Kers-nacht ende de naervolgende dagen tot onze lieve vrouwe lichtmis
(1736)–Joannes de Lixbona–
AuteursrechtvrijVoys: Al hebben de Princen haeren wensch.
DErtel, woeste Ionghmans, blijft wat staen,
Dochters wispel-tuyten, hoort eens aen:
My deirt dat gy de werelt dient,
Die soo verandert als den wint.
Al haer hoogheyt, eer, macht en pracht
Dient als eenen aerden pot geacht,
Die van een stootjen aengeraeckt,
Oft scheurt, oft brekt, oft wort gekraeckt
Meer geloof ick letters op het Ys,
Den broosen, boosen s'werelts prys;
Al haeren sanck, en spel, en vreught,
Al haeren handel niet en deught.
Eer betrouw'ick eenen deugeniet,
| |
[pagina 55]
| |
Als het geen dat my dees leurster biedt,
Zy lieght, bedrieght, en man en vrouw,
Zy strijckt ons uyt, en roept noch jouw.
Salomon den wijsten van het Landt
Absalon den schoonsten die men vant,
Zijn neer-gevelt als eenigh Loof,
De Wormen voor gestelt tot roof.
Aristoteles diep van verstant,
Cicero den wel bemonden quant,
Den rijcken Vreck, jae Cesar oock,
Zijn min oft meer vergaen als roock.
Veel vermaerde Princen hier, en daer
Zijn verschoven ick en weet niet waer
En rijck, oft arm en kleyn, oft groot
In't opslaen van een oogh zijn doodt.
Wat een korte feest is hier genucht
Snel als sonne-schijn nemt zy de vlucht
Zy ruckt, zy pluckt ons eeuwigh deel,
Zy brockt, zy kockt ons groot krakeel.
O mensch Wormen aes! O klomp van slijck,
Nu, oft morgen mooght gy zijn een lijck?
Dat ider toe komt hem haest geeft,
Doet ider wel soo lanck gy leeft.
Voorspoet, eer en staet haer hoogste goet
Gaet op en neer als ebb' en vloedt:
'tIs hoey 'tis stroey 'tis maer een blom
Die met den minsten wint waeyt om.
Noemt niet eygen dat gy quyt kont zijn
Watse geeft, neemtse weer tot u pijn,
Wat draefde, slaefde sonder winst,
Seght aen dees pop eens op u dienst.
|
|