|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Axiane, Dorine.
HOe! zal Theóxena mét Atis herwaards komen,
En heeft hy haar paleis in zyn gewéld genoomen?
O ja, mêvrouw; ook heeft uw Vader aan zyn wacht
Bevoolen, dat zy in zyn' hófzaal wérd gebragt.
Ik zag Theóxena, mét traanen op de wangen
Beklaagen, dat de Vórst haar wilde als bruid ontsangen.
O ja. de Kóning, wyl de Góôn
Uw broeders huwelyk béletten, laat de troon,
Mét groote toestél, in de Témpel, reeds bereiden,
Om daar Theóxena, als zyne bruid te, leiden.
Hy óffért haar zyn hart; maar zy daar tégen, schéld
Die gunst voor tieranny, voor ópenbaar gewéld,
En wil niet, dat de Vórst haar tót zyn' min zal dwingen.
Góôn! wat voorzie ik heil door die veranderingen.
Ik dacht, mêvrouw, gy zoud verstélt zyn door die maar.
Zou ik verstélt zyn? neen! Dorine, ik zie 't gevaar
Daar door vermindert, dat ik in myn' min moest vreezen,
Want haar vertrék zal door die trouw verhindert weezen;
Terwyl groeit dagelyks de nieuwe vriendschap aan;
Dan kan zy aan myn' Héld myn liefde doen verstaan,
Zy weet myn' kwélling, én, hoe ik hém bén geneegen.
Gy gaat dan op myn' raad uw liefde nóch niet tégen?
| |
| |
Gy lief koost die, én streelt zo lang dat heim'lyk kwaad,
Tót ik op 't laast voor u, nóch uitkomst vind, nóch raad.
Wat hoopt gy? wat is 't wit van uw geneegentheeden?
Gy triomfeert niet, schoon uw min hém is beleeden.
Ook past het niet dat gy u aan een man verlooft,
Wiens staat, de luister van uw majesteit verdooft.
Wat zal uw Broeder, als hy 't hoort, van u besluiten?
Helaas! uit uwe min kan niet als onheil spruiten;
Want Cleoménes, vólgt hy uwe driften, raakt
In ongenade, én 't geen gy voor hébt blyft gestaakt.
Dies bid ik, wilt uw min dóch nader overwegen;
Beraad u wél, Prinsés, gy gaat uw wélstant tégen.
Ach! als men vólgen moet 't geen ons de liefde raad,
Dan lét men weinig op zyn' wélstand, óf zyn' staat.
Ik bén te vérvervoert, om weêr te rug te keeren;
Ik voel my ook te swak, die driften af te weeren.
En Vader, wyl hy zélf gevoelt een nieuwe brand,
Zal my niet lastig zyn, mét wreede tégenstant.
Hy zal niet wraaken, myn volmaakt, myn schoon verkiezen,
En Cleoménes zal by hém geen' gunst verliezen.
Ach! wist myn Héld maar dat hy my zo wél beviel;
Zag hy de teed're drift van myn' verliefde ziel,
Zo mocht ik hoopen, dat hy zélf zou midd'len vinden,
Waar door ik, zonder vrees, my mocht aan hém verbinden,
Kom dan Theóxena, vriendin, gy kunt myn leet
Verzachten, maak dat hy myn teed're liefde weet.
Mêvrouw, uw broeder komt.
Ach! wélk een lastig komen,
Dorine, al myn vermaak is daar door wég genoomen.
Ik dacht myn liefde eens bót te vieren, maar, wat raad,
Nu moet ik veinzen, én veand'ren myn gelaat.
| |
| |
| |
Twede tooneel.
Attalus, Axiane, Dorine.
PRinsés, gy weet wat my staat van myn lót te hoopen;
Ik zou myn huwelyk mét myne dood bekoopen.
Ik word gedreigt, zo ik myn Vyand niet verkloek.
Dies staat my niet te doen, als dat ik naarstig zoek
Naar hém, die my belaagt. Nu héb ik 't spoor gevonden,
Nu kan ik, naar myn' zin, 't geheim der Góôn doorgronden.
Myn Vyand is beként, hy heeft gezag, én macht,
En kan niet, als mét groot gewélt zyn omgebracht.
Hier toe ontbreekt my hulp, én, om die uit te vinden,
Héb ik allom verzógt de bystant myner vrinden,
Die zich bevlytigen, tót voorstant myner zaak,
En driftig yveren, na een gewénschte wraak.
Nu kom ik ook by u, mêvrouw, om te onderzoeken,
Of gy, om mynent wil, u zélf wél zoud verkloekken,
Iet lóffelyks, zo 't in uw macht was, te bestaan?
Mag ik, als gy 't beloost, daar op ook zéker gaan?
Of zoud gy aarz'len, als 't mét uw begrip, én oordeel
Niet overeen kwam, schoon het strékte tót myn voordeel.
Heer Broeder, bén ik ooit besweeken in myn plicht?
Verzoek niet, want waar ik in zaaken van gewicht
U dienst kan dóen, moogt gy gebieden, ja, myn leeven
Wil ik, tót wélstant van uw staat, ten bésten geeven.
Een kleen verzoek héb ik hier tégen, dat gy my
Uw hulp ook bied als ik die eisch. ontdék dan vry
Waar in 't bestaat dat gy myn' bystant hébt van nooden;
Gy zult my vaardig zien, myn Heer, op uw gebooden.
Ik twyfel niet aan uw' genégentheid, én bén
Verzékert, dat ik die heel grondig in u kén.
Maar myn verzoek, Prinsés, zal licht uw keur mishaagen,
Want 't is iet ongemeens dat ik u voor zal draagen.
| |
| |
Ik héb een' Vyand, die, zo ik regeeren zal,
Door myn beleid, én moed, gebracht moet zyn tén val;
Dit laatste ontbreekt my, én ik wil u wél belyden,
Dat doodsche schrik my voor de manslag komt bestryden.
Dat ik geene uitkomst zie, zo ik my niet bedien
Van één, die onverschrikt zyn' Vyand aan durft zien.
Zulk één dingt ook na loon. Want, als ik zie verslaagen
Hém, die myn liefde, én staat, én leeven durft belaagen,
Van één, die my zyn hand zélf aanbied, zal 't my weêr
Betaamen, dat ik zulk een' héldendaad mét eer
Boloone; én déze dienst, die my, gelyk héistélde,
Indien het weezen kon, mét uwe min vergésde,
En Cleoménes heeft te hoopen op dat loon.
Wie! Cleoménes? is het waarheid? groote Góôn!
En licht zal 't u misnoegen,
Prinsés; dat ik u zulk een minnaar toe wil voegen.
Gy oogt licht op iet groots, én acht zyn' staat te kleen
By de uwe; maar, mêvrouw, geloóf my vry, dat geen
Waardy, óf staat, óf kroon, kan by zyn' héldendaaden,
En deugden, die in hém uitblinken als sieraaden,
Geleeken zyn; ô neen! al is zyn' staat gering,
Al is hy opgevoed gelyk een vondeling,
Zyn'gaaven deeden hém, van zulke laage trappen,
Tót op het hoogste punt van eer, én achting stappen.
Dus wierd hy afgezant, én Véldheer, én verkreeg
Op Tracien, én Parth, én Grieken, zeege op zeeg',
En deed zyn Lauweren, én onvorwonnen deegen,
Veel swaarder, als 't gewicht van goude kroonen, weegen.
Houd op; ai! overstélp myn' ziel niet door de vreugd.
Ik weet wél wat beleid, wat dapperheid, én deugd
| |
| |
Zyn ziel bezit; ik kén zyn waarde, zy streeft bóven
't Gemeen vér uit. Maar, Góôn! mag ik u wél gelooven?
Is 't waarheid? zal ik hém verkrygen van uw hand,
Om wiên myn teed're ziel in zuiv're liefde brand?
Wél aan, myn Heer, vol voer uw opzét, wilt niet schroomen,
Gy zult door zyn beleid die hoek licht boven komen.
Als ik maar bén het loon dat hém word toegevoegd,
Dan stém ik in uw keur, dan bén ik heel vernoegd.
Wat blyde maar; mêvrouw gy wilt u overgeeven
Aan hém? ô Góôn! ik dacht gy zoud my tégenstreeven,
Ik dacht gy zoud myn béde ontzéggen; maar gy mind
Die dapp'ren Véldheer, die ik méde héb bezint.
Wél aan, myn zuster, gy zult morgen uw verlangen.
Voldaan zien, én die Héld van myne hand ontfangen.
Veins maar by Vader, die vervoert door nieuwe min,
Geeft aan Theóxena zyn kroon, zyn hart, en zin.
Maar ik verhoop, eer hy dit huw'lyk zal volbréngen,
Dat ik door myn beleid myn Vyands bloed zal pléngen;
Ik héb, door zyne dood, 't besluit der Góôn voldaan,
En niemant zal in 't ryk myn wil dan tégenstaan.
Dus zult gy my zien op die eeretrap verheeven,
Daar ik u kan als Bruid aan Cleoménes geeven.
Stél uw geluk dan in die manslag névens my.
Keur Vaders min voor goed, ja prys zyn opzét vry.
Hy zal hier komen, om Theóxena te wachten
In dit Paleis, én u te ontdékken zyn' gedachten.
Van my is hy geheel verzékert; ja hy laat
Volkomen toe, om vast te stéllen myne staat,
Dat ik myn' vrienden tót den aanslag mag bereiden,
Wyl hy Theóxena zal na den Témpel leiden.
Vaar wél, lét op uw zaak, de tyd wil dat ik ga,
En Didós spreek, mét wien ik érnstig my berâ
Tót wélstant myner zaak; Hy zal mét blydschap hooren
Dat Cleoménes, én zyn' deugden u bekooren.
Hoop midlerwyl dat myn besluit tén bésten kom,
En wacht van myne hand alsdan uw Bruidegom.
| |
| |
| |
Derde tooneel.
Axiane, Dorine.
DOrine, op wélk een' wys zal ik myn' blydschap mélden?
Hoe zal ik broeder zulk een' groote dienst vergélden?
O Góden! uw besluit, én zyn gevaar, verwékt
Hét middel, dat myn' vlam word aan myn Héld ontdékt.
Ik mag hém minnen; hy zal Broeder hélpen wreeken;
Myn liefde zal hém meer tót dat besluit ontsteeken.
O vreugd! hoe onverwagt reikt my 't geluk de hand,
En bied myn' zuivre min een wenschlyke onderstant.
Wie dorst dit hoopen? wie van Broeder dit verwachten?
Ik dacht voor eeuwig in myn' lyden te versmachten?
Ik dacht myn' liefde zou my hoop'loos doen vergaan.
Ai! bind u in, Prinfés, daar komt de Kóning aan.
Ach! Dorine, ik zie hém komen
Die myne ziel heeft als beheerscher ingenoomen.
| |
Vierde tooneel.
Gentius, Cleomenes, Didos, Evander, Axiane, Dorine, Lyfwacht.
SPreek my van billikheid, nóch réchten, weest voldaan
Dat ik hier Kóning bén, én dat wy 't zo verstaan.
De Min heerscht over my, ik geeve aan ieder wétten,
Wilt gy alleen, myn Heer, myn huwelyk belétten?
Myn Heer, het ampt, dat ik bekleede als afgezant,
'T woord, dat Theóxena hèeft aan uw zoon verpand,
'T misnoegen, dat u is, om uwe min, gebleeken,
Verplicht my, om voor haar vrymoedig uit te spreeken.
| |
| |
Ik zég 't is ongelyk dat aan mêvrouw geschiet;
Zy kwam hier, maar, myn Heer, om uwe liefde niet.
Zy ziet haar, door de Góôn, van de eerste trouw ontslaagen,
Zult gy, myn Heer, zult gy haar mét de twéde plaagen?
Want, als 't gezégt moet zyn, die grootsche ziel, besloot,
Na 't huw'lyk met uw zoon, grootmoedig haare dood.
Bedénk nu wat zy zal na uwe trouw besluiten.
Myn Heer, uit uwe min kan niet als onheil spruiten.
Bedénk eens hoe verstélt haar Vader op zal zien,
Als hy, om haare dood, in 't véld, u 't hoofd zal biên.
My dunkt, ik zie reeds om zyn dochters dood te wreeken,
Het oorlogsvuur in gantsch Bithinien ontsteeken,
Uw steên in de asch, én door die zelfde gloet verteert
Het hart, dat, tégens reên, Theóxena begeert.
Laat dan uw zinnen door de liefde niet verrukken;
Verdoof de glans niet Vórst, yan al uw' héldestukken;
Dénk, dat een Kóning nooit een grooter eer behaalt,
Als daar hy moedig van zyn' driften zégepraalt.
Hoe! waant, myn Heer, dan dat ik heb op losse gronden,
En zonder óverlég, dit huw'lyk onderwonden?
Dat ik verstélt zal staan op 't dreigen van haar dood?
Neen, neen! myn Heer, myn moed, én doorzigt is te groot.
En wat Theóxena belangt, ik zal haar' zinnen
Omzétten, én my doen uit vrye keur beminnen;
Het schitt'rend kroonegoud bekoord het téder oog,
En 't beurde meêr dat zulks een maagden hart bewoog.
Maar dat men my wil mét een' yd'le vrees beklémmen,
En dreigen, om daar door myn opzét af te stémmen,
Geloof, dat nóch gewélt, nóch kóninglyke macht,
Nóch al het krygsvólk dat ooit wierd by een gebracht.
My zal belétten in myn' liefde voort te vaaren,
Al zou men in myn ryk nóch stad, nóch ménschen spaaren,
Nóch zal myn' liefde op haar, gantsch onverzétt'lyk staan.
Ik héb omdat te doen, myn Heer, te veel gedaan.
Dit hart, gezéngt in 't vuur dier twee bekoorlyke oogen,
Haakt naar het uur, dat zy die gloed weêr lésschen moogen;
| |
| |
Dat heil verwacht ik door 't volbréngen onzer trouw:
Ook bén ik al te vér óf ik schoon keeren wou.
Ik bén geen meester meêr van myn' verliefde zinnen.
Ik word gedwongen om Theóxena te minnen.
Myn zoon zélf, die zich mét zyn Vyands dood bemoeit,
Streelt myne vlam, die reeds zo fél is aangegroeit.
Ook kan ik, naar myn zin, geen grooter eer behaalen,
Als dat ik mach van zulk een schoonheid, zégepraalen.
Dat zich Prins Attalus, na 't hoog besluit der Góôn,
Gehoorzaam toont, én voor u swicht gelyk een zoon,
Daar door bewyst hy, dat hém aan zyn' staat, én leeven,
Meer hangt als aan zyn' min. Maar, dat de Vórst, gedreeven
Door een verkeerde drift, terstont de Bruid verkiest,
Zo dra de Prins haar mét zyn tégenzin verliest,
Haar Hóf mét wacht bezét, de kóninglyke zaalen
Gereet maakt, om die schoone als zyne bruid te onthaalen,
In weêrwil van haar hart, dat dunktme is ongehoort,
En past geen Kóning, die verplicht is aan zyn woord.
Indien die schoone, kóst uw zin'lykheid behaagen,
U voegden déze trouw, haar Vader af te vraagen,
En, door gezanten, te verzoeken tót uw vrouw.
Wat heil verwacht de Vórst van een gedwonge trouw?
Wat vreugd word ooit van zulk een huwelyk genooten?
Zy is uit 't édel bloed van kóningen gesprooten,
Dés is 't onbillik, dat gy haar als een' slaavin
Zoud handelen, myn Heer, én dwingen tót uw' min.
In aller Góden naam, laat dóch dat opzét vaaren;
Dénk om haar jonkheid, én om uwe hooge jaaren.
U leid een' drift, die van berouw word nagegaan.
Uit déze trouw kan niet als ongeluk ontstaan.
Stél haar in vryheid, én verbind u aan de réden,
Dat word u érnstig, uit haar' naam, van my gebéden.
Myn Heer, ik zie dat door myn' goedheid dit verwyt
Veroorzaakt word, én dat gy onverduldig zyt.
| |
| |
Wat my belangt, ik zal in alles my zó draagen,
Dat nooit Theóxena heeft réden om te klaagen.
Gy kunt vertrékken, én haar Vader zéggen, dat
Haar' schoonheid lang de troon van myne ziel bezat.
Voor 't ov'rig' héb ik u geen' réden meêr te geeven;
Het zy myn schult, zo iet onreed'lyks word bedreeven.
Wat vérder het berouw belangt, dat my verzélt,
Dat is een' zaak, die nooit een grootsche ziel ontstélt.
Ik weet myn oogwit, én ik zal het zo betéggen,
Dat men my nimmer iet, tót laster, na zal zéggen.
Dóch, wilt gy blyven, ik zal u, als afgezant,
Onthaalen, én myn' bruid verwachten van uw' hand.
O Góôn! gy hoord dan niet na billikheid, nóch réden!
Gy vólgt, geblind, de drift van uwe zinlykheeden!
Wél, zyt gy toomeloos, én doof voor myne raad,
Vrees dan 't gevaar, myn Heer, dat u te wachten staat.
| |
Vyfde tooneel.
Gentius, Axiane, Didos, Evander, Dorine.
IK staak myn opzét niet, om zulk een macht'loos dreigen.
Hoe! dochter, zou ik na dat haat'lyk voorstél neigen,
Daar ik my zélve, mét die trouw, al héb gestreelt?
Daar ik verjong, als ik die schoone my verbeeld?
Zou ik, daar ik reeds dorst, om haar, zo veel beginnen
Nu aarzelen, om dat volmaakte beeld te minnen?
Neen, neen! volvoeren wy, mét yver, ons besluit;
Zy werde mét haar zin, óf tégenzin, myn' bruid.
Evander, ga, zég dat ik zal, mêvrouw, verwachten
In myne Hófzaal, zég, dat ik, mét myn' gedachten,
Oog op haar weêrliefde, én dat zy my niet ontzeid,
Ontzag te toonen, aan myn' liefde, én Majesteit.
Gy, Didos, zult het oog op Cleoménes houwen,
Ik vrees hém niet, maar wil hém évenwél mistrouwen.
Ga, lét op zyn bestaan, en geev myn' Hórwacht last,
Dat, op dit teeken, élk op uw gebóden past.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Gentius, Axiane, Dorine, Lyfwacht.
MYn dóchter, zie my aan, verjongt, in liefde ontsteeken,
Geneegen, déze schoone, om weêrliefde aan te spreeken,
Die, toen zy, om de trouw uw's Broeders, overkwam,
Van die tyd af, myn borst, zétte in een' lichte vlam.
Verwonder u niet, nu zy daar van is ontslaagen,
Dat ik haar tracht dit hart, als minnaar, op te draagen.
'T is liefde, die reeds voert in myne ziel 't gebied,
En wat vermag die Gód, door zyne wétten, niet?
Al dwaalt men zomtyds, het valt lichter te vergeeven,
Wanneerme een misdaad doet die hy heeft voorgeschreeven.
Ik weet wél, dat het aan myn' jaaren niet wél past
Myn' hals te buigen na zo ongewoon een' last;
Maar, wie kan weêrstand biên, aan twé hekoorlyke oogen,
Wanneer de liefde voerd het opperste vermoogen?
Zie my in zulk een staat, myn dóchter, én beklaag
Alleenig dit, dat ik, Theóxena, mishaag.
Ja én, om haar om te zétten
Na myn genégentheid, ga ik myn zinnen wétten.
Licht zal zy, wat bedaart, na de eerste ontstéltenis,
My niet ontveinzen hoe haar hart genégen is.
| |
Zevende tooneel.
Axiane, Dorine.
ZIe daar, Dorine, wat de liefde al uit kan wérken:
Lét op de ontstélt'nis die gy kunt in Vader mérken;
Is hy niet scheutvry voor zyn toomeloos gewéld,
Hoe licht'lyk word een hart, als 't myne is, neêrgevéld?
| |
| |
Misdoet myn Vader niet mét zyne vlam te ontdékken,
Hoe zal hét my, ei! zég! tót nadeel kunnen strékken?
En óf ik door de liefde al struikelde in myn' plicht,
Hét is een zoete zonde, én die vergeest mén licht.
Wél aan, myn ziel, volg dan, al bundeling, de wétten
Der liefde, uw Broeder poogt uw trouwdag voort te zétten.
Niet kan u tégenstaan? én Cleoménes heeft
Geen réden dat hy zulk een opzét tégenstreeft.
| |
Achtste tooneel.
Theoxena, Evander, Atis, Axiane, Dorine, Laodice, Lyfwacht.
Ga, zég de Vórst, wat hy heeft voorgenoomen,
Dat ik nooit, mét myn' wil, zyn opzét na zal komen.
Tégen Atis.
En gy, myn Heer, laat my de smart,
By Axiane, eens vry ontlasten van myn hart.
| |
Negende tooneel.
Axiane, Theoxena, Laodice, Dorine.
PRinsés, gy komt van pas, om in myn vreugd te deelen:
Ik kan, ik kan voor u myn' blydschap niet meêr heelen;
Gy zyt nóch onbewust van myn geluk, dies kom,
Neem deel daar in, én hoor, wie ik tót bruidegom
Verkryg; ik zie myn' wénsch volbracht, myn wit beschooten,
En 't is door Broeders gunst, dat ik zulks héb gennoten.
Prinsés, myn droevig lót, myn staat, laat my niet toe,
Dat ik u, in die vreugd, gelyk 't betaamt, voldoe.
Ik kwam hier vry, zie my nu aan als een ge vangen,
| |
| |
Die zo zy uitkomst hoopt, moet naar de dood verlangen.
Uw Vader dwingt my, om te aanvaarden zyne trouw,
En 't is niet in myn macht, óf ik 't volbréngen wou.
Ik héb my al verlooft, myn woord is wéggegeeven,
Eer ik had réden om zyn' min te wéderstreeven.
Dit alles hélpt niet; mén verzéltme allom mét wacht;
Mén wil daar by, dat ik wérde in zyn Hóf gebracht,
Daar wil hy my zyn' liefde ontdékken, my verzéllen
Tót inde témpel, én een droevig voorbeeld stellen
Aan al de waereld, die my stérven zien, vol moed,
Voor 't auter, dat ik zal bespatten mét myn bloed,
Om my, voor eeuwig, van zyn' min te zien ontslaagen.
Helaas! ik zie voor my geen uitkomst, al myn klaagen,
En jammeren, verlicht myn' ramp, én kwélling niet,
Maar, wikkelt my, hoe langs hoe meerder, in verdriet.
Prinsés, ei! laat ons van die swaarigheid niet spreeken.
Ik kom, wyl u 't begin is van myn' min gebleeken,
Aan u ontdékken hoe ik heeden triomfeer,
En al verkryg wat ik mét hart, én ziel begeer.
Héld Cleoménes zal myn broeders vyand slachten,
En mórgen my, tot loon, als zyne bruid verwachten.
'T is zo beslooten, hy heeft broeders gunst verzócht,
Die heeft het, na myn' wensch, alreeds zo vér gebrócht.
Wat aanbelangt uw trouw mét Vader, ik wil hoopen,
Dat gy niet buiten 't spoor zult van de réden loopen,
Zulk een besluit past aan geen' édele Vórstin;
Ook is 't een kóning, die u aanbied zyne min.
Maar licht verveel ik u; myn' blydschap staat u tégen;
Geloof 't, uit plicht alleen héb ik die niet versweegen.
Vaar wél, het is my leet, dat gy misnoegen vind
In Vaders liefde, die u ongeveinsd bemind.
| |
Tiende tooneel.
Theoxena, Laodice.
WAt hoor ik? groote Góôn! bén ik van alle plaagen,
Hét eenig doelwit, dat uw gramschap moet verdraagen?
| |
| |
Is 't niet genoeg, dat ik, door een gedwonge trouw.
Het voorspook myner dood, al in 't verschiet beschouw?
Moest ik nóch, voor hét laatst, myn Minnaars ontrouw hooren?
O wreeden Hémel! hébt gy my dit lót beschooren?
Was 't niet genoeg, dat ik in myne ramp verging,
Schoon ik de tyding van zyn ontrouw niet ontfing?
He'ld Cleoménes zal myn broedert vyand slachten,
En mórgen my, tot loon, als zyne bruid verwachten.
Waar heb ik dit verdiend, dat gy my zo beloont
Voor myne min, aan u zo ongeveinst betoont?
Kon Axiane op u meêr zeege, als ik verwinnen,
Waarom voor my geveinsd, mét zulke ontstélde zinnen?
Myn Cleoménes, kleeft die vlék op uwe ziel,
Voorheen zo zuiver, toen uw deugd my eerst beviel?
Is dit uw woord, dat ik onwankelyk betrouwde,
En waar op ik myn' dood, óf myn verlossing boude?
Wél aan, breek uw belofte, ik zal, mét myne dood,
Uw ontrouw boeten, die myn min zo licht verstoot.
Maar, Góôn! wat zég ik, wat verrukt myn fiere zinnen?
Waarom geloof ik, dat hy weif'len zou in 't minnen?
Kan een verliefde maagd, door valsche schyn misleid,
My zo licht twyf'len doen aan zyn stantvastigheid?
Waar toe verval ik? Góôn! héb ik niet zo veel blyken,
Dat zyn stantvaste ziel onmoog'lyk kan beswyken?
Ja, Cleoménes, ja! uw trouw word valsch beticht,
Uw inborst is te fier, gy wyfelt niet zo licht;
Ik heb misdaan, mét haar zo haastig te gelooven;
Gy kunt, mét zulk een' smét, uw luster nooit verdooven.
Kom, gaanwe, ik zal, mét een onkreukb're én édele moed,
Verduuren 's kónings liefde, én alle tegenspoet.
Einde van 't derde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij