De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 15]

Paaschmuschjes

Dàt was aardig. Net toen Dina uit school kwam, zag ze een muschje op den bloempot zitten. Ze bleef even in de straat staan, met de handen op het tuinhekje. Stil, heel stil. Het grijze vogeltje zat nog maar òp den bloempot. Zou het niet eens eventjes naar binnen wippen? Neen, het durfde zeker nog niet. Maar toch was het nieuwsgierig, wat er in den pot kon zijn. Want het boog zijn kopje diep naar beneden, en keek over den rand heen in het leege huisje. Toen zat het weer rechtop. Nog eens gekeken. Wat draaide het diertje zijn kopje aardig. Net, of het in alle hoekjes gluren wou.

‘Kom, ga er nu toch eens in,’ dacht Dina. ‘'t Is er veilig genoeg. 't Is er immers voor jou opgehangen. Toe dan, wip nu eens naar binnen toe.’

Maar 't muschje deed het niet. Het sloeg de vleugeltjes uit en vloog de lucht in. Weg was het.

Nu ging ook Dina weg, en spoedig was ze bij Moeder in de kamer.

‘Hè Moe, er zat al een muschje op den bloempot. Maar het durfde nog niet naar binnen. 't Vloog weer weg.’

[p. 16]

‘O, die zal wel weer terugkomen. Hij is er nu toch al niet bang meer voor. Nu durft hij elken dag een beetje meer.’

Zoo was het ook. Dina kon het wel niet zien, maar



Dina was ook het grootste deel van den dag op school. Maar langzamerhand raakte de musch met den bloempot vertrouwd. Hij wipte er in en er uit, bekeek binnen het heele kamertje, en ging op den rand zitten, om zoo eens een kijkje naar buiten te nemen. Toen Dina hem voor 't eerst weer zag, stond hij al net als een man in de deur van zijn huis en stak zijn kopje naar buiten. En hij sjilpte luid.

‘Ziezoo Moe, het huis is verhuurd.’

‘Dat doet me plezier. Ik hoop, dat we goede buren gekregen hebben.’

Nu moest de nieuwe bewoner ook nog weten, of zijn vrouw het huis goedvond. Hij bracht haar eens mee. En o ja, zij vond het een beste woning. Daar zou ze heel wel gelukkig zijn.

Spoedig begonnen man en vrouw nu hun boeltje aan te dragen. Dat was niet veel bizonders, want ze raapten het maar van de straat op. Strootjes en draadjes en lapjes en veertjes, neen, 't was niet veel fijns. Wat een

[p. 17]

ander had weggegooid, dat was goed genoeg voor hen. En ze waren er heelemaal niet vies van. Ze pakten het met den snavel beet, en brachten het zoo naar hun ruime, steenen woning. Maar hoe moesten ze anders aan hun wiegje komen?



Want het was een wiegje, dat ze samen maakten. Ze konden het toch niet koopen in een winkel?

Dina en Willem zagen de vogeltjes aanhoudend wegvliegen en terugkeeren. En ze vonden 't wel jammer, dat ze niet eens in den bloempot konden kijken. ‘We hadden hem wat lager moeten hangen,’ zei Willem. ‘Dan hadden we er in kunnen zien.’

‘O ja, maar dan was er niets te kijken geweest. Want dan zouden ze er immers niet in zijn gegaan?’

De muschjes kregen hun nestje klaar, en 't vrouwtje legde daar zes eitjes in. Maar de kinderen zagen ze niet.

En uit die eitjes kwamen zes jonge vogeltjes, och zulke kleine dingetjes. Maar de kinderen zagen die ook niet.

En die jongen groeiden op, en vlogen eindelijk hun bloempot uit. Maar nu zagen de kinderen ze wel. Kijk, kijk, wat een troep! Hoe kunnen die allemaal een plaatsje krijgen in zoo'n klein huisje!

[p. 18]

Vader, moeder, en zes kinderen.

[p. 19]

‘Hè Vader,’ zei Willem, ‘ik wou, dat ik maar eens eventjes er in mocht kijken! Hebt u geen ladder?’

‘Dan zou je ze toch immers bangmaken? En misschien wegjagen? Denk nu eens, dat er bij jou in bed 's avonds ineens een groote man kwam kijken. Dan zou je toch ook schrikken? Neen, mijn jongen, als je ze zien wilt, moet je maar wachten, tot ze weer buiten komen. Strooi maar elken dag wat broodkruimels in den tuin. Misschien komen ze dan naar beneden.’

Dat deed Willem. En de vogeltjes merkten dit gauw. Eerst kwamen ze pas, als Willem was weggegaan. Doch langzamerhand werden ze vrijmoediger. Nu ze ondervonden, dat ons ventje ze geen kwaad wou doen, kwamen ze al dadelijk naar hem toe, als Willem in den tuin kwam en kruimels strooide. En als Dina dan zong:

't Windeke houdt nu zijn fatsoen,
't Kindeke zal geen kwaad je doen,

dan verstonden ze die woorden wel niet, maar het gedrag van de kinderen verstonden ze toch wel.

't Was net zoo wat op Paschen geweest, toen er eitjes in het nest waren. Daarom zei Dina, dat het paascheieren waren. En Willem noemde zijn vogeltjes later ook paaschmusschen. Van paaschmusschen had Vader nooit gehoord. Wel van paascheieren. En daar zou hij zijn kinderen eens een mooi verhaal van vertellen.