Anansi tussen god en duivel

De boodschappenlijst

Anansi had een zoon die N'tkoema heette, naar een Afrikaanse oom. Die zoon was een gruwelijk kind: hij wilde altijd alles hebben wat een ander ook had, zoals gouden gympen van het merk Strik-Die-Das. Niet alleen kostte dat een kapitaal uit M'Akoeba's huishoudbeurs, maar die zoon had ook nog de afgrijselijke gewoonte om minstens twee van zijn benen op tafel te leggen, met voet en al. Een vreselijk on-Afrikaanse afwijking waar iedereen compleet krankzinnig van werd. Had M'Akoeba nét gedekt met een schoon tafelkleed, dan zat die lummel daar op zijn stoel te wippen met aan elke kant van zijn bord een gore gymp! En liefst nog een derde been dwars over alles met nog een dérde gore gymp op het bord ernaast.

‘Je poten van tafel, jongen!’ had de hele familie al honderd keer geroepen. Maar het leek wel of N'tkoema doof werd zodra zijn voeten van de grond af waren.

Op een avond zat die vent weer eens aan tafel met twee grote modderschoenen naast zijn stripboek. Iedereen was al uit zijn vel gesprongen, behalve Anansi. Die zei alleen: ‘N'tkoema, ga eventjes een boodschap voor me doen. Ren vlug naar de Tabak en haal voor mij... Goed luisteren: ik zeg het maar één keer. Dit breng je mee:

[p. 82-83]

Eén pijp-van-korenspier,

één pakje Watson-Kierewiet,

één onsje Djongos dubbelzwaar,

één boekje rijstpapier

en een aansteker.’

‘Ja Pa,’ zei N'tkoema. ‘Maar we gaan eten.’

‘Daarom juist,’ zei Anansi. ‘Ga snel, dan ben je zó terug. En vergeet niks, anders kun je nog een keer gaan.’

N'tkoema had niet veel zin; zijn broertjes en zusjes zaten al aan tafel of wasten hun handen. Maar hij was allang blij dat hij een lijstje boodschappen kreeg in plaats van een draai om zijn oren.

Tanta Tabak woonde niet ver en N'tkoema herhaalde braaf wat hij moest halen:

‘Eén pijp-van-korenspier,

één pakje Watson-Kierewiet,

één onsje Djongos dubbelzwaar,

één boekje rijstpapier

en een aansteker.’

‘Ho, ho!’ riep Tanta. ‘Eerst het één, dan het ander. Dat kan ik allemaal zo vlug niet onthouden... een aansteker zei je? Wát voor een aansteker?’

‘Gas denk ik,’ zei N'tkoema, want hij had een beetje haast. ‘Geef maar wat.’

Tanta Tabak deed een aansteker in een grote zak. ‘En verder?’

N'tkoema herhaalde zacht zijn lijstje:

‘Eén pijp-van-korenspier,

één pakje Watson-Kierewiet,

één onsje Djongos dubbelzwaar...

één boekje rijstpapier!’ riep hij.

‘Want de aansteker hebben we al,’ zei Tanta en trok een la open. ‘Rijstpapier, waar hebben we dat ook weer? Ik weet het al, in de bovenste kast, linkerdeurtje! Ik ga de ladder even halen; pas jij op de winkel.’

Het leek een eeuwigheid. N'tkoema werd er ongeduldig van. Tenslotte ging hij het deurtje in waarachter Tanta was verdwenen, maar daar kwam ze al, zuchtend onder drie meter ladder. N'tkoema was blij hem over te pakken en heelhuids de winkel in te wankelen. ‘Wat moet ik pakken?’ vroeg hij boven op de ladder. ‘Die rode doos onder het bakje met dat gele handvat,’ wees Tanta. ‘En dat middelste rechtse beige plastic doosje.’

Toen alles op de toonbank stond zei ze:

‘Welke rijstpapier wil je?’

‘Weet ik niet, geef deze maar,’ zei N'tkoema en griste het grootste pakje vloei uit een doos. Want hij had haast, hij wilde snel weg. ‘Weet je 't zeker?’ vroeg Tanta Tabak. ‘Die zijn voor speciale grassigaretten. Is dat wat jouw vader rookt? Ik zou die andere maar nemen.’

‘Geef maar allebei!’ riep N'tkoema, opgelucht over zijn eigen vindingrijkheid.

Tanta stopte de twee soorten rijstpapier in de grote zak. ‘En verder?’ vroeg ze.

N'tkoema ratelde:

‘Eén pijp-van-korenspier,

één pakje Watson-Kierewiet,

één onsje djongos dubbelzwaar!’

‘Want rijstpapier en die aansteker hebben we al,’ viel Tanta bij. ‘Een onsje Djongos dubbelzwaar? Bedoel je: een dubbelzwaar

[p. 84]

onsje? Dus twee onsjes Djongos? Of één onsje dubbelzware Djongos?’

‘Weet ik niet, hoe weet ik dat nou?’ zei N'tkoema ongeduldig.

‘Geeft u maar wat. Wat u denkt.’

Tanta Tabak dacht hier diep over na. ‘Xounieweten,’ zei ze tenslotte. ‘Bovendien verkopen we helemaal geen dubbelzware Djongos. Volgens mij bestaat dat niet eens. Er is zware Djongos en halfzware Djongos en gewone Djongos en lichte Djongos. Maar dubbelzwaar? Nooit van gehoord.’

‘Ou-woe!’ kreunde N'tkoema. ‘Geeft u... Ik neem twee onsjes zware, dan heb ik dubbelzwaar. Dat bedoelt hij vast.’

Tanta Tabak nam twee pakjes tabak en stopte die zorgvuldig in de grote zak.

‘En verder?’ vroeg ze.

‘Verder,’ raffelde N'tkoema blij, want hij voelde dat het nu begon op te schieten:

‘Eén pijp-van-korenspier,

één pakje watson-kierewiet!’

Hij grinnikte opgelucht.

‘Want de zware Djongos hebben we al, en het rijstpapier en de aansteker. Watson-kierewiet,’ herhaalde Tanta, alsof het een verschrikkelijke vloek was. ‘Dat heb ik lang niet verkocht!’ Ze schudde haar hoofd. ‘Die fabriek is volgens mij allang de pijp uit. Watson - Qui - Revít nog aan toe...’

N'tkoema sloeg zijn ogen naar het plafond. ‘Ik weet het al!’ riep Tanta plotseling en ze greep de telefoon. Ze tikte een nummer en riep: ‘Ja... Tabaksmuseum? Tanta hier... Ahammm, ja hoor. Mi goedoe, jij ook...’ N'tkoema beet op zijn lippen, maar hij dorst niet weg te lopen zolang hij niet zijn hele lijstje bij elkaar had. Eindelijk hoorde hij Tanta zeggen: ‘Je hebt toch Watson-Qui-Revít? Nog een hele karton, zei je laatst. Ja hoor, voor Anansi. Ik stuur die jongen van hem langs.’

Aan het andere eind van de lijn volgde een heel geprevel. Tenslotte legde Tanta de hoorn neer en rekte zich behaaglijk uit.

‘Hèèè,’ zuchtte ze. ‘Je kan mijn fiets nemen jongen, als je hem op slot zet. Je weet toch waar dat Tabaksmuseum is? Mijn vriendin gaat je een pakje geven, gratis voor niks. Anti-kwaries-waterdicht.’

N'tkoema greep de sleuteltjes en de fiets en speerde naar het Tabaksmuseum. Een kwartiertje later was hij terug en legde het pakje Watson-Qui-Revít en de fietssleutels op de toonbank.

‘Mooi gedaan, mi boy!’ zei Tanta Tabak en stopte het pakje in de grote zak bij de andere spullen. ‘Aansteker, rijstpapier, dubbelzware Djongos en Kierewiet! Wat verder nog?’

‘Alleen: één pijp-van-korenspier...’ hijgde N'tkoema. ‘Vlug...’

‘Een pijp van korenspier!’ riep Tanta uit.

‘Nou heb ik nét...’ Ze pakte N'tkoema bij zijn nek en sleurde hem naar de winkeldeur. ‘Zie je die vogel daar in zijn Jaguar stappen? Dat is Ibis, de pijpenreiziger. Hij heeft ze in zijn koffer; houd hem tegen!’

N'tkoema holde het plein over richting parkeerplaats, waar meneer Ibis juist zijn lange nek boog om in zijn auto te zakken. Die spinnenjongen had geweldige benen en nog wel vier, maar hij was niet zo snel of Ibis startte zijn motor al en reed weg. Alleen moest zijn auto nog langs een ingewikkeld slangenpad naar de uitgang van de parkeerplaats, dus intussen rende N'tkoema langs de straat naar die uitrit. Daarbij passeerde hij fietsen, brommers, ja zelfs een

[p. 85]

taxi, en met een reusachtige sprong over een geparkeerde kinderwagen greep hij het portier en rukte het open. ‘Stop!’ hijgde hij naar binnen. ‘Stop alsjeblieft!’

Met piepende remmen schoot Ibis achter het stuur vandaan, een pistool in zijn hand. N'tkoema viel er totaal van ondersteboven. Tegelijk ging een gierend alarmsignaal af en meneer Ibis gilde in zijn autotelefoon: ‘Overval! Overval!’

‘Meneer!’ probeerde N'tkoema over alles heen te schreeuwen. Hij dorst niet op te staan, want dan zou Ibis hem zeker doodschieten. ‘Ik kom van de tabak op de hoek. Die dame wil u spreken!’

Maar Ibis luisterde niet, of misschien kon hij niks horen of zien door de razende sirenes en blauwe knipperlichten van aanstormende politieagenten. Ze sleurden N'tkoema overeind en sloegen hem in de handboeien. Als een vod werd hij in een overvalwagen gesmeten en meegesleurd naar het politiebureau.

[p. 86]

Ondertussen begon het M'Akoeba te vervelen dat haar zoon nog steeds niet aan tafel zat. De hele familie had gewacht, maar nu waren ze toch begonnen aan haar heerlijke pindasoep. Dus belde ze de tabakswinkel en vroeg waar dat luie kind van haar uithing.

‘Mijn gunst, ik weet niet,’ zei Tanta Tabak. Ze had alles vanuit haar winkeldeur gezien, en volgens haar: ‘Die zoon van je, Sisa Akoeba! Hij zit bij de politie, misschien in de gevangenis!’

M'Akoeba vroeg niet eens waarom Tanta Tabak niet tussenbeide was gekomen. Ze zette haar hoofddoek op, ze rukte haar bromfiets uit het berghok en ze vloog naar het Hoofdbureau van Politie. Het duurde even voor ze het kantoor gevonden had waar men iets afwist van haar zoon N'tkoema. ‘Was allemaal een misvertand!’ riep de politie vrolijk. ‘De vrouw van de tabakswinkel heeft alles uitgelegd. Die jongen is allang weer thuis...’

Dus klom M'Akoeba weer op haar bromfiets, om haar verstoorde maaltijd voort te zetten. Maar thuis was de maaltijd nog steeds verstoord: N'tkoema was nog helemaal niet thuisgekomen.

Hij was intussen bij Tanta Tabak, samen met meneer Ibis. En alle drie maar grijnzen. Tanta kocht voor N'tkoema de mooiste pijp-van-korenspier uit het koffertje van meneer Ibis, waarna die vogel er weer vandoor vloog. Eerst schreef ze alles in haar klantenboek, toen stopte ze de pijp bij alle andere spullen in de zak en vouwde die zorgvuldig dicht. Ineens leek het of N'tkoema geen haast meer had...

‘Verder nog iets?’ vroeg Tanta.

‘Ja,’ zei N'tkoema. ‘Wat is in godsnaam korenspier?’

‘Dat zie je toch,’ zei Tanta Tabak. ‘Een maïskolf, daarvan gemáákt. Maïs, dat heet koren. Popcorn, dat ken je toch? Dat is maïs. En de spier is waar die dingetjes omheen zitten, die popcorn-korrels.’

Maar N'tkoema luisterde niet meer, want hij had ineens weer heel erg haast! Als een pijl uit een boog vloog hij op zijn vier voeten naar huis. Hij rende de eetkamer binnen en plofte de zak op de lege tafel en zijn achterste op een stoel.

‘Zo jongen, dank je wel,’ zei Anansi. ‘Heb je alles?’

‘Jawel,’ hijgde N'tkoema en keerde de zak ondersteboven.

‘Eén pijp-van-korenspier,

één pakje Watson-Kierewiet,

één onsje Djongos dubbelzwaar,

één boekje rijstpapier

en een aansteker.’

‘Dat is mooi,’ zei Anansi en bekeek de pakjes zorgvuldig. ‘Kun je lezen? Roken... is zéér geváárlijk voor de volksgezondheid.’

Hij zwiepte alles weer in de zak en gooide die in de prullenmand. ‘Nu ga je naar M'Akoeba in de keuken, misschien krijg je

[p. 87]

daar nog een restje.’ Of zei hij: lesje?

N'tkoema moest komen zitten met al zijn vier voeten onder de tafel en M'Akoeba krabde de soeppan voor hem leeg.

Hij kreeg spijt dat hij er niet afgekomen was met een draai om zijn oren, dan zou zijn kommetje vast voller zijn geweest. ‘Misschien heb je nu eindelijk iets geleerd,’ zei M'Akoeba.

N'tkoema moest even nadenken. ‘Ja,’ zei hij. ‘Ik weet nu eindelijk wat korenspier betekent.’