|
| |
| |
| |
Huwelykszangen.
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Abraham van Koppenol, en jongkvrouwe Suzanne Engelbrecht.
My lust nu op een zoeten toon
De kracht der min in top te zetten.
Een ander volg, die 't is gewoon,
Het dreunen van de moordtrompetten:
Een maagdepen is veel te teêr:
Zy zoekt zo schor een klank te myden,
En schrikt voor 't knarssen van 't geweer.
De mannen zingen van het stryden,
Maar ik, hoe Koppenol verlieft
Op Engelbreghts uitmuntend zingen;
Welk zoet geluid hem heeft doorgrieft,
En diep tot in zyn borst kon dringen:
| |
| |
Hoe dat haar schoonheid, hoe haar deugd,
En and're zoete aanminnigheden,
Bekoorlyk in die Bloem der jeugd,
Zyn harte weeker konden kneeden
Als buigzaam maagdewasch. Zyn zin,
Met al de inwendige gepeinzen,
Staröogen hier door op de min:
Hy kan ze langer niet ontveinzen.
Schoon hy beklom den eeretrap
Met fier te rennen by de benden
Van het vrywillig jonglingschap;
Noch kon dat lot zich schielyk wenden,
Hoe heerlyk het voor yder scheen:
Want is hy nu te paard gesteegen,
Hy streeft in moed niet als voorheen,
En vat met minder lust den degen.
De Liefde spot met de oorlogsspeer:
Men dwingt daar meê geen maagdezinnen,
Al zyn ze noch zo zwak en teêr:
Zy zyn door streelen best te winnen.
Hy laat dan 't scherpgewette staal
Voor deezen tyd zyn hand ontglyden,
En, tot verlichting van zyn kwaal,
(Hy was verwonnen van het lyden)
Gaat hy zyn overwinster aan
Met zoet gevley en geestig smeeken:
Hy kermt, van smarten overlaân,
En smoort zyn woorden onder 't spreeken,
| |
| |
Door zuchten van de Min geleend.
Maar 't is vergeefs: zy stopt haar ooren,
En 't hart is al te zeer versteend:
Zy wil niet naar zyn klagten hooren.
Had hy zyn zin ook afgekeert
Toen zy, met kracht van toverzangen,
Heeft over hem getriomfeert,
Hy was noch vry en ongevangen
Van de eng'lestem van Engelbreght.
Nu meent hy van zich zelf te wezen;
Dan schynt zyn troost weêr opgerecht,
Nu gantsch ter neêrgestort door vreezen.
Doch evenwel verflaauwt hy niet:
Noch kan zyn min op weêrmin hoopen,
Men eert, dat nooit als met verdriet,
En lange moeiten is te koopen.
Gegeeven ooft smaakt nooit zo zoet
Als 't geen men zelf, door veel gevaaren,
Bereiken en beklimmen moet;
Dan kan het eerst vernoeging baaren.
Wie trouwlyk aanhoud, overwint.
Hoe ongezien, het kan geschieden.
Hy wykt niet licht die yv'rig mint.
Dies komt dees Minnaar noch eens bieden
Suzanne, een Lenteroos, zyn trouw,
Hoewel zy gruwde voor het huwen,
En voor den bynaam vlood van Vrouw.
Maar hoe zy 't juk van d'echt wil schuwen,
| |
| |
Hy brengt door zyn getrouwen dienst
Haar aan het wagg'len, om te waagen.
De Liefde komt op 't onvoorzienst,
Somtyds zo snellyk, als de vlaagen
Der zomerbuijen, in het hart.
Een neveldamp kan haast verdwynen,
Die 't oog in 't schemerlicht verwart,
Wanneer de zonne komt verschynen.
Men ziet dat van haar heene dryft
Die donk're wolk van 't huwlykshaaten,
Terwyl hy haar noch smeeken blyft,
Dat zy de strengheid wil verlaaten,
En buigen zich tot wedermin;
Hoewel zyn heil al is begonnen:
Want liefde heeft haar fieren zin
Reeds ingenomen en verwonnen.
Zy voelt in haar verstand een stryd,
En wil, 't geen zy niet kan, ontvlieden
Met uitvlucht op den oorlogstyd,
Als of die 't minnen kon verbieden.
In 't eind besloot ze dan haar hand
Aan Koppenol op trouw te geeven,
En straks met een het waardste pand,
Haar hart, de bronâar van het leeven.
Toen sprong zyn ziel van blydschap op
Die schier door droefheid was verlooren,
De vreugde haalde 't zeil in top,
En scheen in hem op nieuw herbooren,
| |
| |
Door 't aanzien van zyn schoone Bruid,
Zo ryk van geest, als schoon van leden,
Waar in men alle deugden uit
Ziet blinken onder braave zeden;
Waar door hy zyne smart vergeet.
Een vriendlyk woord kan 't alles boeten.
Men denkt aan geen geleeden leed,
Als winst den arbeid mag verzoeten.
Nu is 't dat hy met zege praalt.
De prys is hem, om weg te draagen.
't Genoegen is hier onbepaald
In vrienden en verbonden maagen.
Terwyl 't verëende Paar nu in
Het trouwkoor treed door drang van menschen,
Volgt hen myn blyde zangheldin
Van verre na met zegenwenschen:
Dat 's Hemels gunst hun echtverbond
Besproeije mildelyk van boven
Met voorspoed, en hen t'allen stond
Een ryke stoffe geef tot looven.
Een morgendauw van vreê en vreugd
Hou zelf hun ouderdom in jeugd.
Den XVIIIden van Grasmaand,
MDCLXXIII, in Amsterdam.
|
|
Auteursrechtvrij