Mengelpoezy. Deel 2

[p. 329]

Op de dood van den heere m^r. Henrik Hooft, Burgermeester en Raad der stad Amsteldam, enz.

O Holland! ween, en wasch u in een zee van traanen.

De Vredevader Hooft, uw Hoofdstut, leit, ach! ach!

Gevallen, en gy schud van d'onverwachten slag;

Een slag, die u den weg tot nieuw verdriet moet baanen!

Nu gy dien Katoos mond, en zyn orakels mist,

Waar toe zelfs de afgunst nooit zyns deugdsgelyken wist.

Zo rukt vaak de ongenaê der toomelooze winden

Den schoonsten ceder met zyn wortel uit den grond,

Die met zyn breede kruin tot aan de wolken stond,

En in wiens schaduw elk verkwikking wist te vinden.

Zo ziet een akkerman, met een besturven hoofd,

Zyn veld de koorenair, zyn hart de hoop ontroofd.

Dus is de groote Hooft ontydig neêrgeslaagen.

Een felle ontsteltenis ryd Neêrland door de leên.

De haat der Vryheid mint dit groot verlies alleen,

Waarom de zon, uit rouw, met flaauwer licht komt daagen.

Het goud besterft, door schrik, aan Amstels Wapenkroon,

't Gekruiste schild staat van een Leeuw ontbloot ten toon.

Nu schynen de oogen van het Staatenhof geslooten

Met de oogen van dien Held, den luister van zyn Stam,

De zon der Vryheid, en den roem van Amsteldam!

Wiens welbespraakte tong, die 't nimmer heeft verdrooten,

[p. 330]

 

Gelyk een Cicero, in 't barnen van den nood,

 

Te stryden voor's Lands Recht, leit spraakloos door de Dood.

 

 

 

't Gezegend Y wierd nooit zo groot een heil gegeeven,

 

Als toen hy 't Schip van Staat, in de ongestuime zee

 

Van 't oorlogsönweêr, heeft behouden door de Vreê;

 

En 't leed nooit grooter leed als nu 't verliest zyn leeven.

 

Oud Rome roem vry op Beschermers van 't gemeen;

 

Men eer' dit Hooft, die hun met moed heeft naagetreên.

 

 

 

Schreit, Amsterdamm'ren, schreit, en houd niet op van weenen.

 

Uw prachtig Raadhuis; Beurs en yder Hofgebouw

 

Kleên zich voor eeuwig in een onverslytb'ren rouw.

 

De Vader van uw Stad, en 't Vaderland is heenen.

 

Verkeerde Niobe, door smart, in marmersteen,

 

Nu smelt al 't marmer door een maateloos geween.

 

 

 

Het Y staat in een wolk van 't bruine floers verslaagen,

 

Waar door hy zyn gezicht ter nood noch op kan slaan,

 

En zien zyn Burgerhoofd in 't hel gestarnte staan.

 

Daar schynt zyn trouw noch zorg voor Amsteldam te dragen;

 

Terwyl de Hemel roemt zyn deugden door de Faam,

 

En 't Aardryk eert den glans van zyn doorluchten Naam.

 

 

 

Rust dan, ô eed'le Ziel! van uw onrustig slaaven,

 

Daar al uw braaf bedryf het grimmen van de Nyd

 

Niet eer gevoelt; wiens kracht zich op uw glory slyt:

 

En nu gy in het hart der dankb'ren word begraaven,

 

Zo blyft gy eeuwig in onsterfelyken stand,

 

O groote Fenix van 't herstelde Vaderland!

Overleden den XII^den van Wintermaand, MDCLXXVIII.