Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

De witte Frau. (Kleve.)

Dor was 'nen Hertog in d'n alden Tit,
Hadd en Dochter en genne Soon;
En öm die Dochter dor was vööl stritt:

Wie öör wonn, hadd et Land.

‘All kom 'ne Prinsz mit Zepter en Kroon,

Ick gof öm niet minn Hand!’

Ens dreef op de Rhinn 'nen Aak derhêr,
'Ne Szwaan den trock öm furt;
En drinn dor stond 'ne staatszen Heer,

Van Silver en Gold so blank.

‘Dat is de Mann, op den ick gelurt;

Nou häbb ick öm, Godd sei dank!

Fruch 's Märges trauden öör de Pastoor,
Sei tofelde 's Middags rief⁽³⁾,
En 's Ovens in 't Bett sêi hei öör in 't Oor:

Frogt nooit, wor dat ick vandann!

‘Ick häb ou jo selfs en ick häbb ou lief;

Wat geht dat andre minn aan!’

Sei lêvde so glökkig as Mann en Frau,
As selden en Hertogspaar:
Öör Wang bleef rood en de Ooge blau,

Sinn Stern⁽⁴⁾ bleef gladd en lachend de Mond.

‘Nou segt minn doch endlick es, allwaar

Ou Vader en Mooder wont.’

(3) Rief, verschwenderisch.

(4) Stern, Stirn.

[p. 400]

 

Du stond hei op, en köszten öör,

 

En wird as en Laake so bleek.

 

De Szwaan den schrauden all aan de Döör,

 

Den Aak lêi all op de Rhinn.

 

‘Dat was vöör min Hart den ärgste Steek;

 

Ick kann sonder öm nit sinn!’

 

 

 

Sei ging op de Solder en keek no öm, -

 

Van öm was nicks te sien.

 

Öör Wange verfiele, de Monnd⁽¹⁾ was ôm,

 

Dor lêi op de Sölder sei dood.

 

‘Ook dood all, will ick no öm noch sien

 

Bis an 't jöngste Märgenrood!’

(1) Monnd, Monat.