Poëtische werken. Deel 13. Mengelpoëzy. Deel 5

[p. 25]

Aan de beek van Leyduin,
(Uitgesproken ter gelegenheid eener Echtverbintenis.)

Gij, die, aan 't opgestoven zand

Uit wel bij wel ontvloeid,

Zoet Leyduins blijde lustwarand

Met helder nat besproeit!

Om 't bruisen van uw waterval

Geroemd in heel de streek,

Gij, wie met juichend lofgeschal
Eens de de IJstad dankbaar prijzen zal,¹⁾

Met mosch omzoomde Beek!

Gij, sinds mijn prille jeugd mij dier,

Toen, langs uw bloemenrand,

Ik toonen uitlokte aan de lier,

Met onbedreven hand.

Breidde ik, als man, in forscher lied²⁾,

Uw lof door Neêrland uit,

o! Weiger thans uw aandacht niet
Aan zangen, die mijn grijsheid biedt

Met heescher stemgeluid.

1) Als hoofdader van de Duinwaterleiding.

2) In de Inleiding tot den vijfden Zang van den Strijd met Vlaanderen.

[p. 26]

 

Zeg, hebt gij, toen, een jaar geleên,

 

Door 't overhangend bosch

 

De Meizon 't lachend veld bescheen,

 

Gehuld in voorjaarsdosch,

 

De boomgaard praalde in zachten gloor

 

Van weel'gen bloesempronk,

 

En van 't gevederd vogelkoor

 

Heel 't groenbewassen Leyduin door

 

Het liefdelied herklonk,

 

 

 

Zeg, hebt gij langs het kronkelpad

 

Geen zuchten toen gehoord?

 

Werd niet het murmlen van uw nat

 

Door mingeklag verstoord?

 

En dwaalde, met onvaste schreên,

 

Bij 't vroege morgenuur,

 

Geen minnaar door het bosch alleen,

 

Geplaagd van bange onzekerheên,

 

Doorgloeid van liefdevuur?

 

 

 

Maar later, toen de zomerzon

 

Een warmer lichtstraal schoot

 

En 't water uit de schelpzandbron

 

Met trager borling vloot,

 

Toen stond het oog diens minnaars blij:

 

Een schoone, u lang bekend,

 

Trad peinzend, langzaam, aan zijn zij,

 

Maar hield toch van zijn kozerij

 

Het oor niet afgewend.

 

 

 

En, toen de zomer was gedaan,

 

Natuur in rouw getooid,

 

Met bruin gedorde najaarsblaân

 

Uw stroomvlak overstrooid,

 

 

[p. 27]

 

Toen over krakend mosch en kruid,

 

Trad, langer niet beschroomd,

 

De wakkre jongling fier vooruit,

 

Als winnaar van de aanstaande Bruid

 

In 't rond verwellekoomd.

 

 

 

Weêr dekt met geurigen lentepraal

 

Zich 't nieuw herboren land:

 

Weêr galmt het orglend boschkoraal,

 

En zingt op blijden trant.

 

En, kwijnden tyloos en narcis

 

Voor 't baldrend windgeloei,

 

Een zoele regen, malsch en frisch,

 

Brengt levenswarmte en lafenis,

 

Meldt wasdom aan en bloei.

 

 

 

En thans - een vroolijk einde loont

 

Het lang beproefd geduld:

 

De Bruîgom ziet zijn trouw gekroond,

 

Zijn hartewensch vervuld,

 

Hij leidde 't voorwerp van zijn min

 

Naar 't heilig echtaltaar:

 

En juublend luidt een blij gezin

 

Met bekerklank den hoogtijd in

 

Van 't saêmverbonden paar.

 

 

 

Stuw trotscher dan uw golfjes voort,

 

Langs 't wellustaêmend dal:

 

Wek heel het omgelegen oord

 

Door 't schaatren van uw val:

 

Verzelle uw schuimend stroomgebruis

 

Der voog'len melodie:

 

En dat, gepaard, uw feestgedruis

 

Elk als een lofzang tegenruis

 

Vol hemelharmonie.

 

 

[p. 28]

 

Toon, dat ook gij in 't echtfeest deelt,

 

En blij het Bruidje groet!

 

Vaak zaagt gij haar aanvallig beeld

 

Weêrspiegeld in uw vloed:

 

Gij, Duinbeek, wie haar gansch geslacht

 

Sinds verre tijden heugt.

 

Gij, 't zij de Hemel rampen bracht,

 

Of wel, 't in milde gunst herdacht,

 

Getuige in leed en vreugd!

 

 

 

Ras ziet gij 't weêr, het zalig Paar,

 

En tuigt van hun geluk.

 

o! Dat hun voet nog menig jaar

 

Uw geurende oevers drukk':

 

Eens zwelt gij op van hooger lust,

 

Als, onder 't duingebloemt,

 

Een wichtje op 't moschbed wordt gesust,

 

Of, blij ontwaakt uit zoete rust,

 

Al dart lend Overgrootvaêr kust,

 

Die in zijn nakroost roemt.

29 April, 1854.