De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 25]

6. De Paascheieren. II.

Eindelijk, daar had je 't, hoor! Gerrit en Mina stonden tegenover elkaar. Niemand had meer een heel ei dan deze twee. En de laatste strijd zou gestreden worden.

Och, die aardige Mien! Ze durfde niet. Ze hield haar ei met de heele hand vast, zoodat je alleen het bovenste puntje zien kon. En telkens als Gerrit tikken wilde, trok ze de hand terug. Ze was zoo bang, dat haar arme groentje barsten zou.

Alle kinderen stonden in spanning om haar en Gerrit heen. Ook de oude dame was in den kring. En ze keek met vriendelijke oogen naar het frissche Mientje, die aardige lachebek.

‘Toe dan,’ zei een jongen, ‘maak er nu een eind aan.’

‘Och wat,’ zei een meisje, ‘dat zou je ook niet zeggen, als 't jou ei was. 't Is haar laatste, en Gerrit heeft er nog drie.’

‘Ja maar, 't geeft haar immers toch niet, of ze wacht? Daar wordt haar ei toch niet harder van?’

[p. 26]

Kom, nu zou Mina 't er maar op wagen. ‘Mag ik tikken, of jij?’ vroeg ze aan Gerrit.

‘Dat kan me niet schelen. Net zooals je wilt.’

Dat vonden de kinderen nogal vriendelijk van Gerrit.

‘Goed,’ zei Mina, ‘hou vast dan je ei.’

Gerrit hield zijn roode vast. Mina tilde haar groentje een beetje in de hoogte. Maar op 't laatste oogenblik keerde ze zich om, en riep: ‘ik durf niet, ik durf niet.’

Een heele troep kinderen schaterden het uit. Maar sommigen riepen: ‘Hè meid, wat zeur je toch! Sla nu toch toe! Verlies je, nu, dan verlies je.’

‘Probeer dan eerst je andere eieren,’ zei Mina tegen Gerrit. ‘Voor dat roode ben ik zoo bang.’

Maar daar had Gerrit geen lust in. ‘Neen, dat doe ik niet.’

‘Nu, goed dan. Ik zal slaan. Of nee, sla jij maar.’

Mina verstopte het ei weer bijna heelemaal in haar rechterhand. Ze hoopte daarmee de schaal een beetje steviger te maken. Alle kinderen hielden de oogen strak op het groene puntje gericht. Gerrit hield zijn roode ei ook haast heelemaal verborgen. Nu gaf hij een flinken tik op Mina haar ei. Krak! Welk was het?

‘Hè, wat jammer!’ zuchtten de kinderen. Het mooie groentje was geknakt. En Gerrit zijn ei was nog heel. Ze waren met dien uitslag niets blij. Dat akelige roode ding hadden ze wel stuk willen trappen. Gerrit - de

[p. 27]

koning. Maar er ging voor dezen koning geen hoeraatje op. Er was teleurstelling bij alle kinderen, behalve natuurlijk bij Gerrit.

‘Kom,’ zei Mina, ‘hij heeft het eerlijk gewonnen. Er is niets meer aan te doen. Hij is de koning.’ En ze lachte al weer. Maar ze was de eenigste, die lachte.

Toen zei de oude dame tegen Gerrit: ‘Laat me nu toch dat sterke ei van jou eens zien.’

Gerrit had het al in zijn broekzak gestopt. Hij haalde het voor den dag, en gaf het aan de dame. Maar die vond, dat de roode kleur een beetje anders was dan daar straks. ‘Is dit hetzelfde?’ vroeg ze.

‘Ja,’ zei Gerrit. Doch een meisje, dat vlak bij hem stond, zei: ‘Nee Gerrit, dat is niet waar. Want dat andere ei heb je in dien zak gestopt’ - en ze wees zijn rechter broekzak aan - ‘en dit ei heb je uit dezen zak gehaald’ - dat was uit zijn linker. ‘Ik heb het zelf gezien.’

‘Je liegt het!’ riep Gerrit.

‘Ooo!’ klonk het uit alle monden, toen Gerrit dat zoo grof zei. Maar de kleine meid liet zich door zijn grooten mond niet bangmaken. ‘Haal dan eens alles uit dien zak,’ riep ze. ‘Ja, haal uit, haal uit!’ riepen ook de anderen. Doch Gerrit wou niet.

Nu zei de dame: ‘Haal eens uit, wat je in je rechter zak hebt.’ Nu durfde Gerrit niet langer weigeren. Hij kreeg het ei te voorschijn.

[p. 28]

‘Haal dan eens alles uit dien zak,’ riep ze.

[p. 29]

‘Geef eens hier,’ zei de dame weer. En toen ze 't in de hand had: ‘Wat is dat ei zwaar! Daar zal wel veel in zitten. We zullen 't eens openmaken.’ En ze tikte er mee tegen den muur. Maar 't barstte niet. Nog een beetje harder tikken. 't Gaf nog niet. Nòg harder. Weer voor niets. Eindelijk héél hard. En daar sprong een stuk van het ei weg. Doch er kwam geen eiwit te zien. Wel kalk. 't Was een leg-ei van kalk. En dat ei van kalk had Gerrit rood gekleurd.

Een kreet van ontzetting ging uit den kinderkring op. Toen waren ze doodstil. Zoo iets had niemand durven denken. Ze keken naar de oude dame, wat of die zeggen zou. Doch deze zei niets. Ze keek maar naar Gerrit. En die stond met het hoofd gebogen naar den grond te kijken.

Eindelijk zei de dame: ‘Mina heeft het dus gewonnen. Mina is vandaag de koningin.’

Maar Mina had er nu niets geen plezier meer in. Ze liet haar gebarsten ei zien, en zei: ‘Neen mevrouw, met een gebarsten ei kan ik geen koningin wezen. Dat vind ik niet aardig. Laten we het dan vandaag maar niet doen. Dan is er niemand koning.’

‘Dat is nu jou schuld,’ dachten de kinderen, toen ze dat Mina hoorden zeggen. En ze keken daarbij naar Gerrit. Ze verwijderden zich van hem. En Gerrit bleef alleen staan.