De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 30]

7. De Paascheieren. III.

Na den maaltijd begonnen de kinderen weer te spelen. Maar de echte vroolijkheid kwam niet terug. 't Was net, of eerst de zon had geschenen en of er nu donkere wolken hingen.

Gerrit deed niet meer mee. Hij schaamde zich, en durfde de anderen niet onder de oogen te komen. In zijn eentje liep hij wat rond. Hij wou, dat de dame hem maar naar huis had gestuurd. Dan zou hij buiten wat rondgeloopen hebben, tot het feest uit was. Want vroeger thuis komen dan de anderen, dat wou hij ook niet. Dan zouden zijn vader en moeder dadelijk begrepen hebben, dat er iets niet pluis was. En hij wilde de geschiedenis liefst voor zijn ouders verzwijgen.

Terwijl hij zoo ronddwaalde door den tuin, tikte hem iemand op den schouder. Hij keek om, en zag in het vriendelijke gelaat der oude dame. Doch aanstonds sloeg hij de oogen weer neer.

‘Hoe is het, Gerrit?’ - Gerrit zei niets.

‘Kijk me eens aan.’ - Gerrit deed het niet.

‘Ik zie, dat je je schaamt over je daad. En daar ben

[p. 31]

ik blij om. Want dat is een teeken, dat je 't zelf leelijk vindt, wat er gebeurd is. En wat wou je nu? Hier blijven rondloopen? Of meespelen? Of naar huis gaan?’

Gerrit zei nog niets. Hij wist zelf niet, wat hij wou. Daar straks had hij weg willen gaan, maar nu? Hij zou het vreeselijk naar vinden, als van avond de kinderen naar huis gingen, en ze overal vertelden, wat Gerrit gedaan had. In 't heele dorp zouden ze er schande van spreken. Iedereen zou weten, dat hij valsch had gedaan. En niemand zou zich met hem willen bemoeien. Misschien zouden ze hem nog uitschelden ook.

Mevrouw begreep dat alles wel. En ze zei tegen Gerrit: ‘Ja, als we het kwaad doen, denken we daar niet aan. En als we het gedaan hebben, ook nog niet. Maar als het dan uitkomt, dan vinden we 't naar. Dan zien we, hoe leelijk de menschen het vinden. En dat is gelukkig. Wees maar blij, dat het uitgekomen is. Nu kun je oppassen, dat je zoo iets nooit meer doet. Maar anders was je misschien hoe langer hoe oneerlijker geworden.’

Gerrit zweeg nog aldoor. Of hij begreep, wat Mevrouw zei? Misschien. Maar zeker is, dat hij zich recht ellendig voelde. En hij wou wel voor ik weet niet wat, dat het maar niet gebeurd was.

Doch het wàs gebeurd, daar viel niets aan te veranderen. En hij moest de schande dragen.

De goede, oude dame had innig medelijden met hem.

[p. 32]

Ze nam hem bij de hand en zei: ‘Ga eens mee naar de kinderen. Dan zullen we probeeren, of we je een beetje helpen kunnen.’

Maar Gerrit wou niet. Hij trok zich terug. Hij durfde zich niet te vertoonen aan al die jongens en meisjes. De dame echter hield zijn hand vast en nam hem zachtjes mee. En losrukken durfde Gerrit zich toch ook niet.

Toen ze bij de kinderen kwamen, staakten deze hun spel. Allen keken naar Gerrit, maar hij keek niet naar hen. Toen zei de dame:

‘Kinderen, hier staat Gerrit aan mijn linkerzij. Nu wou ik, dat aan mijn rechterzij al de kinderen kwamen staan, die nooit van hun leven iets kwaads gedaan hadden.’

De vriendelijke stem zweeg. Maar geen van de kinderen verroerde zich.

‘Hoe is het? Is er hier niet één kind, dat altijd goed is geweest? Ben jelui allemaal kleine zondaars en kleine zondaressen? De een wat meer, de ander wat minder? Kom dan eens aan mijn linkerzij staan allen, die weten, dat ze wel iederen dag wat kwaads doen.’

Nu kwamen ze, de een na den ander. En eindelijk stond het heele troepje naast Gerrit.

‘Zoo,’ zei de grijze dame, ‘dat wist ik wel. We doen allemaal kwaad. Alle kinderen, en ik ook. En daarom moeten we niet den rug toedraaien aan iemand, die vandaag iets leelijks heeft gedaan. We moeten wel een hekel

[p. 33]

hebben aan het kwaad, maar niet aan hem, die het kwaad doet. Want dan mochten we wel eerst een hekel hebben aan ons zelf.’

‘En nu, kinderen, wou ik Mina wel eens wat vragen. En wel, of ze toch koningin wil worden. Want anders, wat moet je zeggen, als je ouders vragen, wie koning

[p. 34]

of koningin is? Dan moet je natuurlijk alles vertellen. En er zullen wel kinderen zijn, die dat liever niet doen, omdat ze het naar vinden voor Gerrit. Of vind jullie het prettig, als je ondeugende daden overal verteld worden? Niet? Dan vind je het misschien ook beter, om over het verkeerde van een ander te zwijgen. Kom Mina, wil jij nu niet koningin worden?’

‘O ja Mevrouw, dan graag!’

‘Best zoo! En willen dan alle kinderen hun best doen, om over het gebeurde te zwijgen? Neen, je hoeft niets te beloven. Wie 't liever vertelt, moet het maar vertellen. Maar dan moet hij ook eens aan het versje denken:

Wat gij niet wilt, dat u geschiedt,
Doe dat ook aan een ander niet.

En nu gaan we spelen.’

Er werd een optocht gehouden. Mina werd op een stoel gezet en rondgedragen. En Gerrit droeg dapper mee. En toen alle kinderen juichten, riep ook hij: ‘Leve de koningin!’