Mengelpoezy. Deel 2

[p. 383]

Op het overlyden van den heere Michiel Elias.

Moet ik het uur, 't noodlottig uur betreuren,

Dat mynen Vriend rukt van de Waereld af,

En tevens van myn teder hart komt scheuren?

Zyn leevenszon zien onder gaan in 't graf?

Zyn Leevenszon, wiens heugchelyke straalen,

Wiens zuiver licht, wiens deugd blonk ongemeen;

Die yder met zyn vriendschap plat te onthaalen,

Den Zangberg kweekte, en gloryryk bescheen?

Helaas! ze is, als een schaduw, reeds verdweenen,

Pas op de helft geklommen van haar tyd.

Wie kan te veel dit groot verlies beweenen?

Elk is zyn troost, zyn trouwen noodhulp kwyt.

Wie klaagt niet, als hy hoort zo bitter klaagen

Zyn Gemaalin, terwyl haar waardig Kroost,

Welks leevenslicht noch eerst begint te daagen,

Mist 's Vaders liefde; en zy haar hulp en troost?

Wie beeft niet, die 't doorluchtig huis ziet beeven,

Door Stads- en Staatsbestier in Amsteldam

Gevestigd, en beproefde trouw verheven;

Terwyl het mist dien stut dier braabe Stam?

[p. 384]

 

Wie schreit niet, die zo hoopeloos ziet schreijen,

 

By 's Broeders Lyk, de Zuster, hem zo waard,

 

En alle die naar 't aaklig graf hem leijen,

 

Hoewel zyn roem niet meê ten graave vaart?

 

Myn Zangster, die nooit trof zo zwaar een smarte,

 

Zou, daarze op 't graf van haar Apollo zucht,

 

En 't lykgedicht wringt van 't benaauwde harte,

 

Als Echo, haast vergaan in dunne lucht;

 

Zag zy hem vol van glory niet getoogen,

 

Bevryd van zorg, van weedom en geklag,

 

Door 's Hemels Kreits en starrelichte Boogen,

 

In schooner en nooitöndergaanden dag.

 

Ja, Michaël heeft hier zyn stryd volstreeden;

 

Die Christen Held verwon, met moed, den Dood.

 

Elias voer, op wolken van gebeden,

 

Om hoog, gelyk welëer zyn Naamgenoot.

 

Daar treed hy nu den starrentroon met voeten,

 

Langs eenen weg van blinkend diamant,

 

Om heilryk God in vollen glans te ontmoeten;

 

Die aan hem schenkt, met zyn genadehand,

 

Een Hemelkroon van palm en vredeolyven.

 

Men troost' zich dan met zyn gelukkig lot.

 

Daar wy noch in een zee van doefheid dryven,

 

Leeft en herleeft hy vrolyk by zyn God.

 

Hier blyve 's Mans gedachtenis in waarde,

 

Zo lang men deugd en trouw bemint op Aarde.

Overleeden den XXV^sten van Lentemaand, MDCCII.