O rijkdom van het onvoltooide

[p. 25]

[De lente valt dan in een oude stad]

De lente valt dan in een oude stad
een holgebouwde, waar ik lang
was en nu ga ik in verwachten, dat
open is, en ik voel een wrang
verdriet in alles.

O, zij, de huizen, de steenen

en de geknotte boomen in de vochte lucht
en de menschen, die gaan zoo voor zich henen,
zij vragen, vragen en ik kan hen niet verstaan
en mijn bevangen denken heeft zich toegedaan
en is weifelende, vertwijfelende, wat was
de droefenis, die ik vind in deze dingen.

Mijn voeten zij gaan onder mij klisklas,
mijn hoofd hangt in een web van schemeringen.