Zeemansliedtjens
(1852)–Jacob van Lennep–
Auteursrechtvrij
[pagina 46]
| |
[pagina 47]
| |
Die stem, zoo wel bekend en teêr.
Zijn blikken rolden heen en weêr
Hy zag haar: in een amery
Stond hy op 't dek en aan haar zij!
Geen leeuwrik daalt uit hooger lucht,
Als 't wijfjen tjilpend tot hem krijt,
In 't nestjen neêr met sneller vlucht: -
Geen krijgs- of zeevoogd, hoe geducht,
Die niet aan Willem, op dien tijd,
Zijn Lenaas kusjens had benijd.
‘o Lena!’ riep hy, ‘Lena mijn!’
En kuste een traantjen van haar wang,
Wat ook verander of verdwijn',
Mijn liefde zal bestendig zijn.
En vall' het scheidensuur ons bang,
Ons wacht het wederzien eerlang.
‘Geloof den landrot niet, mijn kind!
| |
[pagina 48]
| |
Als hy vertelt, uit jaloezy,
Dat Janmaat, waar hy zich bevindt,
Aan elke reê een liefjen vindt.
Of ja, mijn hart! geloof hem vrij;
Want waar ik aanland, daar zijt gy.
‘'k Zie in Goldonkaas diamant
Uw oogjens met hun held'ren gloor.
't Is of me, als ik op Java land,
Uw adem tegengeurt van 't strand.
'k Hervind uw blankheid in 't ivoor.
In 't kort, 'k zie u, heel de aarde door.
‘Roept ons de alarmkreet in 't geweer,
Als 't zwaar geschut zijn sulfer braakt,
Wees niet bezorgd, mijn liefste, ik keer,
Wie 't moordend lood ook vell' ter neêr.
Ik weet, dat liefde voor my waakt
En elken kogel schaêloos maakt.’
| |
[pagina 49]
| |
Hier klonk op eens een schel gefluit:
De bootsman sprak het plechtig woord:
Men spreidde alom de zeilen uit. -
Hoe zwoegde 't hart van Willems bruid.
Maar 't streng bevel was reeds gehoord.
De blonde Lena moest van boord.
Een afscheidskus - haar kleur verschoot.
Haar minnend hart sloeg wild en fel.
Daar daalde ze af in de open boot,
Die - ach te spoedig - strandwaart vloot.
Maar nog van verre wuifde snel
Haar blanke zakdoek 't lest vaarwel.
|
|