Anansi tussen god en duivel

Anansi zakt uit de lucht

Lang geleden kwam Anansi aan in het welvaartsparadijs, met zijn Surinaamse bagage van valies met rafeltouw, kartonnen doos en vogelkooi. Hij nam een taxi om naar zijn oude vriend Boenati te gaan, een arme hond die het vak van nachtwaker uitoefende. In polder Bemre, onder aan zo'n betonnen bergrug vol berghokjes voor mensen, drukte Anansi stevig op Boenati's bel. Hij wist niet dat twee meter ernaast een kookpotroostertje in de muur zat waarachter Boenati's stem af en toe kefte: ‘Wie daar?’ De taxichauffeur was een Amsterdamse driftkikker die zich opblies van ongeduld: ‘Me sente mottik hebbe, ik mot oppát!’

‘Wat krijgt u van mij?’ vroeg Anansi in zijn beeldigste Nederlands.

‘Neigenetwintig guide exclesief,’ snauwde de kikkerkop.

Nu had Anansi maar één kreukelig tientje bij zich, dus zei hij maar: ‘Gridimán-napinamán!’ Dat is een Surinaams spreekwoord, zoiets als: gierigaards zijn armoedzaaiers. Het sloeg eigenlijk als een tang op een varken, maar het klonk zó vreselijk dat die kikkerkop goed onder de indruk was.

‘Je krijgt een leuke fooi als je mijn bagage boven zet,’ zei Anansi. Want ineens herinnerde hij zich dat zijn vriend negenhoog woonde. En zoals je weet is Anansi liever lui dan moe.

‘Meneer, da-doenemenie. Dat sitnie in onse séja-o,’ zei de kikker.

[p. 80]

En daar kon Anansi weer geen touw aan vastknopen.

‘Je krijgt dit tientje extra,’ zei hij en wapperde met zijn kreukelvodje of het een geparfumeerde zakdoek was.

‘Meneer,’ zei het groene kereltje. ‘Xeggu: dat doen we niet.’ Daar stond Anansi in de kou. Gelukkig kwam Boenati naar buiten, want het was al donker en hij moest naar zijn werk. Wat een hartelijke begroeting! Vreugdekreten, klappen op schouders en stompen in handen... Waarbij ze op en neer sprongen, met vreugdetranen.

Uit het portierraam klonk: ‘Afreek-nehére, haugste taat!’

‘U weet de deal,’ zei Anansi. ‘Tien gulden extra als de koffers boven staan.’

‘Nixterfan!’ riep Boloog en knipte alle autodeuren op slot.

‘Diebe gaasje blaaft mooi hier tot ik me betaling heb!’

Dat werd een vreselijke ruzie en Boenati keek ongerust toe.

‘Fodát geld gaat niemand hier slepe!’ kwekte de kikkerbek.

Anansi zei: ‘Ik heb een voorstel. Ik wed met u om een tientje dat ik direct iemand vind die wel wil slepen. Die stuur ik hierheen. Hier is vast een tientje om hem mee te betalen.’

Kort daarop verscheen een type in een winterjas tot op de grond. Hij zei met een krakerig oud stemmetje: ‘Ik heb de voordeursleutel van een paar heren in die kroeg daar. Ik moet bagage naar boven dragen, dan zou ik hier een tientje krijgen.’

‘En mén geld?’ vroeg de kikkerkop argwanend.

‘Zij komen afrekenen als alles boven staat,’ zei het mannetje.

Tenslotte smeet de Amsterdammer die hele valies-tas-doos- en vogelkooibagage de auto uit. Maar de oude vagebond bewoog niet. ‘Eerst mijn tientje,’ zei hij en de kikkerkop moest betalen.

Die vent reeg alles aan een soort plakkerig draad, en was hup! de deur in van het flatgebouw en hop! de deur weer uit zonder bagage. Daarna richting restaurant. Wat kon die ouwe rennen...

Niet lang daarna kwamen die twee buitenlanders weer aanzetten.

‘Dan is hier nog tien gulden van mij,’ zei de ex-passagier.

‘Wat krage we nou? Ure mottik wachte! Seker dertig balle mottik fange!’ riep de chauffeur verbluft.

[p. 81]

‘Je hebt toch al een tientje gekregen?’ vroeg Boenati.

‘En bovendien,’ zei Anansi, ‘heb ik met u gewed dat ik een kruier zou vinden. Die weddenschap heb ik gewonnen, nietwaar? Er zijn hier nergens koffers meer. Dan krijgt u nog twintig gulden, min tien gulden weddenschap, dus precies tien gulden.’

‘Ik gana de pliesie!’ schreeuwde de kwade kwaker.

‘Dan moet je wel vlug zijn,’ zei Boenati. ‘Want het bureau gaat bijna sluiten.’

De trouwe kameraden zijn daarna de stad ingelopen en Anansi heeft nog diezelfde nacht het vak van beveiligingsdienaar geleerd. Want Boenati zei: ‘Je moet een houvast hebben in je leven.’ Daar was Anansi het mee eens. ‘Niet één houvast, minstens een stuk of zeven,’ zei hij. ‘Wij spinnen bouwen dat trapsgewijze uit, zodat je langzaamaan van alle kanten naar het midden kunt.’

Dat vond Boenati heel ingewikkeld en dat is het ook.