Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3

[p. 292]

Vrouw, kinderen en vrienden.

Het Noodlot had aan God Jupijn

De nare lijst gegeven

Der plagen, 't menschdom voorbeschikt

In 't ondermaansche leven.

Hy las en sprak: ‘Nog wil ik troost

Aan zoo veel leeds verbinden,’

En stortte op ons den zegen uit

Van vrouw en kroost en vrinden.

De sombre Pluto kon zijn spijt,

Zijn gramschap niet bedwingen;

Hy had slechts rampen toegedacht

Aan 't ras der stervelingen.

Nu zoû 't - in stede van een hel -

Op aard een hemel vinden,

Voortaan begunstigd met dien schat

Van vrouw en kroost en vrinden.

Wat vorstengunst, wat weidsche rang,

Wat weelde en rijkdom bieden,

Bedriegbre gaven zijn het, ach!

[p. 293]

 

Die als een schaduw vlieden.

 

Maar nimmer zal het rein genot,

 

't Zielstreelend heil verzwinden,

 

Dat uit de trouw en teêrheid spruit

 

Van vrouw en kroost en vrinden.

 

 

 

Wie dwaas de som zijns levensheils

 

Een vreemde bank vertrouwde,

 

Erkent te spaê de onzekerheid

 

Der kans waarop hy bouwde.

 

Slechts hy zal nimmer in zijn hoop

 

Beschaming ondervinden,

 

Die steeds zich aan de firma houdt

 

Van ‘vrouw en kroost en vrinden.’

 

 

 

De zeeman, wien het aanvalsein

 

Luiddondrend dreunt in de ooren,

 

Hoe blij hy ook den jubelkreet

 

Voor Vorst en Vlag doe hooren;

 

Toch denkt hy in dat plechtig uur

 

Aan wie hem trouw beminden,

 

En welt een traan hem op in 't oog

 

Voor vrouw en kroost en vrinden.

 

 

 

De krijgsheld, die op verre kust

 

Zich lauwren weet te gaderen,

[p. 294]

 

Wiens faam eens roemrijk werd vermeld

 

In 's lands historiebladeren,

 

Hy geeft nog, hoe de zucht naar eer

 

Zijn zinnen moog' verblinden,

 

Licht jaren roems voor eenen dag

 

Met vrouw en kroost en vrinden.

 

 

 

Moge ook den zoon van Nederland

 

Aan Javaas oeverzoomen,

 

Een lucht, van balsemgeur bevracht,

 

Verkwiklijk tegenstroomen,

 

O! zoeter toch waar' hem de geur

 

Van Hollands groene linden,

 

En zat hy in heur schaduw neêr

 

Met vrouw en kroost en vrinden.

 

 

 

Dat vrij de Jeugd, zich zelf genoeg,

 

Met onbekommerd harte,

 

De rozen pluk' op 's levens baan,

 

De scherpe dorens tarte;

 

Eens komt de Tijd en jeugd en kracht

 

En levenslust verslinden,

 

Beklagenswaard dan, wie ze ontbeert,

 

Een vrouw en kroost en vrinden!

 

 

[p. 295]

 

Roept, op zijn tijd, de dood my af,

 

Geen krans van eerlaurieren

 

Behoeft met onverwelkbren glans

 

Mijn grafzerk op te cieren:

 

Neen, moog' men op mijn lijkgesteent'

 

Een needrig wilgjen vinden,

 

Met dankbre tranen overdaauwd

 

Van vrouw en kroost en vrinden.

 

 

 

Maar, foei! wat klanken, droef en naar

 

Begint mijn lier te geven.

 

Weg met dien treurtoon: blij te moê

 

De volle kelk geheven!

 

Te saêm een dronk hun toegebracht,

 

Die ons aan 't leven binden,

 

En stijge luid een heilwensch op

 

Voor vrouw en kroost en vrinden.

Jan. 1860.