De zwarte ziel en de blanke huid

VII. De bevrijding.

‘Indien dan de Zoon u zal vrijgemaakt hebben, zoo zult gij waarlijk vrij zijn. - Zoo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen, die in Christus Jezus zijn; die niet naar het vleesch wandelen, maar naar den Geest.’

De kogel, die Asa getroffen had, was in zijn lichaam blijven zitten, en had een rib verbrijzeld.

De verwijdering van den kogel werd onnoodig geoordeeld; want de geneesheeren verklaarden, dat de wond doodelijk was, en dat men den neger aan een smartelijke kunstbewerking zou onderwerpen, zonder de geringste hoop op een goeden uitslag. Echter meende men de beslissing aan den neger zelf te moeten overlaten.

‘Het leven van Asa,’ antwoordde deze, ‘behoort hem niet toe, en God gebiedt hem het te behouden, of althans al wat in zijn vermogen is, daartoe aan te wenden. Indien de geneesheeren, die geleerd zijn, gelooven, dat men den armen neger kan redden, moeten zij het beproeven. Asa zal God om moed

[p. t.o. 32]

[p. 33]

en geduld vragen, om als een Christen te lijden.’

Men was verwonderd over dezen moed; echter werd na rijpe overweging van de kunstbewerking afgezien.

Reeds meermalen had Asa naar zijn zoon gevraagd, want hij had hem wel bebloed zien neervallen, doch zelf buiten kennis, wist hij niet welk lot Neno toen getroffen had. De wijze, waarop men hem gerust trachtte te stellen, scheen hem zoo ontwijkend, dat zijn angst er door groeide. Asa vroeg als een bijzondere gunst den leeraar te mogen zien. De man Gods liet zich niet wachten.

‘Arme broeder,’ zei hij, hem de hand toereikende ‘gij lijdt veel....’

‘O ja, mijnheer, veel,’ zei de neger met zwakke stem.... ‘maar ik geloof, dat het weldra gedaan zal zijn. Asa zal spoedig daarboven voor God verschijnen.’

‘Ja, daarboven, Asa, waar de rechtvaardige Rechter is. En hoe zult gij voor Zijn troon verschijnen?’

‘Asa is een groot zondaar, maar Jezus Christus is voor hem gestorven, en hij zal een Heiland vinden op den troon des Rechters.’

‘Asa, waarom hoopt gij een Heiland te vinden in den Heere Jezus Christus?’

‘Omdat de Schrift,’ antwoordde de neger, ‘ons verklaart, dat wie in Hem gelooft, niet beschaamd zal worden. Asa gelooft, dat de goede Jezus het Lam Gods is, dat zijn zonden wegneemt, en’ voegde hij er bij, terwijl hij zich een woord uit den Bijbel

[p. 34]

trachtte te herinneren, ‘de Schrift kan niet vernietigd worden.’

‘Ja,’ hernam de leeraar, ‘Zijn Woord zal geenszins voorbijgaan. Zalig hij, die het met geloof ontvangt! 't Is het licht voor den geest en het leven voor 't hart. Maar kunt gij dan lezen?’

‘Neen, maar mijn zoon kwam dagelijks bij mij zitten en las mij uit de Schrift voor. Als ik naar hem luisterde, zag ik wel, dat ik God beleedigd had. Door slechts te denken aan het leed, dat de blanke meesters mij berokkenden, vergat ik het kwaad, dat ik jegens den grooten Meester des hemels bedreven had. Ik gevoelde eindelijk mijn zonden, en toen ik begreep, hoe heilig Gods wet is, en hoe vreeslijk Zijn oordeelen zijn, was ik recht verheugd te vernemen, dat Jezus gestorven is, om de goddelijke wet te voldoen, opdat een iegelijk, die in Hem gelooft, zalig worde.’

‘En toen beschouwdet gij het Kruis van Christus als uw eenig redmiddel?’

‘Ja, toen en altijd en nu nog. De arme zondaar Asa hoopt alleen op de genade van God in Christus, en hij vertrouwt, dat Hij, die hem geroepen heeft, toen hij verloren was, hem niet zal verlaten, en hem zal geven te overwinnen in leven en in sterven.’

De uitdrukking, waarmee Asa deze laatste woorden sprak, overtuigde den leeraar, dat zij diep gevoeld waren. Stilzwijgend vestigde hij zijn blikken op het onderworpen en kalm gelaat van den neger, dat van

[p. 35]

tijd tot tijd door de hevige smart, die hij trachtte te verbergen, werd saamgetrokken.

‘Mijn broeder,’ zei de leeraar bewogen, ‘heb slechts geduld; het lijden des tegenwoordigen tijds is niet te waardeeren bij de toekomende zaligheid. O, hoeveel gelukkiger is de arme slaaf Asa op zijn ziekbed, dan de wreede planter, die...’

Asa viel hem in de rede:

‘Hij is beklagenswaardig; want hij kent den Heere niet. O! geve God hem berouw en geloof om gered te worden! Bid voor hem, mijnheer, hij heeft het noodig.’

De leeraar kon zijn tranen niet bedwingen. Asa verzocht hem meer naderbij te komen, en zei toen zachtkens:

‘Zeg mij onbewimpeld, wat er van Neno is geworden. Met Gods hulp kan ik dezen slag verdragen. Verberg mij den dood mijns zoons niet...’

De leeraar kon zijn vraag niet beantwoorden; maar beloofde hem een onderzoek te zullen instellen. Toen verwijderde hij zich en dacht aan de kracht van het Evangelie, wanneer men het ontvangt met de nederigheid eens kinds.

De kogel, die Neno trof, had zijn linkerarm zoo hevig gekwetst, dat de afzetting terstond moest geschieden. Het kind onderging dit met zooveel moed en geduld, dat allen, die hem omringden, verwonderd waren. Alleen op het pijnlijkste oogenblik der bewerking trok zijn gelaat samen, en zij, die het dichtst

[p. 36]

bij hem stonden, hoorden hem zachtkens deze woorden zeggen: ‘Jezus!... help mij!...’

De afzetting gelukte zoo goed, dat men na verloop van eenige dagen er geen bezwaar in vond, aan Neno zijn herhaald verzoek om zijn vader te zien, toe te staan. De leeraar vergezelde hem derwaarts. De zwaktevanden ouden neger was groot, en toen Neno zich op zijn bed wierp, kon hij zich niet eens oprichten, noch de armen uitsteken. Een uitdrukking van vreugde lag op zijn gelaat; hij vestigde zijn blikken op den verminkten arm van Neno en sloeg ze vervolgens naar boven. - Men zag, dat hij hulp voor het slachtoffer en vergiffenis voor den beul vroeg.

‘Vader,’ riep Neno, ‘bedroef u niet om mijnentwil, ik lijd niet meer en God zal voor mij zorgen.’

‘Ja,’ zei Asa met een zwakke stem, ‘God is goed, Hij verlaat nimmer, wie op Hem vertrouwt. Neno, herinnert gij u den dag nog, toen gij in mijn hut badt? Ik heb het nimmer vergeten! God heeft u gehoord.... Hij heeft uw vader zijn zonden vergeven, en Hij zal hem weldra in 't eeuwige leven roepen.’

Hij wendde zich vervolgens tot den leeraar:

‘Mijnheer, o! ik bid u, waak over mijn kind. Ik beveel hem u in den naam des Heeren.’

De hevige smart belette hem voort te gaan, men hoorde hem kermen... Zijn hand zocht die van zijn zoon, welke bij zijn bed stond te weenen. Asa scheen het bewustzijn te verliezen, en zijn gekerm werd heviger.

[p. 37]

Langzamerhand scheen echter zijn smart te verminderen, en hij opende de oogen, die hij gesloten had. Hij scheen iets tot den leeraar te willen zeggen.

‘Goede Heer.... zeg aan den meester, dat de stervende Asa hem smeekt zich tot God te bekeeren.... Dank.... voor uw zorgen.... God is met mij.... Hem zij de eer.... De slaaf zal weldra vrij zijn.... met de ware vrijheid.... Indien de Zoon.... Neno.... herhaal mij de woorden van den Heere Jezus....’

Het kind boog zich naar zijn vader en herhaalde dit woord der Schrift:

‘Indien de Zoon u vrijmaakt, zult gij waarlijk vrij zijn.’

‘Ja, waarlijk...’ hervatte Asa, ‘ja, vrij in den hemel... weldra voor den armen zwarte....’

Hij vouwde de handen, en gedurende eenige oogenblikken zag men zijn lippen bewegen, zonder dat men de woorden kon verstaan.

De leeraar stond bij het bed en was diep bewogen; Neno weende en zag naar den hemel; zelfs de onverschilligen, die dit schouwspel bij woonden, waren hun aandoening niet meester.

Asa opende nog eenmaal den mond, en als wilde God hem nog in de laatste ure kracht geven om Zijn Naam te verheerlijken, sprak hij, langzaam en met een glimlach op de lippen, de volgende woorden:

‘Jezus! Uw naam zij eer!.. kom.. ja.. kom...’

Deze woorden werden door een diepen zucht gevolgd; Asa had den adem uitgeblazen en zijn ziel rustte in Abrahams schoot.