|
| |
| |
| |
Op de dood van mejuffrouwe Agatha Schippers, gemalinne van den heere Jan Baptista Swanen.
Moest dan de Bloeimand zien zo straf
De aanvallige Agatha verslagen,
In 't bloeijenst van haar lentedagen?
Haar glans, zo schoon, versmoord in 't Graf?
Helaas! wie kan nu zonder weenen,
Aanschouwen 't leevenlooze lyk,
Die schoone bloem, vertrapt in 't slyk,
Vergaan, en als een schim verdweenen?
Zo valt een roos, die, frisch en eêl,
Eerst 's morgens oplook in haar blaaden,
Van hemelgeuren overlaaden,
Voor d' avondstond van haare steel.
Ach! kon men 't koud gebeent' verwarmen,
Met heete traanen! en haar geest
Herscheppen! elk zou om het meest
De lucht vervullen met zyn karmen.
| |
| |
O ja! men schreide nacht en dag;
Tot dat op nieuw in 't zedig wezen
De roos en lely was verreezen;
Tot dat met vriendelyk gelagch,
't Gezicht zich opende, om met lonken
Het trouw en edelmoedig hart
Van haaren Swaan, verkropt in smart,
Gelyk voorheenen weêr te ontvonken.
Zy, als zyn lieve Gezellin,
Zou haast, op zynen voorzang, kweelen,
Zyne ooren zacht met beurtgalm streelen,
Verrukt van zyn getrouwe min.
Dan zou zy weêr Natuur braveeren;
Haar onwaardeerelyk verstand
Een Lente baaren door haar hand,
En 't leevend groen in wasch bootseeren.
Hoe zag men, vol van edel vier,
Haar stout penseel met haar herleeven,
En, door de kunst, aan alles geeven
Beweeging, verwen, stal en zwier!
Maar, ach! het noodlot heeft geen ooren.
Hoe minnelyk zy was van aard,
Hoe roemenswaerdig en vermaard,
Helaas! zy is, en blyft verlooren.
Zo ziet, by ongestuimig weêr,
De landman vaak zyn hoop vervloogen,
En troosteloos, met schreijende oogen,
Al zyn geluk gerukt om veer.
Kost ge u onmoog'lyk niet erbarmen,
Meêdoogenlooze en wreede Dood!
Als ge Agathaas schoone oogen sloot,
Haar wegrukte uit haar Egaas armen,
| |
| |
En Moeders deerniswaard gezicht;
Daar ze aan haar hals bleef troost'loos hangen,
En, kussende haar bleeke wangen,
Godvrugtig, voor den laatsten pligt,
De veege ziel ving met haar lippen;
Die ziel welke, in haar God gerust,
Voor 't laatst heeft Jesus Kruis gekust,
Toen haar het leeven moest ontslippen,
En zy voor 't sterffelyke lot,
Voor d'aardschen glans, in 't stof vertreeden,
Onsterffelyke Heerlykheden,
In 't zalig Paradys by God
Verwisselde, van smart ontslaagen,
Op witte vleugels van haar deugd,
In onnaarspoorelyke vreugd
Door alle Hemelen gedraagen.
Daar treed zy nu op roozeblaân,
Die, zonder doornen, eeuwig bloeijen,
Daar alle keur van bloemen groeijen,
Met onvergangb're feestsieraân,
Die 't zalig hart volmaakt bekooren,
Geheel vervuld van haar geluk
En blydschap, die haar Moeders druk,
En 's Egaas droefheid moet versmooren,
Daar zy steeds, tot hun aardschen troost
De Moeder kussen in haar Kroost.
Overleden den XIIIsten van Bloeimaand, MDCLXXXVII.
|
|
Auteursrechtvrij