Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3

[p. 286]

De vloek van 't Huis ter Leck.

't Zy de avond vall', 't zij 't morgenuur
Tot levenslust en arbeid wekk',
Niets, dat in 't rond de stilte stoort
Op 't hooge burchtslot aan de Leck.

Geen blaadtjen ruischt in 't wilgenrijs,
Dat opschiet om het buitenhek:
Geen vinkjen fluit in de esschenlaan,
Die landwaart voert van 't Huis ter Leck.

Onhoorbaar plascht de vijverzwaan
In 't groene kroos den zilvren nek:
Geen golfgemurmel treft het oor,
Al vloeit hier Giesse en Linge en Leck.

Aan kamp of hofplaats, als van ouds,
Hield steeds een ingeboren trek
De mans geboeid: - een vrouwenpaar
Bleef eenzaam achter aan de Leck.

[p. 287]

 

De eene is gedoscht in 't weduwkleed:

 

Wat eerbied ook heur stand verwekk',

 

Ach! wie haar ziet, beklaagt haar diep,

 

De grijze Burchtvrouw aan de Leck.

 

 

 

De tweede is jong en lief en teêr. -

 

Omdolende in een vast bestek,

 

Doorwand'len zy, dag in, dag uit,

 

De beemden om het Huis ter Leck.

 

 

 

En 't is het meisjen telkens zoet,

 

Hoe lang bekend met elken plek,

 

Tc staren over 't lachend groen,

 

Te peinzen aan den zoom der Leck:

 

 

 

Te turen, of ze in 't helder nat

 

Geen zilverschubde baars ontdekk',

 

Of zich geen zalm verwarde in 't net,

 

Daar ginds gespannen in de Leck.

 

 

 

Maar meest zit in den eiken stoel,

 

Aan 't oppereind van 't hoog vertrek,

 

In 't zwart fluweelen huisgewaad,

 

De grijze Burchtvrouw van de Leck.

 

 

[p. 288]

 

Haar telg - aan wat verstrojing biedt

 

Was t' allen tijd op 't Huis gebrek -

 

Werkt aan 't borduurraam nevens haar,

 

Of staart door 't venster, naar de Leck,

 

 

 

En vangt steeds de eigen klachten op,

 

Steeds de eigen stof tot droef gesprek:

 

‘Geen Bruid trad ooit dees drempel op,

 

Die zegen vond op 't Huis ter Leck.

 

 

 

‘Doorloop ik in mijn geest heur lot,

 

Zoo ver zich mijn herinring strekk',

 

Hoe velen werden vreugdloos oud,

 

Of stierven jong aan 't Huis ter Leck.

 

 

 

‘Of wel, bezwalkten, ach! heur naam,

 

Zoo rein voorheen, met schandes vlek;

 

Want niemand waakte voor haar eer

 

In de eenzaamheid van 't Huis ter Leck.

 

 

 

‘Uw vader, ach! had nooit my lief;

 

Toch, dat hem de aarde vreedzaam dekk'.

 

En nu, God wouds⁽¹⁾, uw broeder voert

 

Zijn bruid eerlang naar 't Huis ter Leck.’

 

 

(1) God wilde des: zeer gemeenzame uitdrukking by de Schrijvers der 17de eeuw.

[p. 289]

 

Hoor toe! de kogge wordt geseind:

 

De Bruid staat naast haar gade op 't dek:

 

In 't hobblend bootjen dalen ze af

 

En landen blij op 't Huis ter Leck.

 

 

 

Daar heet het edel vrouwenpaar,

 

Met meen'gen kus aan 't buitenhek,

 

Met meen'gen kus op plein en trap,

 

Haar welkom op het Huis ter Leck.

 

 

 

Daar brengt men haar op 't hoog bordes

 

En wijst haar stroom en veld en vlek,

 

En hoe bekoorlijk, rustig, kalm,

 

Heel 't landschap is om 't Huis ter Leck.

 

 

 

‘Ja! 't is bekoorlijk!’ zegt ze, en lacht:

 

‘'t Is lief, zoo ver het uitzicht rekk';

 

Ofschoon, waar 't hier een woestenij,

 

'k Zoû zalig zijn op 't Huis ter Leck.

 

 

 

‘Want Egbert mint me en 'k blijf hem by

 

En deel zijn lot waarheen hy trekk'.’

 

‘Dank, Hemel!’ roept de Burchtvrouw uit:

 

‘Zoo week de vloek van 't Huis ter Leck.’

1860.