Karel en zijn Fidel

[p. 11]

Stoeien wordt licht vechten.

Hoe blij was Karel, toen hij eens bij 't hondenhok kwam en zag, dat Fidel moeder was geworden van een paar lieve kleintjes. In vervoering van vreugde snelde hij naar zijn vader en deelde hem 't heuglijke nieuws meede. Deze hield zich, alsof hij er niets van wist, en zeide: ‘Luister eens, Karel, nu moet je in de eerste dagen je hond rustig in zijn hok laten. Hij heeft 't zoo druk in zijn huishouden, dat hij geen tijd voor jou heeft. Nu moet hij als eene goede moeder voor zijne kleintjes zorgen: maak maar, dat er genoeg eten en drinken is, en zijn huis er rein en proper uitziet, dan zal hij zeer dankbaar zijn, en des te meer vriendelijkheid bewijst hij je later.’

Eenige dagen daarna mocht de kleine Marie ook eens naar Fidel en hare kleintjes zien. Hoe groot was de verbazing van 't meisje en ook die van Karel, toen zij zagen, dat Fidel 't hok verlaten had en zijne kindertjes liet rond huppelen. Blijkbaar was de moeder in haar schik, dat men in haar geluk belang kwam stellen, en al kon zij slechts blaffen, toch begreep Karel, dat zij daarmede haar dank wilde betuigen.

‘Kijk, Marie,’ sprak hij tot zijn zusje, op Fidel wijzende, ‘hoe blij mijn hond is, dat hij moeder is. Gerust, hij is er trotsch op.’

‘Zijn dat nu hare kindertjes?’

‘Zeker, Marie.’

‘Hoe heeten zij?’

‘Ik heb ze nog geen namen gegeven. Vind je Victor en Julie geen mooie namen?’

‘Een moet er ook Fidel heeten. Dan heb jij den grooten, en de kleine is voor mij.’

‘Daar zullen we nog eens over denken, Marie.’

's Middags liet vader 't rijtuig inspannen, en de kinderen mochten naar hun oom rijden, om daar 't overige van den schoonen dag door te brengen. Dat was een prettig uitstapje. Karel was daar graag, niet zoozeer om de buitenplaats, want die van zijn vader was veel schooner en fraaier gelegen, als wel om de boerderij, die er bij lag, en waarin kaas en boter gemaakt werden. Dan waren er koeien, varkens, konjinen, kippen, een bok, mar ook een klein, dik en aardig hondje, dat insgelijks Fidel heette. In geen weken

[p. 12]

hadden de kinderen hunne familie bezocht; want hunne tante was ernstig ongesteld geweest en had veel rust moeten hebben. Nu zij aan de beterhand was en naar Karel en Marie verlangde, zou een onverwacht bezoek van hen haar bijzonder aangenaam zijn. En dat was werkelijk zoo. Tante was recht in haar schik, en 't valt licht te begrijpen, dat 't beste dien dag hun deel was, en de goede dame hun alles liet doen, wat zij wilden. Nadat zij eene geruime poos bij tante hadden doorgebracht, gingen de kinderen eens de ronde doen. Natuurlijk moest tantes Fidel ook mede. Eerst ging 't op de boerderij aan; daar was leven en vertier en zeer veel te zien. Dat boter- en kaasmaken zou Karel toch wel bevallen. Even mocht hij op zijn dringend verzoek aan de pers en aan de karnton staan! Toen naar den koestal. Daar was ook de bok, dien Karel en Marie in geen tij gezien hadden. Niet zoodra waren zij den hoek van den stal omgedraaid, of daar trof hun oog een vreemd tooneel. Daar zagen zij Fidel in een strijd gewikkeld met eene poes, zeker van den boer, die op de hoeve woonde, en den bok, die uit nieuwsgierigheid, hoe 't gevecht zou afloopen, in zijn hok op zijne achterpooten was gaan staan en zijn kop er buiten had gestoken. Fidel was schijnbaar aan de winnende hand, tenminste de poes lag onder, en Fidel had haar geducht onder den nek beet. Karel kwam juist van pas, om een onheil te verhoeden.

‘Wel foei, Fidel, wat moet dat beduiden? Wil je wel eens gauw maken, dat je hier komt?’ riep Karel een stok opgrijpende, die daar voor de hand lag.

De verwoede vechtersbaas deed, alsof hij niets hoorde.

‘Hier, zeg ik je, of ik zal je leeren!’

‘o Karel, scheid ze toch van elkaar, anders bijt Fidel de arme poes dood,’ zei Marie beangst

Nog hoorde de hond niet. Maar nu werd Karel boos, en toen hij met zijn stok nader kwam, liet Fidel los en liep weg, terwijl de poes in een oogwenk verdwenen was. Een oogenblik later kwam de hond terug, en nu las Karel hem geducht de les.

't Scheen geholpen te hebben; want toen Karel en Marie tegen den avond weer instapten, om naar huis te rijden, zaten poes en hond heel vertrouwelijk bij elkander naar 't vertreekken van 't rijtuig te kijken.

[p. t.o. 13]

Was nu en dan Fidel heel dom,

't Was toch een aardig beest,

Al wat hij wist, dat deed hij ook

Heel vlug en blij van geest.

Wat deed hij voor zijn lever niet,

Dat Karel bij zich had!

Nu danste hij, dan zat hij op,

Of sprong in 't groote bad.