgrond.

Toon: Als een uytgestorten, &c. ende siet p. 351.

I.

DIepe kolcken, nare gronden
Als voor my uw afgrond speeld,
Sie ick, dunckt my, in een beeld
D'ondoorgrondelycke gronden
Van Gods liefde sonder peyl,
Van het onbegrepen Heyl.

[p. 404]

 

II.

 

Eer de bergen, eer de dalen

 

Resen, daalden, hoog en leeg,

 

Eer daar damp van d' aarde steeg,

 

Eer de Son, of Maan haar stralen

 

Sonden, 't water wist sijn ty:

 

Daalde Godes gunst op my.

 

III.

 

'k Was nog niet, en 'k was verkoren

 

'k Wist het self niet, en het Goed

 

Dat ons eeuwig saal'gen moet

 

Was (al eer ick was geboren)

 

Eer ick 't wenschte, toe-gedagt,

 

Dat my nu werd toe-gebragt.

 

IV.

 

Doe ick eerst dit ligt aanschouwde

 

Sag ick dat mijt oogen boos

 

Sonder heyl, en hoopeloos.

 

't Eerste digtsel dat ick bouwde

 

Was, van mijn Heyl af te gaan,

 

En niet dan in my te staan.

 

V.

 

Eer my Godt woud sien bederven

 

Daar ick ter verderve liep

 

Hy my flux te rugge riep:

 

Beyd! mijn Soon sal liever sterven

 

Seyd' Hy, een vervloeckte Dood

 

Dan gy sterven in die Nood!

 

VI.

 

Ia dien Soon sal ick u geve

 

Dat hy met u door den Geest

 

Een zy, en uw siel geneest,

 

In u wone, in u leve,

 

Tot dat eens volmaackte deugd

 

Breng uw siel tot volle vreugd.

[p. 405]

 

VII.

 

Diepe kolcken, nare gronden,

 

Uwen af-grond is nu Niet

 

By de diepten die men siet

 

In dees grondeloose gronden,

 

Van het onbegrepen Heyl,

 

Van Gods liefde sonder peyl.