Poëtische werken. Deel 7. Mengelpoëzy. Deel 3

Oriana.
Ballade.

Mijn treurend hart is afgestreên:
Ik heb geen rust meer hier beneên:
De sneeuw stuift over 't heiveld heen;
Daar dwaal ik, troostloos en alleen:
De stormwind huilt, en ik, ik ween,

Oriana!

Kleppend van den hoogen toren,

Deed de alarmklok luid zich hooren:

[p. 232]

 

Stormen loeiden ons in de ooren:

 

Speeren, zwaarden, gouden sporen,

 

Zagen wy in 't duister gloren,

 

Oriana!

 

 

 

Maar eer ik, met een wakk'ren stoet,

 

Den uitval waagde, 't hart vol moed,

 

Zoo bracht ik u mijn lesten groet,

 

Viel schreiend, smeekend, u te voet,

 

En zwoer u trouwe, 't oog in gloed,

 

Oriana!

 

 

 

Zie! den muurtrans opgeslopen,

 

Blikt zy op die krijgsmanshoopen,

 

Op mijn pluim, van bloed bedropen.

 

Wie, wie poogt daar storm te loopen?

 

Met den dood zal hy 't bekoopen,

 

Oriana!

 

 

 

Ik span den boog! o ramp! o nood!

 

O valsche pijl, die zijwaart vlood!

 

O vloekb're pijl, die zijwaart vlood,

 

En haar, mijn lief, door 't harte schoot,

 

Mijn lief, mijn ziel, mijn bruid doorschoot,

 

Oriana!

 

 

[p. 233]

 

Waar was noodlot immer wreeder?

 

Krijgsklaroenen klonken weder:

 

Bloedrivieren golfden breeder:

 

Als een omgehouwen ceder

 

Lag ik op mijn aanzicht neder,

 

Oriana!

 

 

 

O! waar' ik op dien gruwb'ren dag

 

Ter neêr gesabeld waar ik lag:

 

Ware ik in 't stof vertreden! ach! -

 

Kan 't wezen, dat ik uit dien slag

 

Nog oprees, 't zonlicht wederzag,

 

Oriana!

 

 

 

Sints is nooit uw beeld me ontweken:

 

Telkens zie ik 't weêr verbleeken:

 

't Glimlacht; maar het wil niet spreken,

 

Wijl mijn bitt're tranen leeken.

 

O wat eischt gy? geef me een teeken,

 

Oriana!

 

 

 

Ik roep en schrei: - geen, die my hoort,

 

Een bloedstroom borrelt, nooit gesmoord,

 

My uit het hart naar de oogen voort.

 

En tusschen my en 's Hemels poort

 

Zie ik u staan, het hart doorboord,

 

Oriana!

 

 

[p. 234]

 

Ja, daar staat en zweeft gy, even

 

Als hy, wien ik stond naar 't leven,

 

Voor de walpoort scheen te zweven,

 

Toen de gruwel werd bedreven,

 

Dien ik nooit my zal vergeven,

 

Oriana!

 

 

 

Ach! eenzaam met mijn pijn en straf,

 

Voer ik den looden pelgrimstaf.

 

Gelukkig gy, die rust in 't graf.

 

Zelfs daar, wien 't anders heul verschaf',

 

Neemt, ach! mijn eindloos wee niet af,

 

Oriana!

 

 

 

Gy slaapt onder groene boomen;

 

Ik, ik durf niet - bange droomen! -

 

Sterven en naby u komen:

 

Ook die troost is my ontnomen,

 

Loeiend beukt de wind de stroomen,

 

Oriana!

Naar tennyson.