Op het Treurspel, Van den Tyran Appollonius, Koningh van Tyrus.
HIer wert het Tyrus Rijck, met Princen bloet begooten.
Moortlust, en Dwinglandy, die taan Vorst Appolloon
Dat hy Areta moet met sijne Zoons ontblooten
Van 't leven. Zoo hy wil gebien Damascus Kroon.
Een Vorst die overwint, zijn lijder moet verschoonen.
Een zelvige ongeval, de wreetheyt weer kan loonen.
De wreede Appolloon, kent Vorst, noch Onderdanen,
Het stael de grijze Vorst, de koort sijn Zoons ontzielt,
Zoo sinelt een machtigh Rijck, in bloet, en zilte tranen
Alwaer de Heerschzucht wreet, het al door 't stael vernielt.
Het hart van een Tyran, is harder als de steenen,
De wreetheydt leent geen oor, aen kermen, noch aen weenen.
Zoo holt een hollend Dier, na 't breeken van zijn banden,
De bloethont Appolloon, door Vorsten bloet verzaet,
Zoeckt rust. Maer vint die niet: zijn wreetheydt plaeght de Landen,
Vervloeckte wichlery, hem aenvoert tot dees daet.
Waer dat een Vorst zich laet van geestlijckheyt bekooren,
Daer gaet de Vorst, het Rijck, en 't algemeen verlooren.
Jupijn kost langer niet de gruwelheen verdragen,
Stiet Appollonius van sijne Kroon, en Staf.
Als wreetheydt is volbraght, dan volght te laet het klagen:
Zoo zinckt een wree Tyran, met sijne Zoon in 't graf.
Wie Vorsten moorden derft, dat zonder recht, of reden,
Moet lijden dat hy wert weet op het hart getreden.
|
|
Auteursrechtvrij