Voyagie ofte schipvaert van by Noorden om langes Noorwegen

[fol. *3r]

Sonnet tot lof van den boeck-dichter.

EErst hebt ghy ons nae t'Zuyd' den wech gheopenbaert,
Dies men nu menich Schip, tot Hollandts loff end' eer,
Naer t'Oost-Indische Landt siet gaen en comen weêr:
T'welck' uwen Naem allom Linschoten seer vermaert.

Nu leert ghy ons nae t'Noord te zeylen onvervaert,

Door de ghevroosen straet van Vaygats end' Nassouvv':
Dien ghy met ijs, end' sneeu, rijp, haghel, mist, end' kouw',
Onder s'Leeuvvs end' Orangiens zee-veylende standaert,

Hebt, als een Heldt seer cloeck, een Iason int bestaen,

Selfs door end' door gheseylt, end' om, end' om ghesien:
Om voor ons t'prachtich Rijck van China te bespien.

Dies men u wel mach noemen d'Hollandtsche Magellaen,

End' met bloeyende Daphne t'hayr omspannen seer schoon:
V onvertsaecht ghemoedt, pen, wijsheyt, tot een loon.

Praestat dum licet.