Poëtische werken. Deel 13. Mengelpoëzy. Deel 5

[p. 14]

Rust.

Het windeken, in slaap gesust,
Schenkt aan het landschap stille rust.
De huisman rust op zijn gemak
In schaduw van den olmentak
('t Was het krieken van den dag,
Dat hem alreê aan d' arbeid zag),
En even dankbaar kijkt zijn hond,
Dat hij ook rust en lommer vond.
Het vrouwtje, dat van 's morgens vroeg
In 't rijpe graan den sikkel sloeg,
Rust, aan den groenbewassen kant
Des heuvels, in het heidezand:
En, aan haar zijde, rust haar spruit
Van 't op en neder drentlen uit.
De schilder, die het blij tafreel
Geschetst heeft op zijn kunstpaneel,
Denkt mede: ‘ik was niet werkeloos
En 'k wil nu rusten voor een poos.’
In 't kort, wat ge ook ziet afgebeeld,
't Wordt al door zoete rust gestreeld.

‘Maar’ - zegt gij - ‘op dees wentlende aard
Wordt nimmermeer de rust bewaard:

[p. 15]

 

En 'k hoû voorzeker, dat de wind

 

Eerlang met nieuwe kracht begint:

 

Straks uitgerust, keert met vermaak

 

De wakkere huisman tot zijn taak,

 

En draaft, hem vlug vooruitgesneld,

 

Zijn hond weêr over 't heideveld,

 

En steekt opnieuw die kloeke vrouw

 

De forsche handen uit de mouw,

 

En drentelt weêr en huppelt blij

 

Het dartel wichtje aan haar zij,

 

En zet, door kunstmin aangespoord,

 

De schilder weêr zijn arbeid voort’....