Zeemansliedtjens

[p. 16]

De stervende matroos.

't Had gebulderd op de waat'ren;

Maar volstreden was de slag,

En, by 't luid viktorie-schaat'ren

Neêrgehaald de Britsche vlag.

't Was weêr zege, 't was weêr glorie,

Die zich Holland winnen mocht;

Maar voor Holland geen viktorie,

Dan met heldenbloed gekocht.

[p. 17]

 

Hoeveel onverschrokken braven

 

Had niet de ochtendzon begroet,

 

Die helaas! den doodsnik gaven,

 

Eer zy neêrdaalde in den vloed.

 

 

 

Over 't dek, met bloed bedropen,

 

Was Jan Teunisz., zwaar gewond,

 

Naar de scheepshut heengekropen,

 

Waar de kloeke schipper stond.

 

 

 

- ‘'k Bid u, schipper! doe my weten,

 

Heb ik voor der Staten vlag,

 

My naar eed en plicht gekweten,

 

Op dees glorievollen dag?

 

 

 

- Gun my, schipper! u te vragen;

 

- Want mijn sterfuur nadert vast -

 

Heb ik heden my gedragen

 

Als 't een echten zeeman past.’

[p. 18]

 

- ‘Wis, Jan Teunisz.! trouw en wakker,

 

Hebt ge uw zeemansplicht voldaan.

 

En met droefheid, brave makker!

 

Zie ik uw kwetsuren aan.’ -

 

 

 

- ‘Dank je, schipper! voor die woorden.

 

Dat verkwikt een stervend mensch.

 

'k Reis getroost naar beter oorden; -

 

Maar - nog had ik éénen wensch. -

 

 

 

'k Wou, dat een van onze braven,

 

Sterf ik, my de vriendschap deê,

 

En voor Kaatjen van Delftshaven

 

Van mijn hoofd een hairlok sneê.

 

 

 

Dat, wil God hem 't leven gunnen,

 

Hy die hairlok zelf haar bracht!

 

Zoo zal Kaatjen weten kunnen

 

Hoe ik stervend aan haar dacht.

[p. 19]

 

Laat hy ook deez' brief haar geven

 

Dien ik, eer de slag begon,

 

Aan mijn Kaatjen had geschreven,

 

Och!.... zoo goed ik schrijven kon:

 

 

 

'k Weet, zy zal nog dikwijls turen

 

Op den inhoud van dien brief:

 

Lang nog zal haar droefheid duren

 

Over 't missen van haar lief.’ -

 

 

 

- ‘'t Zal geschiên naar uw behagen,

 

Wil daarvoor geen zorge voên;

 

En ik zelf zal, al mijn dagen,

 

Wat ik kan voor Kaatjen doen.’ -

 

 

 

- ‘Dank je, schipper! duizendmalen.

 

Moge wat ge aan my verricht

 

U de Heer terug betalen.

 

Zie! nu valt my 't sterven licht.’ -

[p. 20]

 

En de knieën hem omklemmend,

 

Hief de zeeman 't brekend oog,

 

Nog in dankb're tranen zwemmend,

 

Naar den kapitein omhoog.

 

 

 

Rustig was 't gelaat des lijders.

 

- ‘Kaatjen!’ - klonk zijn leste zucht.

 

En de ziel des kloeken strijders

 

Was naar beter oord gevlucht.

 

 

 

Wie er by stond, was met smarte

 

Om zijn sterflot aangedaan.

 

Uit het ruwste zeemansharte

 

Welde een stille deernistraan.

 

 

 

Treurig, met eerbiedig zwijgen,

 

Kwam de manschap by den mast.

 

't Lichaam in zijn hangmat rijgen:

 

Lijkwaê, die den zeeman past.

[p. 21]

 

En toen, over boord gegleden,

 

De afgestorven bootsgezel

 

Plofte in 't peilloos diep beneden,

 

Klonk het: ‘beste Jan! vaarwel!’