Zeemansliedtjens

[p. 79]

Matroos, die schipbreuk leed.

‘'k Heb er 't leven afgedragen:

'k Sta in 't hemd, maar toch aan land:

Zoû ik dan mijn lot beklagen?

'k Vind gastvrijheid by de hand.

Truitjen, eer ik 't zeenat kliefde,

Zwoer my trouw met duren eed,

En ze ontfangt gewis met liefde,

Haar matroos, die schipbreuk leed.’

[p. 80]

 

Zoo denkt Sander, die den steven

 

Onbezorgd naar Truitjen wendt;

 

Maar 't bescheid hem daar gegeven,

 

Klinkt: ‘ik heb je nooit gekend!’

 

Keetjen, Pleuntjen, wie te voren

 

Tot zijn ontfangst waar' gereed,

 

Geene, die thands iets wil hooren

 

Van matroos, die schipbreuk leed.

 

 

 

Klaar, zoo teêr in vroeger dagen,

 

Drijft den spot nu met zijn klacht:

 

En van Mina krijgt hy slagen,

 

Daar hy kusjens had verwacht.

 

‘Foei!’ zoo roept hy: ‘God zal 't loonen.

 

't Zeegeweld was minder wreed:

 

't Bleef voor 't minst nog deernis toonen

 

Aan matroos, die schipbreuk leed.

 

 

 

‘Maar de smaad, dien ik moet lijden,

 

Is hy geen gerechte straf?

[p. 81]

 

‘Om die schepsels, die my vrijdden,

 

Dwaalde ik van mijn Netjen af.

 

Zoû ik tot haar durven keeren,

 

Wie 'k zoo groot een onrecht deed?

 

Zoû zy nog tot man begeeren

 

Zoo'n matroos, die schipbreuk leed?

 

 

 

‘Maar, wat deur gaat ginter open?

 

Zie, is 't Fiks niet, die zoo blij,

 

Kwispelstaartend aan komt loopen?

 

Zijn meestres is wis naby.

 

Zie, hoe kruipt hy aan mijn voeten:

 

De eerste, die my welkom heet

 

En de kwelling komt verzoeten

 

Van matroos, die schipbreuk leed.’

 

 

 

- ‘Ik was 't,’ - klinkt een stem hem tegen,

 

‘Ik was 't, die hem tot u zond.

 

'k Zag u dwalen langs de wegen;

 

'k Dankte God, daar 'k u hervond.

[p. 82]

 

Kom, 't is tijd, dat ge al uw smarte

 

Aan uw Netjens zij vergeet.

 

Onveranderd klopt haar 't harte

 

Voor matroos, die schipbreuk leed.’

 

 

 

- ‘Dat de Hemel u beloone,’

 

Sprak hy: ‘vrees niet, beste Net!

 

Schoon 'k my nu berooid vertoone,

 

'k Heb mijn buit nochtands gered.

 

Zie! in vreugd verkeert de rouwe

 

En men prijst eens wijd en breed,

 

Netjens ongelijkb're trouwe

 

Aan matroos, die schipbreuk leed.’