Zeemansliedtjens

[p. 22]

't Is Jan om 't even.

Al bruischt de golf, al schuimt de baar,
De zeeman denkt aan geen gevaar,
Maar leêgt zijn glas en denkt aan haar,

Die t'huis zijn weêrkomst beidt;

En 't denkbeeld schaft hem zaligheid.

Zijn liefjen is hem trouw gebleven,

En wat geeft Janmaat om de rest?
De branding woelt, en kookt, en klest:
De stormwind woedt, de regen plast, -
Maar scheur' het zeil, en kraak' de mast,

't Is Jan om 't even.

[p. 23]

 

Geen maat, dien hy in kommer vindt,

 

Of, daadlyk tot zijn hulp gezind,

 

Kleedt Jan, voor eigen nadeel blind,

 

Des noods zich zelven uit.

 

En - boet de schaê van zijn kornuit.

 

Der vriendschap is hy trouw gebleven,

 

En wat geeft Janmaat om de rest?

 

Schoon thands door nooddruft zelf geprest,

 

Hy redde een kameraad voor schand.

 

En, gaf hy lijf en goed te pand,

 

't Is Jan om 't even.

 

 

 

Daar daagt zy op, des vyands vloot,

 

Uit vuur- by vuurmond dreigt de dood;

 

Maar, zij der Britten zeemacht groot,

 

De krijgskans ongelijk,

 

Van vreeze gaf hy nimmer blijk.

 

Hy is zijn vlag getrouw gebleven,

 

En wat geeft Janmaat om de rest?

 

Hy strijdt als held en doet zijn best.

[p. 24]

 

Vijf Britten sneuv'len door zijn moed:

 

Vijf and'ren redt hy uit den vloed:

 

't Is Jan om 't even.

 

 

 

En als - want hoe 't op aard moog' gaan,

 

Eens zal voor elk de doodsklok slaan,

 

Matroos en Koning moet er aan -

 

De kogel eind'lijk gonst,

 

Die hem op 't scheepsdek nederbonst,

 

Hy is zijn plicht getrouw gebleven,

 

En wat geeft Janmaat om de rest?

 

Hy heeft op God zijn hoop gevest.

 

Hy leefde en streed voor Hollands eer,

 

Voor Holland valt hy roemvol neêr:

 

't Is Jan om 't even.