De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 54]

13. Maar oom Jan Weet er niets van.

Net toen Dina verder wou vertellen, werd er gescheld. En daar was oom Jan.

‘Goeien avond samen! Wat zit jullie hier gezellig!’

‘Ja,’ zei Moeder, ‘Dina speelt voor schooljuffrouw. En wij moeten van haar leeren.’

‘En wat leert ze jullie dan wel?’

‘O, ze leert ons allemaal van de wormen.’

‘Van de wormen?’ riep oom Jan, en hij kneep zijn oogen dicht. ‘Van de wormen? Bah! Wat moet jelui nu van dat vieze gedierte weten!’

't Was komiek, om te zien, wat een vies gezicht oom Jan zette. En hij bromde nog eens: ‘Van de wormen! Wel foei! Die moet je vangen, als je uit visschen gaat. Van die dikke dauwwormen. Die komen 's avonds boven den grond. En dan ga je ze zoeken met een lantaarntje. Maar daar ga je toch niet van lééren! Of leeren ze die dingen tegenwoordig ook al op school? Ze leeren tegen-

[p. 55]

woordig allemaal van die gekke dingen. Wel foei, van de wormen! Laat die maar stilletjes in den grond blijven. Behalve als je uit visschen gaat. Dan roep je ze maar naar boven toe. Weet je wel, hoe je dat doen moet? Nu heb je zooveel van die wormen geleerd, en dat weet je misschien niet eens.’

‘Jawel Oom,’ zei Dina, toen oom Jan uitgebromd had, ‘dan zet je een stok in den grond en daar schud je mee. Maar weet u wel, wat de wormen eten?’

‘O kind, ik weet er al lang alles van. Vraag maar toe, dan zal ik je wel alles zeggen.’

‘Nu Oom, wat eten ze dan?’

‘Alles wat ze doorslikken.’

‘Ja, dat spreekt. Maar wat is dat dan?’

‘Hun voedsel.’

‘Op die manier kan iedereen wel alles weten. Maar zeg u dan eens, waar de wormen 's winters blijven.’

‘In hun vel.’

Vader, Moeder en Willem zaten maar te lachen. Dina echter niet. Oom Jan maakte er allemaal gekheid mee. En zij meende het in ernst.

‘Nu zal ik u nog één ding vragen,’ zei ze, ‘en als u dat ook niet weet, dan schei ik er uit.’

‘Wàt zeg je, meid? Als ik dat óók niet weet? Dat andere heb ik toch allemaal geweten? Vraag dat maar aan je vader en moeder.’

[p. 56]

‘Niks van aan! Niks van aan! U hebt niks geweten. En wat ik u nu vraag, weet u ook niet.’

‘Weet ik ook wel’, zei Oom. ‘Vraag maar op.’

‘Hoe diep is de gang van een worm wel?’ vroeg Dina nu.

‘Net zoo diep, als hij lang is.’

[p. 57]

‘Ja maar, hoe diep is dat dan?’

‘Dat zeg ik immers: net zoo diep, als hij lang is.’

‘En hoe lang is hij dan?’

‘Net zoo lang, als hij diep is.’

‘Ik schei er uit, hoor!’ zei Dina. ‘U weet er niks, niks van. Vertel u maar eens liever van een tijger of van dat andere beest, hoe heet ook weer.’

‘Een korkedil!’ riep Willem.

‘Neen, zoo was het niet. Wel zoo iets.’

‘Meen je een krokodil?’ vroeg Oom.

‘Ja, ja, een krokodil.’

‘Nu, maar daar weet ik ook niets van. Jij bent toch zoo'n knappe schooljuffrouw, vertel jij het dan maar.’

‘Vertel eerst nu eens,’ zei Moeder, ‘wat je ons nog van de wormen vertellen wou.’

‘Dat wil ik wel doen,’ zei Dina, ‘als die akelige oom Jan weg is.’

‘Goed, goed, ik ga weg,’ en Oom stond al op en greep naar zijn pet.

Maar zoo had Dina het niet bedoeld. Ze hield veel te veel van Oom. En dat hij zoo'n pret maakte, dat vond ze juist zoo aardig.

‘Neen, neen, blijf u maar asjeblieft!’

Toen ging Oom weer zitten. ‘En wat weet je nu nog van je wormen?’

‘Dat ze niet in een bloempot mogen zitten.’

[p. 58]

‘Dat weet ik ook wel,’ zei Oom.

‘En waarom dan niet?’

‘Omdat ze de wortels opvreten.’

‘Mis, mis, mis, mis, mis!’

‘Nu, zeg jij het dan eens.’

‘Omdat ze de aarde zuur maken.’

‘De aarde zuur? Hebben ze dan azijn in hun buik?’

‘Neen, neen! Maar ze geven wel een zuur vocht af. En daardoor kunnen de planten verrotten.’

‘Wel, wel, dat wist ik nu toch oprecht niet. Maar wat zal dat dan treurig zijn in de weilanden en op de akkers.’

‘Neen Oom, daar zijn de wormen juist nuttig. Daar werken ze den grond om. Want eerst vullen ze hun heele lijf met aarde, en dan werpen ze die aarde boven weer uit. Dus dat is net zoo goed als ploegen.’

‘Die paar wormen? Kunnen die den heelen grond omploegen?’

‘Een paar? De meester heeft gezegd, dat er heel, héél veel zijn.’

‘Heeft de meester ze dan geteld?’

‘Neen, natuurlijk niet. Maar hij heeft het gelezen.’

‘Zoo, zoo,’ zei Oom, ‘dus dan zijn die wormen alleen maar in een bloempot schadelijk? Goed, dat ik het weet. Als ik dan weer eens ga visschen, zal ik de wormen alleen in je moeders bloempotten zoeken.’