Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 44]

XIV
Hollen achter het H.I.V. aan

Terwijl het gras groeit, sterft het paard. Dit land gaat ten onder aan conservatisme en hypocrisie.

Telkens worden wij bang tot banger gemaakt voor het oprukkende H.I.V, maar de maatregelen die door onze beleidsmakers genomen worden zijn als van de brandweer tijdens de grote brand aan de Keizer- en Malebatrumstraat. Bij het overhandigen van nieuw materieel aan de brandweer daarna zei de Nederlandse ambassadeur: ‘Men zou kunnen zeggen: “Als het kalf verdronken is, dempt men de put”, maar de maatregelen die nu genomen worden, dienen om te voorkomen dat zoiets weer gebeurt.’

Met het oprukkende H.I.V. echter kun je op een gegeven moment, wanneer de rode lijn is gepasseerd, bovenstaande woorden niet meer uiten. Eén besmette persoon maakt een tweede, twee besmette personen maken vier, vier maken acht en érgens is de grens van geen weg terug, als intussen geen medicijn voor genezing is uitgevonden! Bij een bevolking van vijftien miljoen als in Nederland is het misschien (!) geen ramp als een kwart komt te overlijden, misschien, want elk mensenleven telt; bij een bevolking van nog geen half miljoen merk je in ieder geval gauw als zou gebeuren wat in het verre verleden elders de pest aanrichtte. Toch kiezen in ons land de bestrijders van deze ziekte liever voor de (Calvinistische?) Nederlandse weg om middels mentaliteitsombuiging de race te winnen van het zich sneller voortbewegende H.I.V. Het is nu reeds gebleken dat we te doen hebben met een race tussen A.I.D.S.-bestrijders op slippers en het H.I.V op een motorfiets.

Onlangs nog konden we via de pers vernemen, dat binnen de Verenigde Naties het zgn. tolerante drugsbeleid van Nederland achteraf is veroordeeld: het beleid volgens welke scholieren best een stikkie mogen roken voor hun leraar en een professor hetzelfde mag doen voor zijn studenten. Hoewel inmiddels heel wat jongeren aan drugs zijn overleden, is deze situatie niet zo desastreus als wanneer straks het beleid t.a.v. de bestrijding van A.I.D.S. achteraf zal worden veroordeeld. Ik noem deze weg de hypocriete conservatieve weg die ons naar een ramp toe leidt. En dit, terwijl reeds omstreeks 1983 't STVS-Wereldnieuws in Beeld ons een andere weg wees. Het was nog de periode waarin in the U.S.A. aan de tennisser Arthur Ashe met H.I.V besmet bloed was toegediend tijdens een open hart operatie en in ons land drs. Wim Bakker op onze televisie toegaf dat hier hetzelfde was gebeurd in de ziekenhuizen. Ik hoor nog zo hoe toen de omroeper voorlas dat de regering van Cuba besloten had van alle tien miljoen Cubanen een bloedtest te nemen. Degenen bij wie men het H.I.V. aantrof werden meteen in een speciaal dorp ondergebracht, voorzien van alle faciliteiten: medische zorg, maatschappelijke begeleiding, sport, recreatie, zinvolle arbeid, studiemogelijkhe-

[p. 45]

den etc. In de jaren daarna heeft de STVS ons zelfs beelden laten zien van hoe het daar in zo'n dorp toegaat. De besmette personen werden humaan behandeld in afwachting van de medicijn die nog uitgevonden moet worden, maar zij mogen niet in contact komen met de nog gezonde meerderheid van de bevolking. Hetzelfde hebben we in het verleden ook gedaan met Leprapatiënten. Hetzelfde doen wij ook met geestelijk gestoorden, hoewel we daarmee de laatste tijd wat slordig zijn geweest, hetgeen tot minstens een dode moeder heeft geleid, vlak voor de Centrale Markt. Maar hetzelfde doen we ook nog steeds in onze ziekenhuizen met aan andere besmettelijke ziekten lijdende personen; die plaatsen we apart in een kamer, zodat niet het hele ziekenhuis besmet wordt. En criminelen zonderen we in gevangeniscellen af van de rest van de gemeenschap. Wanneer dit niet gebeurt, heeft het onze afkeuring.

Ik begrijp daarom niet waar opeens de filosofie vandaan komt dat met H.I.V.-besmette personen niet geïsoleerd mogen worden als zij humaan behandeld worden. Ik begrijp dit niet, omdat wij in Suriname ook te doen hebben met seksueel geweld, verkrachtingen vanaf de Boulevard en Hogere Academies tot in de gevangenissen en zelfs binnen het huwelijk. De verspreiding van het H.I.V. langs deze weg voorkom je niet met zedenpreken. Met bestraffing van verkrachters, pedofielen en machtmisbruikende bazen en hulpverleners achteraf haal je het virus niet uit het lichaam van het slachtoffer. Criminelen zijn niet vatbaar voor rollenspelen, rationele leuzen op posters en voorlichtingsfilms. Niet elke verkrachter hoeft met H.I.V besmet te zijn, maar drs. Wim Bakker zei eens ook op de televisie, dat sommige mensen de neiging hebben het virus opzettelijk onder anderen te verspreiden als ze van de dokter vernomen hebben dat ze besmet zijn. Dit is crimineel gedrag waartegen de gemeenschap beschermd moet worden, niet slechts met straffen achteraf.

Ik weet dat ik met dit stuk de boosheid van sommige mensen op de hals haal, maar ik heb dat toch liever dan dat wij straks net als in enkele Afrikaanse landen een derde deel van ons volk uit het bevolkingsregister moeten schrappen; een derde deel of meer zit reeds in het buitenland. Ik gaf de sportredactie van ‘de Ware Tijd’ gelijk toen zij op zaterdag 30 januari 1993 onder de kop ‘Sportuitwisseling Cuba-Venezuela’ o.a. schreef: ‘Zeventien Cubaanse trainers zullen weer technische bijstand aan Venezuela verlenen bij de voorbereiding van diverse selecties in verband met Venezuela's deelname aan de Cacso Spelen in het laatste kwartaal van dit jaar op Peurto Rico. Deze hulp is uiteraard ook van harte welkom in verband met de Bolivariaanse Spelen... enz.’; en verder: ‘Daar kan het, maar zou zo'n uitwisseling tussen Suriname en Cuba tot stand komen, dan zou vanuit een bepaalde hoek een heel andere interpretatie aan gegeven worden, wat bijzonder jammer is en zo blijven we geïsoleerd en op ons niveau voortsukkelen.’ Op de Wereldomroep van Nederland hoor je dat de K.L.M. en de Cubaanse lucht-

[p. 46]

vaartmaatschappij de samenwerking hebben versterkt. Maar Suriname durft niet als bijvoorbeeld de E.E.G., Latijns-Amerika en Guyana de banden met Cuba aan te halen uit een ongegronde vrees voor een Amerikaanse invasie.

Ik wil besluiten met de opmerking dat ik niet begrijp waarom de STVS-nieuwsdienst ons verlekkert met beelden en informatie over de hoge stand van de volksgezondheid in Cuba, dat zelfs gezondheidstoeristen uit the U.S.A. nu daar hun heil gaan zoeken die ze in eigen land niet kunnen vinden, maar dat wij liever voortsukkelen dan ook ons voordeel te doen. Iedereen die ons verbiedt contact te hebben met Cuba heeft op de een of andere wijze relaties met dat land en spint er ook goed garen bij.

Je hoort dat volgens de W.H.O. daar de zuigelingen- en kindersterfte het laagst is van ons heel continent inclusief the U.S.A., dat de levensverwachtingen van dit Derde Wereldland nu minstens even hoog zijn als in het rijkste land ter wereld, dat men in Cuba het aantal met H.I.V. besmette personen tot het minimum heeft kunnen beperken, dat men zelfs zelf een medicijn heeft uitgevonden die de dood van A.I.D.S.-patiënten uitstelt, in de hoop, dat zij het moment mogen meemaken van de uitvinding van de medicijn die de dood ‘voorkomt’.

Van iedere Cubaan die het land verlaat en weer binnenkomt, wordt verder opnieuw een bloedmonster voor de test afgenomen. Dít noem ik: je volk beschermen! Trouwens, wie met H.I.V. besmet is, komt the U.S.A. ook niet binnen, tenminste... als hij Haïtiaan is.

Ons land gaat ten onder aan hypocrisie en conservatisme.

Eerder gepubliceerd in ‘de Ware Tijd’ van 23 februari 1993 en wel in de rubriek ‘Open forum’.
De aanhef en ondertekening zijn hier weggelaten.

Leest u hiernaast ook het gedicht ‘'t Paard achter de wagen’ in de dichtbundel, getiteld:
‘..., want nooit wordt alles gezegd’ van de hand van dezelfde schrijver.