Romantische werken. Deel 14. De twee admiralen. Kornelia Vossius. Een schaking in de 17e eeuw

VI.

‘En, hebt gy hem ooit gezien?’ vroeg de Jonker van Sporkelberghe, het eerst de stilte afbrekende, die voor eenige oogenblikken op het verhaal van den Heer van Eylar gevolgd was.

‘Neen,’ antwoordde de Baron: ‘maar ik moet bekennen, er nooit op dat uur te zijn geweest.’ -

‘Dat is jammer,’ zeî Drenkelaer: ‘mijn Heer hadt er eens moeten heengaan: al ware het maar alleen uit plichtbesef, om aan de lieden te toonen, dat er geen grond is voor zulk een belachlijk bygeloof.’ -

‘Wel! my dunkt,’ zeî Mevrouw Bentes: ‘mijn Heer van Eylar zoû het bygeloof te veel eer aandoen. En bovendien, zoû er werkelijk iemand zijn, die er geloof aan hechtte? 't Is immers duidelijk een conte fait à plaisir.’ -

‘Waarlijk!’ zeî de Heer Van Parolles: ‘ik wist niet, dat onze geëerde gastheer zulk een dichterlijke verbeelding bezat! Hy moest romans schrijven: hy zoû al licht monsieur Galand en Le Sage beschamen.’ -

‘Ik heb het sprookjen niet bedacht,’ zeî de Heer van Eylar, de schouders ophalende.

‘Nu! dan toch gestoffeerd,’ zeî Mevrouw Bentes: ‘met al de détails, die gy er by geeft, zal het wel niet tot u gekomen zijn.’ -

‘Ik geef het,’ zeî de gastheer: ‘zoo als het door mijn grootvader uit de mond van zijn baker is opgeteekend, die het weêr als kind van haar grootmoeder had hooren vertellen. Weet je wel, dat wy op die wijze al

[p. 287]

een goed eind in de zestiende eeuw komen en alzoo op de helft van den tijd die er tusschen Peter van Eylar en my verloopen is?’ -

‘Wil dat zeggen, dat wy er geloof aan moeten slaan?’ vroeg de Jonker van Sporkelberghe: ‘ik wil niet betwisten, dat de legende, 't zij door u, 't zij door uw grootvader of zijn baker, nog al aardig is ingekleed; maar ik heb er een bezwaar tegen.’ -

‘Slechts een?’ vroeg de Baron, lachende.

‘Een hoofdbezwaar,’ hernam de andere: ‘drie vierden van de byzonderheden, die gy verteld hebt, kan men niet zijn te weten gekomen dan uit den mond van dien beminnelijken tooveraar Asrafel of van een zijner medevrijers: en die laat het verhaal omkomen eer zy, althands eer twee hunner, de gelegenheid hebben gehad het gebeurde iemand mede te deelen. Wie b.v. heeft aan uw baker het onderhoud tusschen Borre van Doorninck en den man, die hem 't hoofd afsloeg, overgebriefd?’

‘Maar dat is juist het mooie,’ merkte de Heer Drenkelaer aan: ‘als een spookhistorie een natuurlijke oplossing had, hield zy op een spookhistorie te zijn: in tegendeel, zoo ik my een aanmerking op de vertelling mag veroorloven, ik vind dat er veel te veel alledaagsch in voorkomt. Mijn lieve hemel! fatsoenlijke, zelfs adelijke dames, die op avonturiers verlieven, dat is meer gezien en men ziet het nog, ook zonder dat er toovery by te pas komt. Alleen, dat Juffrouw Sofia, by nader inzien, zich bedenkt, dat is minder waarschijnlijk. In zulke gevallen is 't doorgaands: il n'y a que le premier pas qui coûte.’ -

‘Ja!’ zeî de Jonker: ‘dat in tijds terugkeeren van de Juffer heeft Eylar er by gemaakt om de eer van zijn oudtante op te houden.’ -

[p. 288]

‘Wat ik het sterkst vind,’ zei Mevrouw Van Doertoghe, met een glimlach, die niet zonder beteekenis was, is die trouwe vriendschap tusschen drie mede- vrijers.’ -

‘Die vriendschap is op geen wezenlijke proef gesteld,’ merkte Mevrouw van Eylar aan.

‘Zy komen er ondertusschen al heel ongelukkig af!’ zeî Kapitein Trellinck.

‘Zy hebben niet meer dan zy verdienen,’ zeî Mevrouw Bentes: ‘wat? bedienden omkoopen! een meisjen bespieden, dat zy zeggen lief te hebben! zich vereenigen om haar te overvallen! - weg! dat alles is onedel en onridderlijk: en in zoo verre ontbreekt ten minste de zedeleer niet aan uw vertelling, Eylar! dat zy naar behooren gestraft worden.’ -

Ik vermaakte my in stilte met de gezichten der adorateurs van Mevrouw Bentes, by gelegenheid dat zy dien uitval deed: kennelijk waren die Heeren niet op hun gemak en misschien hadden zy dan ook zich zelve, zoo niet aan omkooping, dan toch aan bespieding wel eens schuldig gemaakt.

‘Maar om terug te komen op het punt, dat wy straks behandelden,’ zeî de Jonker van Sporkelberghe, tegen den Baron: ‘indien gy aan de waarheid der overlevering geloof hecht, hecht gy dan ook geloof aan de verschijning?’ -

‘Neen,’ antwoordde Eylar, kort-af.

‘Dat doet my genoegen,’ zeide de jongste Juffrouw Prauley, terwijl zy diep ademhaalde als of haar een pak van 't hart was genomen, wat een algemeen gelach verwekte.

‘Wel! wie zoû aan zoo iets gelooven?’ riepen onderscheidene stemmen, onder andere die van Mevrouw Bentes en den Heer Drenkelaer.

[p. 289]

‘Best mogelijk!’ zeî de Heer Van Parolles: ‘maar ik wil toch wedden, dat geen uwer, hoe ongeloovig ook, het zoû durven wagen, op Allerheiligen nacht dien eikeboom te bezoeken.’ -

‘Ei wat! Ik wel! ik wel!’ klonk het nu van verschillende kanten.

‘Nu ja,’ hernam hy: ‘zoo als wy hier zijn; maar alleen? met klokslag twaalve?’ -

Er was een oogenblik stilte.

‘Ik wel,’ zei Mevrouw Bentes: - ‘natuurlijk mits het niet regende, het pad niet al te morsig ware, en er geen slecht volk in de buurt zwierf.’ -

‘Ge zoudt u nog wel bedenken, Mietjenlief!’ zeî Mevrouw van Eylar.’

‘Neen waarlijk niet, Hansjen!’ zeî Mevrouw Bentes: ‘ik zoû heel goed durven.’ -

‘Gelooft Juffie inderdaad, dat Mevrouw 't zoû durven doen?’ vroeg my fluisterend de jongste Juffrouw Prauley, die naast my zat.

‘Mevrouw Bentes zegt nooit iets wat zy niet meent,’ antwoordde ik op denzelfden toon; maar by my zelve dacht ik: ‘Mevrouwtjen-lief! je weet niet waar je je aan blootstelt.’ -

‘Nu!’ riep de heer Drenkelaer, triomfantelijk rond ziende: ‘wy moeten erkennen, Mevrouw Bentes maakt ons allen beschaamd.’ -

‘Dat is te zeggen,’ hernam de Heer Van Parolles ‘zy zoû ons eerst dan beschaamd maken als zy haar heldenstuk volbracht had.’ -

‘En zy zal, hoop ik, nooit zoo dwaas zijn,’ zeî de heer van Eylar.

‘Och kom!’ riep de Heer Drenkelaer: ‘'t is eerstdaags Allerheiligen, en dan heb ik wel lust om eens te

[p. 290]

gaan zien, of ik dien rooden tooveraar ook ontmoeten kan.’ -

‘En als hy u dan den kop afslaat?’ vroeg de Kapitein.

‘Eilieve!’ zeî onze gastvrouw: ‘wy komen nu aan minder aangename onderstellingen en ik stel den vrienden voor, het voor deze reis hierby te laten en ons ter ruste te begeven.’ -

‘Ja waarlijk! 't is meer dan tijd,’ zeî Mevrouw Van Doertoghe: ‘ik wensch het gezelschap goede nacht en ik neem met-een de vrijheid, te doen, wat ik reeds lang gewacht had dat een van de heeren vóór my zoû doen, namelijk, onzen gastheer zeer te bedanken voor zijn verhaal.’ -

‘Ja! wel verplicht!’ riepen nu al de gasten als uit een mond.

‘Onze onbeleefdheid,’ merkte de Heer Van Parolles aan, ‘moet u een bewijs zijn, Eylar, van den indruk dien gy op ons gemaakt hebt. De vertelling heeft ons zoo bezig gehouden, en zulk een belang ingeboezemd, dat wy er den verteller door zouden hebben vergeten, indien Mevrouw Van Doertoghe ons den plicht der wellevendheid niet op zoo kiesche wijze herinnerd had. - Dames! ik wensch u wel te rusten.’ -

‘Mijn vrienden!’ riep de Jonker van Sporkelberghe, terwijl men opstond:

‘Mijn vrienden! slaapt nu allen wel!
En droomt maar niet van Asrafel!’ -