De planter Brunel en zijne slaven Asa en Neno, of Hoe de hemelsche vader het kwade gedoogt om daaruit het goede te doen geboren worden

[p. 15]

II.
De verkoop.

De God, die de wereld gemaakt heeft, en alles, dat daarin is, heeft uit éénen bloede het gansche geslacht der menschen gemaakt.
Hun Heer en de Uwe is in den Hemel en bij Hem is geene aanneming des persoons.
Hand. XVII. vs. 24 en 26.
Ephese VI, vs. 9,

Ziet, op die marktplaats verdringen eene menigte mannen en vrouwen elkander, om de ten verkoop uitgestalde voorwerpen te bezigtigen. Wat zou men daar verkoopen? Eetwaren? Het een of ander dier misschien?

Neen, men verkoopt hier schepselen Gods: men drijft hier handel in menschenvleesch.

Een man en twee kinderen te koop!

[p. 16]

Er waren er inderdaad drie, uit hetzelfde gezin: het had uit vijf personen bestaan, maar de visschen der zee hadden de beide andere gehad, de moeder en den zuigeling, de eerste was bezweken onder de zweepslagen, de laatste levend over boord geworpen.

De vader was nog jong en van eene reusachtige gestalte; zijn zoon was naauwelijks 12 of 13 jaren en zijne dochter een paar jaren ouder. Om beter gezien te kunnen worden, had men hen op eene soort van tafel geplaatst. De vader zag de blanken, die hem omringden, aan met eenen blik, waarin de felste haat te lezen was, terwijl zijne houding, die gedwongene onderworpenheid teekende, welke het gevolg is van de vrees voor kastijding. De knaap tergde eenen hond, die bij de tafel stond en het meisje zat, haar gelaat met de handen bedekkende, aan de voeten haars vaders.

[p. 17]

Asa! riep de man, die met den verkoop scheen belast, kom er af, komaan! spoedig!

De neger gehoorzaamde. Een kooper wilde hem van nabij onderzoeken. Eerst liet hij hem twee of driemaal zich omwenden. Terwijl dit plaats had, somde de verkooper al de hoedanigheden van den neger op; maar de planter scheen niet geneigd hem op het woord te gelooven. Hij begon met de leden van den zwarte te betasten; hij opende met den wijsvinger de lippen van den slaaf om den staat der tanden en van het tandvleesch te zien; hij liet hem de voeten opligten om zich te overtuigen, dat zij zonder gebreken waren. Hij klopte hem met den knokkel des gebogen vingers op de borst en luisterde of zulks eenen sterken en helderen klank gaf.

Een trek van versmading, die zich bij dit onderzoek om zijnen mond vertoonde,

[p. 18]

scheen aantetoonen dat hij slechts matig tevreden was. Eindelijk liet hij den neger staan en zeide eenige woorden tot den verkooper, waarop deze antwoordde.

Maar wat moet ik er mede doen, indien ik haar alleen overhoudt?

Wat gij wilt. Ik voor mij heb aan de twee mannen genoeg; maar gij zult wel gelegenheid vinden van dat wijfje aftekomen.

Kom, neem het er maar bij; ik zal het u goedkoop laten.

Onmogelijk. Slaat gij toe zoo als ik u gezegd heb?

Ik zal u dan uwen zin maar geven. Toegewezen aan mijnheer Brunel, Asa en zijnen negerjongen! Blijft nog te koop het meisje, Kemy, oud vijftien jaren! Wie biedt er geld voor?!

De drie zwarten, die nog maar weinig verstonden van de taal, welke men

[p. 19]

sprak, begrepen niet wat er gaande was.

Omhels uwe dochter, zeide mijnheer Brunel tot Asa.

De neger zag hem verwonderd aan.

Brunel herhaalde dezelfde woorden en trachten die door gebaren duidelijk te maken.

Asa vertrok krampachtig het gelaat; hij trok zijne dochter naar zich toe, drukte haar met heftigheid aan zijn hart en haar vast omarmd houdende, wierd hij onrustige blikken om zich heen.

De planter gaf hem een teeken om te volgen. Asa nam aan elke hand een zijner kinderen en wilde gehoorzamen. De verkooper, Kemy's hand uit die haars vaders losmakende, noodzaakte haar te blijven. Eene uitdrukking van folterende smart teekende zich op het gelaat des negers. Thans begreep hij, dat men hem van zijne dochter scheidde!

[p. 20]

Zijne eerste beweging was naar Kemij toetesnellen; hij deed eene schrede.... De zweep, die mijnheer Brunel in de hand hield, klapte boven zijn hoofd; hij scheen een oogenblik te aarzelen en zijn blik vloog zoo snel over de hem omringende voorwerpen, dat men gedacht zou hebben, dat hij iets zocht.... Een wapen misschien.... Maar het was slechts een kort oogenblik. Kemij werd vastgehouden, zij strekte de armen naar haren vader uit. Asa vouwde smeekend de handen en hief zijne oogen vol tranen naar zijnen meester op. Mijnheer Brunel scheen geen acht op hem te slaan en liep voort, terwijl hij een dreigend gebaar maakte. Nu trad Asa voor zijnen meester, wierp zich als een hond voor zijne voeten en versperde hem zoo den weg. Hij kuste hem de voeten, hij smeekte zijn mededoogen af, onophoude-

[p. t.o. 20]

Lith v E[mr]ik & B[in]ger, Haarl

[p. 21]

lijk herhaalde hij de weinige woorden, die hij vinden kon:

Meester, goede meester! mijne dochter! mijn kind!

De arme negerknaap, ziende dat zijne zuster hem niet volgde, had eerst geroepen: Kemij! Kemij! maar ziende dat zij niet kwam, begon ook hij het te begrijpen, en hij volgde zijne vader na; hij sloeg zijne kleine armen om de kniën van den planter, luid weenende en roepende:

Goede meester! Kemij! neem Kemij mede!

Mijnheer Brunel kon de dochter des negers nog bemerken! zij wrong zich de handen boven het hoofd en hare smeekende stem drong door hare snikken tot hem door.

Komaan, Komaan! zeide hij met eene vrij onverschillige houding, morgen zult gij er niet meer aan denken.

Uit de wijze waarop hij deze woorden

[p. 22]

sprak, begreep de neger zoo goed, dat al zijn smeeken nutteloos zijn zou, dat hij eensklaps van toon en houding veranderden.

De meester heeft gelijk, zeide hij op eenen toon, die veel te plotseling bedaard was geworden om niet buitengewoon te zijn.

En zonder verder een woord te spreken, volgde hij zijnen meester, in zichzelven gekeerd en met strakken blik voor zich heen starende.

Die neger had iets vreesselijks besloten.