Jelle, in koumelker. 1895-1955

[p. 241]

Feste forkearing

Dy Sneontomiddei wie Jitse al yntiids thûs. En al foar melken hie er in skoftsje mei Jehannes stien to praten. Doe wie er wer ôfset.

Nei melken forklaeide Jehannes him tige kreas. De Sneinske klean waerden oanlutsen. En hwat guod, dat er meinomd hie út 'e skearwinkel, rûkte him ta it hier út.

‘Och hearken, hwat sille wy nou ha,’ sei Diuwke. ‘O, neat, mar ik wol altiten net minder wêze as Jitse,’ sei Jehannes. ‘Ik wol ek ris moai wêze.’

‘As moat it jonkje joun jit nei Pyt fan der Wal? Dy stekt it oars sa nau net, hear! As dy mar ien hat.’ Sa snoarre Willemke.

‘Dou moast dy stil hâlde oer Pyt; dat is in tige bêst fanke,’ sei Jehannes. ‘Folle guodliker as dou.’

‘Dat leau'k daelk. Ik woe net graech, dat ik sa'n guodlik sjutsje wie. Dat hoechst net to mienen. En dan guodlik wêze tsjin guon lykas jimme, tink. Ik woe leaver.’

‘Lykas jimme, seistou?

Hwa bidoelstou mei ‘jimme’? Of is Jitse ek ien dy't net doocht?’

‘Hwat kin my Jitse skele? Mar ja, astou it witte wolste, dy is neat better as dou. Sykje togearre mar in pear tige sleauwe fodzen út, hwant dy passe jim. En sjoch nou mar, datstou by Pyt komste. Hastou dat lekkere guod dêrom yn 't hier?’

In skoftsje letter gongele Jehannes mei Jitse de Bree-

[p. 242]

dyk alris om, wakker pratend togearre. En Jehannes forhelle Jitse njonkelytsen ek, hoe't Willemke him yn 'e mûle hongen hie.

‘In bêst fanke, mar krekt in kat, as men har efkes tonei komt. Bitink dy noch mar ris, jonkje. Astou har joun noch to wurd wolste, dan meistou dy wol efkes goed op it skerp sette.

Ja, Nynke kin ek fan har ôffjurje, mar dy is dochs sa fûl en skerp hast net as Wil. Mar it kin ek bêst wêze, dat hja al yn 'e rekken hawwe, dat wy joun mei har prate wolle. En dat hja krekt dêrom wol thús bliuwe.’

Lykwols dat barde net. It wie al net sa ier mear, doe't hja de fammen metten, mar dy kamen dochs.

‘Kom, dat treft,’ sei Jitse ‘Jehannes wol tige graech efkes mei Nynke prate. Syn gewisse is net to suver leau'k. Sille wy salang de oare kant in eintsje útrinne, Wil?’

‘Neat gjin forlet fan,’ andere Willemke. ‘Ik soe sizze, rin dou mar leaver in eintsje mei dat niftsje fan dyn kostfrou. Dêr kinne wy dochs lang net tsjin munsterje, wol?’

‘Krekt,’ sei Nynke. ‘En as Jehannes dan mar nei Pyt fan der Wal reizget, dan bin jimme beide klear. Om jim binne wy net forlegen; mien dat mar net.’ ‘Nou né,’ sei Jitse. ‘En ik wol ek net sizze, dat wy perfoarst om jim forlegen binne. Mar jim gean ús al fier boppe dat niftsje fan 'e kostfrou. En ek boppe Pyt fan der Wal. Dat wit ik wol fan Jehannes.

Dêrom woe Jehannes jerne efkes mei Nynke prate. En ik mei Willemke. Dat mei dochs wol?’

Nou, de fammen hâldden har noch in skoftsje ôfkearich. Mar Jitse bleau tige freonlik; en Jehannes evenredich en wolmienend yn syn praet, krige Nynke al

[p. 243]

gau sa fier, dat hja mei him de oare kant út pandere. En doe joech Willemke ek mar bilies.

Och, de fammen wolle ek wolris hwat kibje en tsiere, as hja tinke dêr de jonges mei lyts to krijen. It gyng harren boppe it hert ôf. Mar beide jonges pasten wol op, dat se harren net to lyts meitsje lieten. Hja hiene wol yn 'e rekken, dat it der letter minder om wêze koe. En sa'n bytsje kattegedoch, dat heart der sokke tiden by. Dat wisten hja al lang.

Mar de jonges wiene ek sa wiis al, dat hja net skine lieten, hoe't hja harren ynwindich formakken, as de famkes ris goed fan harren ôffeegden. Rillik gau pearke it al wer.

En op gâns in distânsje fan inoar gyng it tige stadich wer op nei it doarp.

Mei beide pearkes waerd it dy jouns fêste forkearing. En der waerd fansels ek steld, dat hja nei Ljouwert soene.

De koukedei? De bollekeuringen? Of it hynstekonkoers? Ja, dat soe noch oerlein wurde moatte mei thús, hwant allegearre tagelyk, dat koe fansels net. De buorkerij en it fé freget syn wurk en taforsicht. En de heiten en memmen moasten ek perfoarst in dei nei Ljouwert. Mar dat soe grif yn oarder komme. Dy jouns sieten fjouwer blide en lokkige jonge minsken byinoar. Twa by twa, fansels.