Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3

Een uurtjen wijd.

Laatstmaal dat ik kwam van stad,

Vond ik Krelis op het pad.

Vriendlijk sprak de knaap my aan

- ‘Goeden avond, aardig Guurtjen!

Laat ik met jou huiswaart gaan,

Nu je zoo allienig zijt:

Want je weuning ligt een uurtjen,

Wel een uurtjen wijd.’ -

[p. 307]

 

'k Zei eerst neen op 't geen hy vroeg;

 

Maar ik zei 't niet luid genoeg;

 

Want mijn hartjen meende ja:

 

En voorzeker Krelis-buurtjen

 

- Looze borst - begreep het dra.

 

'k Was er innig om verblijd;

 

Want mijn weuning ligt een uurtjen,

 

Wel een uurtjen wijd.

 

 

 

o! Hoe lief was 't op den weg.

 

't Vinkjen zong in struik en heg.

 

Krelis vleide me om een zoen.

 

En zijn taal deed als een vuurtjen

 

In mijn binnenst hart ontgloên.

 

'k Docht: ‘hoe snel vervliegt de tijd!

 

Moest ik nog maar menig uurtjen,

 

Menig uurtjen wijd!’

 

 

 

Krelis vroeg - ik zei niet neen:

 

'k Was in alles wel te vreên:

 

Ja, had hy er opgestaan

 

Zonder aarzlen ware Guurtjen

 

Met hem naar den schout gegaan.

 

'k Waar gevolgd en zonder spijt,

 

Lag ook 't raadhuis wel een uurtjen

 

Zes of zeven wijd.

 

 

[p. 308]

 

o! Hoe stond my 't hart in vlam

 

Toen hy 't afscheidskusjen nam.

 

Zie! nog brandt het op mijn mond.

 

Pijn des afzijns! wie verduurt je?

 

Eenzaam kijk ik sedert rond,

 

Krelis! kom toch, waar je zijt;

 

Breng my nog ereis een uurtjen,

 

Nog een uurtjen wijd!

1849.