De zwarte ziel en de blanke huid

V. De moord.

‘Niemand heeft meer liefde dan deze, dat iemand zijn leven zet voor zijn vrienden.’

Mevrouw Brunel was niet wreed; doch een langdurig verblijf in de koloniën had haar aan schrikkelijke tooneelen doen gewennen. Die tooneelen maken de meest medelijdende harten gevoelloos, en hoewel mevrouw Brunel trachtte de hevige smarten der negers te verzachten, en de woede van den heer Brunel te bedaren, liet zij het echter daarbij. Dikwijls was zij zelve diep beleedigd over een gering verzuim der negers, en geneigd haar gramschap te koelen. Dit is vaak eigen aan hen, die lang in de koloniën vertoefd hebben, en die door dikwijls getuigen te zijn van de straf der negers, haar ten laatste als rechtvaardig beschouwen. Reeds meermalen had zij een leugenachtigen en luien slaaf doen straffen, en zelfs den vorigen dag verzocht zij haar man een onwilligen slaaf een nieuwe straf op te leggen. De wraakzuchtige slaaf besloot zich op den heer Brunel, den bewerker van al zijn onheilen, te wreken. De dag, die op deze

[p. 23]

wellicht onrechtvaardige straf volgde, bood den slaaf een gunstige gelegenheid tot uitvoering zijner plannen.

De planter en een gedeelte zijner familie hadden bij een buurman het middagmaal gebruikt. Men had er lang vertoefd, en het was reeds nacht, toen men vertrok. Asa liep vooruit met een lantaarn. Men sprak over het gastmaal; het gezelschap was vroolijk en dacht aan geen leed. Asa alleen deelde niet in de algemeene vreugde. Van tijd tot tijd wierp hij anstige blikken op het gezelschap, en zag om zich heen als wilde hij iedere heg, iederen struik ondervragen. Dan neeg hij het hoofd ter zijde, zijn aandacht verdubbelende, om toch het geringste geluid op te vangen. Men had een klein boschje bereikt. Een geritsel, bijna onhoorbaar voor een ander behalve voor den neger, werd in 't gebladerte gehoord. Asa sidderde, zijn gelaat teekende een helsche vreugde; hij haalde ternauwernood adem, en zijn mond was half geopend, als 't ware om lucht te geven aan zijn bloeddorstige en barbaarsche vreugde. Zijn oogen waren naar de rechterzijde van het boschje gericht; dáar zag men door de duisternis twee schitterende oogen, die bliksemstralen schoten op het naderend gezelschap. Dat had Asa doen sidderen, en naarmate men de plaats naderde, waar de neger verborgen was, maakte zijn eerste opwelling van vreugde voor een tegenovergesteld gevoel plaats. Een traan blonk in Asa's oog; hij vertraagde den tred, om dichter bij zijn meester te zijn, en zijn gelaat werd weer somber en droevig als te-

[p. 24]

voren. Hij was slechts eenige stappen van den heer Brunel verwijderd, tegenover den boom, die den neger verborg. Hij zag den loop van een geweer naar beneden gericht... De heer Brunel, die niet begrijpen kon, waarom zijn tred zoo langzaam was, riep hem op bitsen toon toe:

‘Zeg, Asa! hond! kunt gij niet verder gaan? toe, loop, gij luiaard!’

De neger wierp een blik vol verwijt op zijn meester, alsof hij zeggen wilde: ‘Indien gij wist, waarom ik u aldus nader, zoudt gij mij dan kunnen berispen?’...

En inplaats van te gehoorzamen, bleef hij plotseling staan, en naar den rand van het bosch ziende, zag hij een schitterend oog, dat met het geweer mikte. Hij deed een stap achteruit, om zich tusschen zijn meester en het bosch te plaatsen, en aldus den kogel te ontvangen. Op eenmaal werd een vreeslijk gebrul, gelijk van een verscheurend dier gehoord, en kon men duidelijk een geritsel in 't gebladerte onderscheiden. Een hevige schrik overviel het gezelschap.

‘Wat is dat?’ riepen eenige stemmen.

‘Wellicht is het een verscheurend dier,’ zei de heer Brunel.

‘Ja, meester,’ zei Assa op vreemden toon, ‘een verscheurend dier, en om den meester te verdedigen, vertraagde Asa den tred.’

‘Zie dien listigen man! een goede verontschuldiging voor zijn luiheid! Alle mogelijke ondeugden zijn dat geslacht eigen! Zijn luiheid is slechts aan zijn huichelarij gelijk.’

[p. 25]

En om zijn rede te besluiten, sloeg hij den neger met de zweep op de schouders.

Het scheen Asa een weinig te berouwen, zijn eerste neiging niet gevolgd te hebben.

De tocht werd voortgezet, en men bekommerde zich niet meer over het gebeurde; Asa alleen was niet gerust.

Men kon duidelijk aan zijn gelaat bespeuren, dat het gevaar niet voorbij was, en wijl niemand hieraan dacht, besloot Asa des te meer er aan te denken.

De gerustheid van het gezelschap en de angst van Asa waren toe te schrijven aan dingen, die de geheele familie Brunel onbekend waren en die alleen de neger wist. De ten onrechte gestrafte slaaf had getracht Asa deelgenoot van zijn wraakzuchtige voornemens te maken. Na diens herhaalde weigeringen had de slaaf zijn opzet toch niet vaarwel gezegd, en zonder van den juisten tijd onderricht te zijn, vreesde Asa, dat de neger gebruik wilde maken van een gelegenheid, die hem van straf zou vrijwaren. De gebeurtenissen van dien dag hadden nog meer grond aan Asa's vrees gegeven; daarom hield hij oog en oor geopend, toen hij den verborgen neger zag. Ofschoon Asa sedert den dag, dat zijn zoon voor hem gebeden had, zijn wraakneming bijna geheel had opgegeven, kon hij zijn eerste opwelling van vreugde bij de gedachte aan wraak niet bedwingen. De wraakzuchtige slaaf zegevierde een oogenblik over den nieuwen discipel van Christus. Maar in de hevigheid zijner woede werd hij plotseling getroffen door de gedachte aan de vergeving

[p. 26]

van Jezus. Terwijl hij met den wellust eener hyena zijn meester in zijn verbeelding onder het moorddadig wapen zag neervallen, herinnerde hij zich zijn kind, dat tot God sprak: ‘Ik bid U, geef Asa een goed hart, opdat hij zijn vijanden liefhebbe.’ Tusschen deze twee tegengestelde gevoelens was de strijd hevig geweest; maar eindelijk zegevierde de genade, ende traan op de wang des negers getuigde er van. Terwijl hij zijn meester redde, wilde Asa zijn medeslaaf niet ongelukkig maken, en daarom was zijn toestand dubbel moeilijk. Het bosch, waarin men zich bevond, strekte zich tot aan de woning van den planter uit, en de weg, die nog afgelegd moest worden, bood den neger een goede gelegenheid tot het volvoeren van zijn oogmerk. Door den angst gedreven, verzocht Asa den zoon van Brunel zich bij zijn vader te voegen; want wetende, dat het op Brunel gemunt was, dacht Asa, dat de vrees om een ander te treffen, den neger zou terughouden. Ofschoon de angst, dien Asa koesterde, zonder grond scheen, deelde de vrees zich toch ongemerkt aan de overige leden van het gezelschap mee. Terwijl hij over diens angst lachte, gehoorzaamde de zoon van Brunel, en Asa plaatste zich aan de andere zijde. Hij had deze plaats, als de gevaarlijkste, voor zich behouden, want hij onderstelde, dat de neger, nu deze aan de eene zijde verhinderd was geworden, naar de andere zou gaan. Toen hij Brunel in veiligheid zag, scheen hij vrijer te ademen, en liep zoo dicht mogelijk naast zijn meester. Na verloop van weinige oogenblikken keerde

[p. 27]

Asa snel het hoofd om, en met een gelijktijdige beweging strekte hij den arm uit, als om den planter te bedekken; op hetzelfde oogenblik hoorde men een ontploffing.

Een angstkreet werd onder 't gezelschap gehoord; Asa viel neer; hij alleen was geraakt. Toen men bespeurde, dat niemand leed was gedaan nam men den slaaf op, die met een zwakke en zachte stem zei:

‘Asa zei wel aan den meester, dat er een verscheurend dier was.’

Geheel ontsteld kwam men huis, geen slaaf was afwezig, dus kon men niets ontdekken.

De slaven werden gestraft - zij zwegen.

De wond van Asa was niet doodelijk; zoodra hij hersteld was, herinnerde zich Brunel - vergetende, dat zijn slaaf hem het leven had gered - alleen de omstandigheden, die aanduidden, dat hij den moordenaar moest kennen. Asa weigerde zijn broeder aan te klagen. Brunel werd woedend en bedreigde hem, zoo hij in zijn voornemen volhardde. Een maand na het gebeurde werd Asa aan een paal vastgebonden, en op bevel van den planter mishandelde men op deerlijke wijze den man, die te edel was om zijn geheim te openbaren. Doch Asa had leeren bidden. De rampen van boven gezonden waren hem nuttig, en op het voorbeeld van Hem, die vergeving voor Zijn moordenaars vroeg, bad, zegende en hoopte Asa.