|
| |
| |
| |
Op de dood van jongkvrouwe Izabella Jacoba van Zon.
Aan den heere Willem van Zon, Domheer van Oud Munster.
Wat droever maar vervult myn ooren?
En welk een jammerlyk geklag
Rolt langs de Vecht, en laat zich hooren
Aan d' Amstel, als een donderslag,
En treft myn teêrgevoelig harte;
Dat deelt in uw verdriet en smarte?
Is dan dat aangenaame Licht,
Een van uw schoone Tweelingzonnen,
Die, met haar vriendelyk gezicht,
De bosschen, beemden, beeken, bronnen,
Gelyk de lente, 't leeven gaf,
Zo vroeg gedaald in 't donker graf?
| |
| |
Wie kan op jeugd of luister boogen?
Wat is een schoone roos ook teêr?
Hoe haast is al haar glans vervloogen!
Een onweêrvlaag rukt haar ter neêr,
Daar zy, als Koningin der dalen,
Den dag verkwikte in 't heerlyk praalen.
Wat hielp 't uw lieve Lentebloem,
Van Doorneburg, vol glans en roem,
In 't oog des Vechtstrooms, kon verblyën,
Nu zy, in 's leevens morgenstond,
Sterft met den bloesem in den mond?
't Scheen of de Dood was zelf bewoogen,
Haar jeugd ziende, als de dageraad,
In 't blinkend licht der lieflyke oogen,
In 't blank en blos van haar gelaat,
Zo schoon en zo bevallig schynen,
Eer hy haar deed gevaarlyk kwynen.
De veege zucht op 't rustloos bed.
Allengs vergaan die schoone verven
Van mon en hals, daar ze onverzet
Getroost in leeven en in sterven,
Bezielt van Goddelyke magt,
Den Dood in 't aangezicht verächt.
Kon dan geen Eskulaap, in 't lyden,
De kranke helpen? 't jeugdig hart,
Door kracht van artseny, bevryden
Van de al te jammerlyke smart?
Noch kon 't Natuur, noch kunst gelukken
Haar de armen van den Dood te ontrukken?
| |
| |
Neen, 't Hemelsche besluit staat pal,
Bepaalende den sterv'ling 't leeven;
En niets gebeurt 'er by geval.
Wie kan 't ontgaan? wie wederstreeven?
Daar 't aan een diamante slot
Geklonken, word bestiert van God.
Uw Zonling is om hoog gereezen,
Langs een gewyde hemelbaan,
En bllinkt, met een verheerlykt wezen,
Ver boven starren, zon en maan,
Omringd van Gods genadestraalen,
Om eindeloos te zegepraalen.
Het zy uw droefheid dan ten troost,
Dat, schoon 't natuurlyk is te treuren,
Wanneer de Dood het lieve kroost,
Zo wreed van 's Ouders hart komt scheuren,
Uw Izabelle, ontlast van druk,
Geniet een onbepaald geluk.
Terwyl ik in uw smart kom deelen,
Door God, en door den tyd, te heelen.
Overleden den XVden van Sprokkelmaand, MDCCXI.
|
|
Auteursrechtvrij