De zwarte ziel en de blanke huid

[p. 11]

III. De verkooping.

‘De God, die de wereld gemaakt heeft, en alles wat daarin is, heeft uit éénen bloede het gansche geslacht der menschen gemaakt. Bij Hem is geen aanneming des persoons.’

Zie, ginds op de marktplaats, die menigte mannen en vrouwen, welke elkander verdringen om eenige te koop geboden voorwerpen te zien. Wat zijn het dan toch? Eetwaren of vee? Neen, er worden hier redelijke schepselen Gods verkocht: men handelt hier in menschenvleesch. ‘Te koop! een man en twee kinderen!’ klinkt het.

Inderdaad waren er drie uit éen gezin. Twee anderen, de moeder en de jongstgeborene waren de prooi der zeevisschen geworden, daar de moeder onder de zweepslagen bezweken en het kind levend verdronken was.

De vader scheen nog jong en sterk van lichaamsbouw; zijn zoon was niet ouder dan twaalf of dertien jaar, en zijn dochter twee of drie jaren ouder. Om beter gezien te kunnen worden, waren zij op een tafel geplaatst. De vader wierp op de blanken, die hem omringden, een blik, waarin de diepste haat, maar tevens een gedwongen onderwerping, uit vrees voor straf, te lezen waren. De jongen liefkoosde een hond, en het meisje bedekte het gelaat met de handen.

[p. 12]

‘Asa!’ riep op barschen toon de man, die met den verkoop belast scheen - ‘kom af! toe! spoedig!’ De neger gehoorzaamde. Een kooper wilde hem van nabij zien. Hij gebood hem eerst twee- of driemaal heen en weer te loopen; gedurende dien tijd wees de verkooper hem op de goede hoedanigheden van den neger, maar de planter scheen niet geneigd hem te gelooven. Hij betastte den neger aan alle zijden; met den wijsvinger opende hij de lippen van den slaaf, om te zien, of zijn tanden nog in goeden staat verkeerden; hij klopte met gebogen vingers op zijn borst, en luisterde, of zij zuiver en hard klonk. Gedurende dit onderzoek scheen zijn gelaat maar middelmatig zijn tevredenheid aan te duiden. Eindelijk zei hij eenige woorden tot den verkooper, waarop deze antwoordde:

‘Maar, wat zal ik er mee doen, indien zij mij alleen overblijft?’

‘Wat gij wilt. De twee mannen zijn mij voldoende, gij zult u van dat meisje wel ontdoen?’

‘Welaan, neem haar met de overigen; ik zal ze u alle drie goedkoop geven.’

‘Onmogelijk! zeg mij, of gij tevreden zijt met hetgeen ik u bied.’

‘Ik moet wel. Verkocht aan den heer Brunel Asa en zijn kleinen neger! Blijft tekoop zijn dochter Kemy, vijftien jaren oud! Tekoop!’

De drie ongelukkigen, - de taal, die men sprak, nog niet machtig, - begrepen niet, wat er verhandeld werd.

[p. 13]

‘Omhels uw dochter,’ zei Brunel tot Asa.

De neger zag hem verwonderd aan. De heer Brunel herhaalde zijn woorden, die hij met eenige duidelijke gebaren vergezelde. Asa verbleekte; hij nam zijn dochter en klemde haar aan zijn borst, terwijl hij angstige blikken om zich heen wierp. De planter gebood hem te volgen. Asa nam een kind in iedere hand en maakte zich gereed om te volgen. De verkooper gebood Kemy achter te blijven. Een wanhopige uitdrukking werd op het gelaat van den neger zichtbaar. Nu eerst begreep hij, dat men hem van zijn dochter scheidde!

Zijn eerste gedachte was naar Kemy te snellen. Hij verzette den voet, ... maar de heer Brunel dreigde hem met de zweep. Hij scheen te aarzelen, en zijn blik doorliep zoo snel den naasten omtrek, dat men vermoeden zou, dat hij iets zocht. Een wapen misschien... doch het oogenblik was kort. Kemy werd teruggehouden, terwijl zij de armen naar haar vader uitstrekte. Asa vouwde de handen, en zag zijn meester smeekend aan. Brunel scheen geen acht op den neger te slaan en deze vervolgde zijn weg met dreigende gebaren. Asa liep naar zijn meester en wierp zich gelijk een hond voor hem op den grond neer. Hij kuste zijn voeten, hij smeekte, en herhaalde voortdurend de woorden:

‘Meester, goede meester! mijn dochter! mijn kind!’

Toen de kleine neger zag, dat zijn zuster niet volgde, begon hij te roepen: ‘Kemy! Kemy!’ maar toen zij niet kwam, begreep ook hij de vreeslijke

[p. 14]

waarheid en deed gelijk zijn vader; hij omvatte met zijn kleine armen de knieën van den planter, weenende en roepende:

‘Meester! goede meester! Kemy! neem Kemy!’

Brunel kon de dochter van den neger nog bespeuren, en haar klagende stem bereikte nog zijn oor.

‘Kom! kom!’ zei hij onverschillig, ‘morgen zult gij er niet meer aan denken.’

De neger begreep aan de wijze, waarop deze woorden werden gesproken, dat zijn gebeden te vergeefsch waren, en hij veranderde van toon en houding.

‘De meester heeft gelijk,’ zei hij, buitengewoon bedaard. En zonder er een woord bij te voegen, volgde hij zwijgend en onverschillig zijn meester.

De neger had iets vreeslijks besloten.