Streng dreigde op steile rots de burcht van 't menslik recht.

Gebouwd door Zelfzucht, hief hij koud zijn harde tinnen.

Al wat door kracht en list de slotheer wist te winnen,

Werd hier beschermd, en zwakke Onnozelheid geknecht.

 

Een ijzren band van wet haar vrijheid aangelegd,

Moest die misdeelde nog haar keetnen erend minnen.

Het Recht! Het heilig Recht! Wie dorst de kamp beginnen,

Verwaten wensend, dat die ‘tempel’ wierd geslecht?

 

Onnozel Kind, in 's werelds beestenstal geboren,

Aan 't eind uws levens door het menslik recht gekruist,

In u zal de aard, der Liefde godlik recht zien gloren,

 

Dat vrede brengt. O Christus, zelfs door hen verguisd,

Die in hun schone naam u heten toe te horen,

Geen vrede aleer uw vree door wolk én wereld ruist.