Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 3: Friesland

[p. 225]

Fan in jonge, Di yn in tiuen skaai dien hie, en fan in feurnaim heer mooy in eereteken. [Dialect van Schiermonnikoog^*).]

In jonge hie yn in tiuen yenige schaai dien. De oiner van de tiuen iuerromfele him, in de jonge noom furd de flucht (gie furd oppe ron). De oiner reupte him wal tygge frieunlyk to: ‘Wachtje wat (blieuw wat stain, siz ik di, myn seuntje!), myn jaive⁽¹⁾ bern! ik wil di wat sizze.’ Maar de jonge beerse wierom. ‘Nooi, nooi! Sokke lytje jonges, az ik bin, moete net alles wytte.’

Yen feurnaim heer, mooy in eereteken, gie yn syn weeunplaats waundelje. Yen gemien wyf hie hor yn in hiueck van de striete, di de heer feurbigain moste, dol sôt, om gaauw to kâken. Het wyf wers kal⁽²⁾ bi de oonkomst fan de heer, en wue furd opstain. Doch hi lieg de haain op hor scheuder, en sei tjin hor: ‘Gued wyf! blieuw y maar sitten. Ik wil jeuwer de hen dan het ooi sjain.’

*) Uit: De frye Fries, Dl. I, Leeuw. 1838.

(1) Jaive, lieve.

(2) Wers kal, werd verschrikt.