De kleine Indiaan

[p. 27]

De drank van Joewowojo

Twee bekende indiaanse jager woonden in een dorp aan de Saramacca-rivier. Zij waren vermaarde jager die wel wisten wat zij moesten doen. Wadilie stelde aan zijn vriend Swi voor om op jacht te gaan daar hij door zijn voorraad vlees was. Deze keer wilden zij naar de boven Saramacca om hun geluk te beproeven. Op een plaats dat zij lang niet hadden aangedaan besloten ze te kamperen. Zij pakten op de afgesproken dag hun moetiti's in. Daarin zaten gali, foengoe en wat kookgerei. Zij togen naar de kreek waar hun korjaal lag aangemeerd. Tijdens de droge tijd maakten de india nen flink gebruik van deze kreek. Het was een ware vreugde wanneer de kinderen hun kapriolen uitvoerden in het water. De taferelen werden door de ouderen gade geslagen. Vele mannen bonden hun hangmatten vast aan de bomen langs de kreek. De vrouwen vermaakten zich met de peuters en kleuters in het koele bruine water De twee laadden hun korjaal terwijl zij af en toe naar de kinderen keken. Toen zij alles hadden geladen stapten ze in en roeiden de kreek af.

Aan de monding koersten ze stroomopwaarts. Hun kampeerplaats lag een halve dag verwijderd van het dorp.

Met hun houwers en geweren stapten zij aan wal. Swi zei: ‘Wadilie ik ga de oude pinabladeren van het dak verwijderen. Daarna zal ik nieuwe in de plaats zetten. Je ziet toch hoe verwaarloosd het is. Heel dichtbij, in het zwamp, zijn er pinapalmen in overvloed. Binnen de kortste tijd heb je genoeg bladeren voor het dak. Uiteraad moet de kamp onder rook gezet worden. Annanaka en Kwatta houden zich schuil tussen de oude bladeren.

Je weet hoe venijnig de beet van ze is.’ ‘Wat mij rest,’ zei Wadilie tenslotte, ‘is om het eten klaar te maken. Ik ga even een ommetje maken. Binnen enkele uren ben ik weer terug. Swi, vandaag eten we een verse en malse bout van de Hoekoelero’. Swi was zeer bedreven in het vlechten van pina voor daken. Hij werd meestal het verzoek gedaan om als opzichter tijdens het bouwen van kampen te fungeren.

Het dak was binnen enkele uren hersteld. Swi begon om het kamp het gras plat te wieden. Na drie uren kwam Wadilie met een grote Hoekoelero aan. ‘Dat heb je snel kunnen knappen Swi.’ zei Wadilie terwijl hij zijn geweer

[p. 28]

ontlaadde. ‘Wel man je weet dat ik de man ben die dit werk op mijn eentje kan doen. In de pramakka of awarabos heb je de Hoekoelero neergelegd.

In deze tijd van het jaar hoef je je niet te vermoeien. Het krioelt van ze daar. Heb je uitgekeken naar de spoor van de Laba.’ zei Swi. ‘Je kent dit gedeelte van het bos op je tien vingers. De sporen heb ik gezien. Laat mij een beetje voortmaken anders zijn we tegen middernacht niet klaar,’ zei Wadilie. Wadilie bereidde het eten binnen afzienbare tijd. Samen namen zij een bad in de rivier.

Zij nuttigden het avondeten. Na het eten bonden zij hun hangmatten naast elkaar vast. De twee stapten in. Swi, die de slaap niet kon vatten zei: ‘Wadilie morgen wordt het een zware dag. Wij gaan de hele dag op jacht. Pas wanneer de zon hoog aan de hemel staat keren wij terug. Als wij wat hebben geschoten moeten we ruimschoots tijd hebben. Ook moeten we kijken wat wij in de baksi's gevangen hebben. Zo kunnen we voor het donker wordt klaar zijn. Alles zit op de barbakot dan kunnen we gezellig praten. Waldilie hoor je mij’ Wadilie was reeds ingeslapen en begon te snurken. Swi dacht bij zichzelf: ‘Ik kan mij niet voorstellen dat mijn compagnon zo snel is ingeslapen. Hij heeft wel een behoorlijke afstand afgelegd. Misschien heeft hij tot de savanna gelopen.’ Swi was diep in gedachten verzonken toen hij een langgerekt gefluit hoorde. Hij hield zijn adem in om beter te horen waaraan hij dacht. ‘Dit gefluit is van Joewowojo,’ dacht hij. Zijn grootmoeder had hem altijd gezegd dat dit gefluid het gefluit van Joewowojo was. Het werd toen doodstil in het oerwoud. Na een korte poos hoorde hij het gefluid langgerekter en duidelijker. Weer hoorde hij het gefluit en het leek of het in hun richting naderde. Met uitzondering van het gesnurk van Wadilie werd het weer stil. Swi hoorde het geluid van nog geen vierhonderd meter.

Swi probeerde zijn vriend wakker te schudden maar het lukte hem niet. ‘Ik moet een veilig heenkomen zoeken. Joewowojo komt deze rrichting uit. Alleen kan ik hem niet aan. Hij is te sterk.’ dacht Swi.

Swi kon geen ander schuilplaats in de omgeving vinden dan het dak.

Nauwelijks zat hij op het dak of het monster stapte uit het moeras. Met grote stappen liep hij de kamp binnen. ‘Wel, wel, mijn reis hierheen is belooned.’ zei Joewowojo, ‘Het heeft wel lang geduurd voor ik weer kasirie te drinken heb.’

Hij smakte met de tong en slurpte het bloed op. ‘Eindelijk,’ gromde hij, ‘Kan ik kasirie ongestoord drinken. Ik word dronken. Ik rust even om weer op adem te komen.’ Ruim een uur bleef het stil in het kamp. Hij slurpte de rest van het bloed op. Hij begon van vreugde met nagels gelijk dissels de

[p. 29]

[p. 30]

pina-bedekking te doorboren. Swi zat op een sparra waardoor hij van de nagels gespaard bleef.

Joewowojo liep weer het moeras in. Hij liet een langerekt gefluit horen.

Met dappere stappen liep hij fier de donkere nacht in. Een, twee, drie keer werd het akelig gefluit gehoord.

Het geluid stierf weg. Slechts het geluid van de zoemende lichtkevers hoorde je. Swi nam het zekere voor het onzekere. Hij bleef tot de morgen op het dak zitten. Toen hij beneden kwam zag hij wat er met zijn vriend gebeurd was. Wat hij zag was ongelooflijk. Swi huilde en zei: ‘Wadilie mijn vriend je hebt mij alleen gelaten. Wat moet ik nu doen. Zal ik weer zo'n vriend vinden. Wij begrepen elkaar altijd. Je bent naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Eens zullen wij elkaar weer ontmoeten.’

Tenslotte nam Swi een besluit. Hij pakte alle spullen in de moetiti's en vertrok ijlings. Zo hard hij kon roeide hij en kwam doodmoe in het dorp aan. Hij begaf zich direkt naar het Opperhoofd om hem op de hoogte te stellen van de euveldaad van Joewowojo.

Onmiddellijk werd er een vergadering door de dorpelingen belegd. Zij wilden weten wat zich had afgespeeld. Swi deed het verhaal. ‘Wadilie en ik vertrokken gisteren om op jacht te gaan. Toen wij aankwamen was het dak van de kamp vol grote openingen.

Ik stelde voor om het dak van nieuwe pinabladeren te voorzien. Dat deed ik terwijl hij op jacht was om te zien of hij wat voor het avondeten kon vinden. Wij namen samen een bad in de rivier. Na het bad aten wij de bout van een Hoekoelero. Onze hangmatten bonden we naast elkaar vast en legden we ons ter ruste. Ik sprak tot Wadilie en dacht dat hij naar mij luisterde. Omdat hij geen antwoord gaf begreep ik dat hij was ingeslapen. In gedachten verzonken lag ik toen ik werd afgeleid door het akelig langgerekt gefluid van Joewowojo. Toen ik merkte dat het gefluit zich in onze richting kwam probeerde ik Wadilie te wekken. Hij snurkte en hoorde mij niet. Omdat er geen tijd meer was haastte ik mij op het dak. Ik hield mij tot de morgen daar schuil. Wadilie zijn bloed werd opgeslurpt door dat monster. Waarom moest hij juist zijn bloed hebben gezogen.’

Het Opperhoofd nam het woord over: ‘Wadilie is zeker in de omgeving van Joewowojo geweest. Dit monster volgt jouw reuk totdat het jou vindt. Het zal alle mogelijke manieren vinden om jou het bloed te drinken.

Wanneer het dat heeft gedaan vertrekt het weer de richting van waar het gekomen is.’ De vrouwen begonnen te wenen waarna de mannen van hen overnam, ledereen was bedroefd om het smartelijk verlies van zo'n lieve

[p. 31]

man.

De dorpelingen bleven de hele dag bij elkaar. Tegen de middag zei het Opperhoofd dat enkele mannen zich moesten klaarmaken. Hij lijk werd gehaald. De volgende morgen werd het begraven.