|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Johannes de Haan, en mejuffrouwe Sibilla van de Sand.
Zou de Min geen harten blaaken
Aan den blyden rei der jeugd?
Zou zy yder niet doen haaken
Naar de zoete huwlyksvreugd?
Alles moest in droefheid smooren,
En Natuur zich zelf verraân.
Zag men 't menschdom niet verlooren,
Ja: Dies toont zy weêr haar krachten,
Voedende in De Haan een vlam,
Die, zyn zinnen en gedachten
Overmeest'rende, oorsprong nam,
Met zo veel bekoorlykheden,
Uit een jonge schoone Maagd;
Maagd, geroemd om haare zeden
En verstand, dat elk behaagt!
| |
| |
Hy vergeet nu beurs en boeken,
Van vernuftigen en kloeken,
Daar hy elk trad vlytig voor.
Niets heeft op zyn geest vermoogen:
Liefde boeit al zyn verstand
Aan Sibillaas blinkende oogen;
Oogen, klaar als diamant,
Schoonder dan de zonnestraalen,
Als ze, om hoog van 's Hemels trans,
Weiden, bloemen, duin en daalen,
Met een nieuwherbooren glans
Groeten, zegenen en blaaken;
Daar de minzieke Aard' de vrucht
Van haar hoop mag veilig smaaken,
Door een aangenaamer lucht.
Maar De Haan, in 't kwynend treuren,
Wenscht om hulp; en, voor zyn wond,
Minnehonig, vol van geuren,
Groeijende op haar roozemond;
En, met zynen vlam verleegen,
Om verkoeling, als op 't veld
't Jeugdig kruid, daar 't zucht om regen,
En door zonnegloed versmelt.
Hy poogt, met gedienstig smeeken,
Plaats te winnen in haar gunst.
Het verliefd vernuft leert spreeken
Woorden, naar de minnekunst,
| |
| |
Daar geleerden nooit om dachten,
Die de eenvouwdige Natuur
Mengt in zyn gebeên en klagten,
Zo vol tederheid als vuur.
Och! hoe zou zy weig'ren kunnen,
En, voor zyn oprechte trouw,
Hem haar wedermin misgunnen?
Zou zy niet de lentedouw,
Van haar lippen, van haar wangen,
't Blank en blos van haar gelaat
Schenken aan zyn zielverlangen?
Straalende uit haar vriendlyk wezen,
Is voor hem, voor hem alleen,
Zy, door zyn standvastigheên
Treed met hem naar 't echtältaar;
En de Liefde smelt hun zinnen
En hun harten door elkaêr.
Laat De Haan nu vry doen hooren
't Schel triomflied van zyn min,
Dat het klink' door yders ooren;
Dat zyn Luit zich, ryk van zin,
Menge met de Bruiloftstoonen,
Om zyn huwlyksfeest te kroonen,
Daar hy, blyde en onbenyd,
| |
| |
Zonder zorg, zyn Bruid mag kussen,
Kweeken, voeden, en weêr blussen.
Zo moet zyn geroemde Stam
Lang in braave Telgen groeijen,
En zyn echt voorspoedig bloeijen.
| |
Op het zelfde huwelyk.
De Zon, in 't lentekleed, straalt blyde uw min te moet,
O wakk're Haan! die vroeg laat een triomfkreet hooren,
Uw schoone bruiloftsdag verkondigende aan de ooren
Van uwe Bruid, ontvonkt door uw getrouwen gloed!
Nu ziet ge uw liefsten wensch, zo lang met hoop gevoed,
Vervuld in haar, die u van boven is beschooren,
En u tot heil, met zo veel gaaven, wierd gebooren,
Nu ge aan haar blanken hals uw minnezorg verzoet.
Uw huwlykslot is met geen schatten op te weegen,
Daar uw Sibille, uw trouw voorspellende alle zegen,
Wyd uwe Bruiloft met verliefde orakels in.
Ga, Bruigom, teel en kweek een reeks van jongen Haanen.
Volg hem, ô Schoone Bruid! daar Liefde u 't spoor komt baanen.
't Is tyd; terwyl De Haan mooi weêr kraait voor uw min.
Verëend den XXVIIIsten van Lentemaand, MDCCVI.
|
|
Auteursrechtvrij