Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 99]

XXXIX
Moeten de besten zich zomaar terugtrekken?

Vóór de start van de laatst gehouden Yellow Birds tienkilometersnelloop hoorde ik enkele dames langs de kantlijn zeggen, dat Steven Vismale het niet zo leuk vindt dat hij nu alleen alle prijzen in de wacht sleept en overweegt zich daarom terug te trekken om anderen ook een kans te geven. Ik hoop dat zij verkeerd hebben gehoord, maar het zou me niet verwonderen als hij zo redeneerde. Het schijnt in ons land namelijk de mening van delen van het publiek te zijn dat atleten niet constant mogen winnen, een opinie waarmee ik het niet eens ben.

Toen Premradj Binda ook in zijn gorietijd was en de ene na de andere trofee veroverde heb ik zowel in het stadion als op het Onafhankelijkheidsplein, wanneer hij over de finish ging, mensen uit het publiek horen zeggen: ‘Zó! Nu is het mooi genoeg geweest. Premradj heeft al voldoende bekers gewonnen. Hij kan nu stoppen. Laat anderen ook een kans krijgen, óh.’ Ook in mijn kennissenkring heb ik toentertijd dergelijke geluiden gehoord, maar telkens zei ik tegen de mensen, dat die anderen maar eerst moesten proberen het beter te doen.

Je kunt immers niet een sterke atleet zich laten terugtrekken om voor de variatie een zwakkere ook eens kampioen te laten worden. Dat zou niet goed zijn voor de atletieksport; voor geen enkele tak van sport is zoiets goed.

Dokter John Sadiek heb ik dit ook een keertje horen zeggen in een televisie-interview. In de periode toen hij het ene jaar na het andere landskampioen dammen van Suriname werd, zeiden mensen weleens tegen hem: ‘Dok, nu kunt u toch ophouden? Geef de jeugd ook een kans.’ Zijn reactie was steevast: ‘De jeugd moet die titel zien te veroveren door sterker te spelen dan ik.’ En groot gelijk geef ik hem. Echter is de situatie in de damsport tengevolge van het beleid van de Surinaamse Dambond niet van dien aard, dat de jeugd een eerlijke kans krijgt en gestimuleerd wordt sterker te worden. Overal in de binnenstad kom je gefrustreerde jeugddammers tegen; de jeugddamkampioen is voor de tweede keer niet naar het W.K.-dammen afgevaardigd - hoe is trouwens dat toernooi afgelopen? -, desondanks zou het niet in het belang van de damsport zijn, als de landskampioen van momenteel niet dammend Suriname - eens het vierde damland ter wereld - zich terugtrok om een zwakkere speler ‘een kans’ te geven.

Ook t.a.v. de dame Colijn die de laatste tijd de tienkilometersnellopen bij de dames wint heb ik onder het publiek langs de weg horen zeggen, dat ze zich nu zou moeten terugtrekken, ‘want zij wint alleen’. Ik weet niet waar deze filosofie vandaan komt, maar ik vind het niet juist dat we sportlui die hard trainen - want over hen heb ik het hier - het gevoel geven dat ze asociaal zijn als ze een reeks overwinningen op hun naam schrijven.

Dat zij zich met hun overwinning daardoor ongelukkig in plaats van blij gestemd kunnen voelen, bleek duidelijk uit een gesprek dat ik had met een

[p. 100]

40-plusser die in zijn leeftijdscategorie de laatste tijd tot de beste drie was gaan behoren. Na de tienkilometersnelloop ter gelegenheid van het eeuwfeest van het Korps Politie Suriname, wachtten we op de tribune van het stadion op de uitslag. Ik zei tegen hem: ‘Jij zult zeker weer tot de beste drie behoren.’ Hij scheen dat, denk ik achteraf, als een verwijt begrepen te hebben.

In ieder geval antwoordde hij: ‘Ja, telkens weer hetzelfde liedje; ik denk dat ik me nu terugtrek. Laat anderen ook eens winnen.’ Ik zei meteen: ‘Dat zou niet goed zijn voor de atletieksport. Die anderen moeten maar eerst proberen sneller te zijn.’ Gelukkig reageerde hij opgelucht: ‘Na dati. Je hebt gelijk.’ Maar bij de Yellow Birdssnelloop van 11 februari 1996 heb ik hem niet teruggezien. Ik hoop dat dat ook met de griepepidemie te maken had, want nog meer gezichten heb ik niet gezien en van de deelnemers viel deze keer na de eerste ronde van vijf kilometer een groter deel dan gewoonlijk uit.

Verder hoop ik, dat het niet meer aan de start verschijnen van Premradj Binda en Sudani Verkuyl met geheel andere zaken te maken heeft, dan dat delen van het publiek vinden dat ze niet mogen blijven winnen en dat als Steven Vismale dergelijke opmerkingen ook heeft gehoord, hij zich er niet aan stoort.

Sommige sportjournalisten hoorde ik Premradj aanpraten dat hij oud geworden is: ‘Zijn leeftijd gaat nu ook meespelen.’ Dit heb ik nooit goed begrepen, want zij toonden tegelijk bewondering voor de topboksers in the U.S.A. die leeftijdsgrenzen verzetten. In ons eigen land hebben wij het voorbeeld van Cornelis de Kom die ouder is dan zestig jaar^* en nog geregeld meedoet met de tienkilometersnellopen en van mevrouw Kranenburg die sinds de eerste wandelmars in de jaren zestig tot op heden altijd heeft geparticipeerd; in Nederland woont onze oudste schrijver, Albert Helman, eenennegentig jaar, die nog boeken publiceert, Nelson Mandela en Cheddi Jagan, beiden zeventig-plussers, kun je rekenen tot de beste presidenten ter wereld^** en de oudste bewoonster van de aarde is pas honderd en eenentwintig jaar geworden.

24 februari 1996.

Eerder gepubliceerd op de Sportpagina van ‘de Ware Tijd’ van donderdag 7 maart 1996.
De aanhef en ondertekening, door dezelfde schrijver van dit boek, zijn hier weggelaten.

* Hij is nu zesenzeventig jaar en doet nog steeds mee met de tienkilometersnellopen; hij rent zelfs harder dan de schrijver van dit boek die zesenvijftig is.

** Natuurlijk zouden hier ook de president van Cuba, Fidel Castro, en de leiders van de Volksrepubliek China genoemd kunnen worden. Albert Helman en Cheddi Jagan zijn inmiddels overlede.