Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3

[p. 290]

De effen ring.

Hy was een Ridder, groot van moed,
Maar die noch stamboom had noch goed:
Zy was een vrouw uit vorstlijk bloed.

Een ring prijkte aan haar poezle hand,
Een ring, omzet met diamant:
Zy liet hem glippen in het zand.

En toen hy, haastig, naar 't kleinood
Zich bukte, en 't opraapte en 't haar bood,
In 't aanzicht als een kers zoo rood,

Toen sprak zy: ‘Neen: behoud hem thands,
En, waagt ge op 't steekspel mede een kans,
Dan breng' hy voorspoed aan uw lans!’ -

Hy ging verheugd en waagde een kans
En brak op 't steekspel meenge lans
En won den groenen zegekrans.

[p. 291]

 

Hoe snel door d' aadren joeg hem 't bloed,

 

Toen hy, als winnaar luid begroet,

 

En ring en krans leî aan haar voet.

 

 

 

Zy zag hem aan en lachte blij.

 

‘Behoû dien ring toch,’ lispte zy:

 

‘En, Ridder! denk somtijds aan my.’

 

 

 

‘“Neen, eed'le Vrouw! 't strijdt met mijn aart,

 

Dat ik zoo rijk een gift aanvaard,

 

Die niets te biên heb, uwer waard!”’

 

 

 

‘Ach!’ sprak zy! ‘biedt my uwe hand

 

Een effen ring als wederpand,

 

Geen rijker vrouw dan ik in 't land.’

1859.